Od kilkudziesięciu lat – wbrew szlachetnym katolickim zwyczajom – notuje się w Polsce zjawisko wtargnięcia do kościołów nurtów ludycznych, zabawowych, tańcujących, choreograficznych, przewracających się, wznoszących ręce, klaszczących. Zdumiewa łatwość i poklask, jakie zyskały te nurty w szerokim spektrum wiekowym – od dzieci do starszych pań.
Bezkrytyczne zachwyty nurtami ludycznymi objawiły zasadnicze niedostatki wiary katolickiej – także u starszego pokolenia. Niestety.
Czas już dojrzał, aby postawić pytania tak elementarne, jak: Z czyjej inspiracji wpuszczono w Kościół nurty ludyczne? Kto je promuje? Jakie skutki w religijności duchowieństwa i wiernych przynosi ludyczna infantylizacja? Jak nurty owe wpływają na kulturę zachowania się w kościele?
I pytanie podstawowe: Czy Objawienie Boże (Pismo Święte i Tradycja) daje nam podstawy do transmisji wiary w kluczu ludycznym – zabawowym? Czy słyszano, aby ktoś z prawowicie kanonizowanych Świętych postulował zabawianie się w kościele? I nieporozumieniem jest zabawianie się w Świętych.
Transmisja wiary wymaga szlachetnego namaszczenia pobożności. I dzieci to rozumieją. Nie demoralizujmy zatem dzieci, zamieniając wiarę na zabawę. Nie zamieniajmy wiary na zabawę.
Św. Jan Bosko rozróżniał trzeźwo: szkoła jest od nauki, podwórko jest od zabawy, kościół jest od modlitwy.