Tych, którzy zbuntowali się przeciwko depozytowi wiary – zmieniając go i odkształcając od ponad pięćdziesięciu lat na różne sposoby, okazując przez to nieposłuszeństwo Bogu – toleruje się, autoryzuje i awansuje.
A tych, którzy pragną zachować nienaruszony depozyt wiary – trzymając się wiernie katolickiej niezmutowanej doktryny, katolickiego najdoskonalszego kultu i katolickich obyczajów – przedstawia się w złym świetle, strofuje się i uważa za nieposłusznych buntowników i rozsadników burzenia jedności.
Jak mawiano dawniej: „Gdzie rozum? Gdzie wiara?”. Otóż to.