Jeśli ktoś w miejsce Objawienia Bożego zawartego w Piśmie Świętym i Tradycji wstawia bibułowe produkcje prywatnoobjawieniowe niepewnego autoramentu, mamy do czynienia ze zwichnięciem doktrynalnym i duchowym.
Biblioteka ’58 otwarta całą dobę przez wszystkie dni tygodnia.
W czasach jawnego i akceptowanego przez wielu demontażu katolickiej wiary, kultu i moralności należy zdecydowanie więcej czasu spędzać przed Tabernakulum, prosząc Pana Jezusa, by zaradził problemowi dramatycznemu.
Na Mszę Świętą ubranie wygodne? Godne!
I dusza w łasce uświęcającej.
Wysyp grzybów. Bywa. Wysyp wysokiej specjalizacji od posłuszeństwa zakonnego nastąpił. Od nastoletnich ministrantów, przez inteligencję mniejszą i większą, aż po tych, których o wiarę katolicką posądzać byłoby trudno.
Ciekawe, czy oni wszyscy ściśle – stricte – zachowują wszystkie dziesięć Przykazań Bożych.
„I uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą,
i ukazał mi Miasto Święte –
Jeruzalem,
zstępujące z nieba od Boga,
mające chwałę Boga (…).
A nic nieczystego do niego nie wejdzie
ani ten, co popełnia ohydę i kłamstwo,
lecz tylko zapisani w księdze życia Baranka” (Ap 21, 10-11. 27).
Nurty nowej religii – już powszechnej – zdaje się, wpychają do Nieba także drugiego, niepokutującego, łotra (por. Łk 23, 39-43).
Czyż zdaje się nam błahą sprawą stawianie się ponad wymogi Chrystusowej sprawiedliwości?
Dzisiaj o godz. 18.00 odprawię Mszę Świętą w intencji dziękczynnej za dar kapłaństwa oraz o błogosławieństwo Boże dla wszystkich, którzy duchowo i materialnie wspomagają moją kapłańską służbę.
Z dzieła Życie i cuda świętego Jacka, spisane przez Stanisława z Krakowa, lektora Zakonu Kaznodziejskiego (Wyd. L. Ćwikliński, MHP, IV, 1961, s. 841-894).
Oświecił serca Polaków światłem wiary
„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką”. Stwórca wszechświata na początku tworząc niebo i ziemię, pozostawił ciemności nad bezmiarem wód. I rzekł: „Niechaj się stanie światłość. I stała się światłość”. I w ten sposób Bóg oświecił świat. A to, co uczynił u początku, dokonał też i przez błogosławionego Jacka. On, niby promień nowego słońca, rozproszył w Polsce ciemności grzechu, a serca Polaków oświecił światłem wiary. Światło dzienne przynosi ulgę w cierpieniach, budzi śpiących, każe śpiewać ptakom, a dzikie zwierzęta zapędza do ich kryjówek. Tak i święty Jacek, wysłany do Polski przez błogosławionego Dominika, wyzwolił Polaków z występków, obudził ich z uśpienia, skierował ku niebu i oswobodził z władzy szatana.
Imię Jacek wywodzi się ze słowa hiacynt, które oznacza zarówno kwiat, jak i szlachetny kamień. Oba te znaczenia dobrze się odnoszą do błogosławionego Jacka. Hiacynt bowiem jest rośliną o purpurowym kwiecie, Jacek zaś był w pokorze serca jak roślinka, co nie wystrzela wysoko w górę, był jak kwiat czysty i zdobny dobrowolnym ubóstwem. A szlachetny kamień tej samej nazwy, o blasku czerwieni, jest podobny do złota i jak złoto trwały. Tak i błogosławiony Jacek jaśniał światłością życia i głoszeniem Ewangelii, niezłomny w szerzeniu katolickiej wiary. Tak więc się tłumaczy znaczenie tego imienia.
Błogosławiony Jacek surowość życia przejął jak ze źródła od świętego Dominika. Odznaczał się bowiem pokorą serca, dziewiczą czystością, gorącą miłością Boga i bliźnich; była ona tak wielka, że widok strapionych i płaczących wyciskał z jego oczu strumienie łez i z płaczem błagał dla nich o zmiłowanie Boże. Miał zwyczaj spędzać noce w kościele i rzadko kiedy udawał się na spoczynek, a zmęczony czuwaniem, kładł się na kamieniu przed ołtarzem lub na ziemi i tak odpoczywał, a ciało swoje co noc aż do krwi chłostał. W piątki oraz w wigilie błogosławionej Dziewicy i Apostołów pościł o chlebie i wodzie, a wszystkie chwile swojego życia Bogu poświęcał. Zawsze bowiem oddawał się czy to nauce, czy głoszeniu słowa Bożego, czy słuchaniu spowiedzi, czy modlitwie lub też nawiedzaniu chorych i tak słowem i przykładem budował bliźnich.
W przeddzień uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny święty Jacek modlił się przed Jej ołtarzem w kościele swojego zakonu w Krakowie i gdy tak we łzach i modlitewnym uniesieniu rozważał Jej radosne i cudowne Wniebowzięcie, ujrzał wielkie światło spływające na ołtarz. Zbliżyła się do niego błogosławiona Dziewica i rzekła: „Synu mój, Jacku, raduj się, albowiem twoje modlitwy miłe są mojemu Synowi i Zbawicielowi i o cokolwiek będziesz prosił za moją przyczyną, to otrzymasz”. To rzekłszy, wśród świateł i chórów anielskich odeszła do nieba. A święty mąż Jacek, pocieszony tym objawieniem, z ufnością wypraszał u Boga to, czego pragnął.
N.B. Hagiograf pisze: „serca Polaków oświecił światłem wiary”. W czasach zamętu powszechnego należy sprecyzować, co następuje. Była to wiara katolicka – taka, jaką Kościół Katolicki wiernie przekazywał przez wieki. Nie były to odkształcone, zmutowane wersje doktryny katolickiej, które jawnie szerzy się od ponad pięćdziesięciu lat.
Mądrość wszelka i mądrość wystarczająca człowiekowi, by życie mógł przeżyć dobrze i osiągnąć cel – wieczne zbawienie duszy – zawarta jest w Objawieniu Bożym, czyli w Piśmie Świętym i Tradycji. Ludzkie mądrości nic tu nie dodadzą.
O jakiej wierności prawdzie chcemy mówić, jeśli nie bierzemy pod uwagę, że Kościół Katolicki przez wieki – także na polskiej ziemi – jasno głosił nieodkształcony depozyt wiary: Prawdę.
Jeśli nie bierzemy pod uwagę Biblioteki ’58, to o jakiej prawdzie i o jakiej wierności prawdzie dzisiaj chcemy mówić?
Prawowity Papież naucza:
„Jeżeli bowiem uciekają od zgnilizny świata przez poznanie Pana i Zbawcy, Jezusa Chrystusa, a potem oddając się jej ponownie zostają pokonani, to koniec ich jest gorszy od początków. Lepiej bowiem byłoby im nie znać drogi sprawiedliwości, aniżeli poznawszy ją odwrócić się od podanego im świętego przykazania. Spełniło się na nich to, o czym słusznie mówi przysłowie: Pies powrócił do tego, co sam zwymiotował, a świnia umyta – do kałuży błota” (2 P 2, 20-22).
Prawowity Papież przestrzega:
„Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje. Wyprą się oni Władcy, który ich nabył, a sprowadzą na siebie rychłą zgubę. A wielu pójdzie za ich rozpustą, przez nich zaś droga prawdy będzie obrzucona bluźnierstwami; dla zaspokojenia swej chciwości obłudnymi słowami was sprzedadzą ci, na których wyrok potępienia od dawna jest w mocy, a zguba ich nie śpi” (2 P 2, 1-3).
I powiedzmy tylko tyle, że kto nie zamknął się na głos Bożej prawdy, rozbrzmiewający w Tradycji na przestrzeni wieków Kościoła Katolickiego, ten pozostaje wierny Mszy Świętej w tradycyjnym rycie rzymskim. Choćby trzeba było dojeżdżać w każdą niedzielę 100 kilometrów.
I ujawnia się kolejny aspekt zamętu powszechnego. Coraz więcej osób deklarujących się jako katolicy, nie wie, jak zachować się wobec kapłana i jaki styl wypowiedzi nie przystoi wobec kapłana. Przyczyny…?
Sygnalizujemy tylko problem.
Niedomiar służby pasterskiej jest faktem. Są jednak i owce, które pasterza mieć nie chcą. Kopią i gryzą. I brną w bezdroża. Już sobie poskładali swoją religijność. Niekatolicką przecież!
Czynniki ludzkie zawiodły na całej linii. W czasach zamętu powszechnego należy wykazać więcej samodzielności w poznawaniu źródeł Objawienia Bożego (Pismo Święte i Tradycja).
W czasach zamętu powszechnego należy wykazać więcej samodzielności w codziennym dochowaniu wierności Objawieniu Bożemu (Pismo Święte i Tradycja).
Nie chodzi o samodzielność na modłę arbitralnego subiektywizmu protestanckiego, lecz o samodzielność poznania, decyzji i działań. Punkt odniesienia natomiast jest wybitnie obiektywny i katolicki: Objawienie Boże, zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji, przez wieki nieomylnie przekazywane i autorytatywnie interpretowane przez Urząd Nauczycielski Kościoła.
Św. Jan Apostoł z troską przestrzega przez niebezpieczeństwem popadnięcia w błąd: „Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu” (1 J 3, 7). Apostoł realista.
Tam, gdzie chodzi o odkształcanie depozytu wiary – depósitum fídei – nie należy się wahać w demaskowaniu błędów. Katolicka powinność!
Dopuścić prawdę do głosu.
Postulat fundamentalny, którego realizacja przystoi katolikowi.
Codziennie miejmy w ręku Różaniec.
I prośmy Matkę Bożą, aby pomagała nam wydobywać się z powszechnie krzewionych błędów i poznać prawdziwą wiarę katolicką, prowadzącą do zbawienia duszy.
Kobiety, które wtargnęły do prezbiterium sprawiają wielką przykrość Matce Bożej. Stawiają się ponad Nią! Czyż nie jest to zuchwałość?
Matka Boża jest pokorna.
Matka Boża uczy pokory.
Czcicielka Matki Bożej jest pokorna.
Bywają piękne wiadomości ze środowisk polonijnych.
Niektórym miłość kojarzy się z zamgleniem prawdy. O, w jakimż są błędzie!
You must be logged in to post a comment.