Nie można kochać Pana Boga nie kochając bliźniego. To samo przykazanie, które nam poleca miłość Boga, nakłada na nas również obowiązek miłowania bliźnich. I tak czytamy w pierwszym liście św. Jana Ewangelisty te słowa: «Takie zaś mamy przykazanie do Boga, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też brata swego». I dalej tenże sam Apostoł zauważa, że kłamcą jest, kto mówi, że kocha Boga, a przy tym nienawidzi swego brata: «Jeśliby ktoś mówił: miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą» (1 J 4, 21).
Kiedy w jakiejś wspólnocie panuje miłość braterska i wszyscy jej członkowie wzajemnie się kochają i każdy cieszy się szczęściem drugiego, wówczas taki dom staje się rajem i sprawdzają się słowa proroka Dawida: «Oto jak dobrze i jak miło, aby bracia byli zawsze zjednoczeni» (Ps 132, 1). Lecz zaledwie wkradnie się tam miłość własna i zaczną się kłótnie i niesnaski między współbraćmi, wówczas taki dom staje się wkrótce jakby piekłem. Bardzo się Panu Bogu podoba, gdy widzi w swoim domu braci mieszkających in unum, to znaczy zjednoczonych jedną wolą służenia Bogu i wzajemnego wspomagania się z miłością. Za to właśnie św. Łukasz chwali pierwszych chrześcijan, że wszyscy tak się miłowali, że mieli jedno serce i duszę jedną (Dz 4, 32).
Tym, co bardzo szkodzi wspólnotom zakonnym jest szemranie, które wprost sprzeciwia się miłości: «Potwarca ubliża samemu sobie i będzie znienawidzony przez Boga i przez ludzi» (Syr 21, 28). Przeciwnie, jak budujący przykład daje zakonnik, który dobrze wyraża się o swoim bliźnim i umie w swoim czasie usprawiedliwić jego wady! Starajcie się zatem unikać każdego słowa szemrania, zwłaszcza przeciw swoim towarzyszom, a już najbardziej przeciw swoim przełożonym. Czymś gorszym jeszcze od szemrania jest tłumaczenie na złe cnotliwych uczynków bliźniego lub mówienie, że zostały wykonane w złej intencji.
Nie donoście też nigdy towarzyszowi, co kto złego o nim powiedział, gdyż tyle razy powstają wskutek tego waśnie i niechęci, które trwają całe miesiące i lata. Jakiż rachunek zdadzą przed Bogiem ci, co szemrzą we wspólnotach! «W nienawiści i odrazie ma Pan tego, co sieje niezgodę» (Prz 6, 16.19). Jeżeli słyszycie coś przeciw bliźniemu, to postąpcie według słów Ducha Świętego: «Usłyszałeś jakieś słowo przeciw bliźniemu twemu, niech umrze w tobie» (Syr 19, 10).
Wystrzegajcie się dokuczania bratu, choćbyście to czynili w żartach. Dowcipy, które nie podobają się bliźniemu lub go obrażają są przeciwne miłości. Czy byłoby wam przyjemnie, gdyby się z was wyśmiewano i wystawiano na drwiny wobec drugich, tak jak wy to czynicie z waszym bratem?
Starajcie się także unikać sprzeczek. Niekiedy z powodu błahostek powstają spory, przechodzące często w prawdziwe kłótnie i obelgi, które burzą jedność i w sposób godny pożałowania obrażają miłość braterską.
Owszem, jeśli cenicie miłość bliźniego, starajcie się być łagodni i uprzejmi względem każdego. Łagodność to cnota bardzo miła Panu Jezusowi: «Uczcie się ode mnie – powiedział – że jestem łagodny» (Mt 11, 29). W rozmowie i obejściu bądźcie delikatni nie tylko z przełożonymi, lecz także z innymi, najbardziej zaś wobec tych, co w przeszłości was obrazili lub obecnie są do was uprzedzeni. Miłość wszystko znosi (1 Kor 13, 7), stąd też nigdy nie będzie miłował prawdziwie ten, co nie chce znosić wad swoich bliźnich. Na tej ziemi i najcnotliwszy człowiek ma swoje wady. Jeśli więc chce, aby inni znosili jego ułomności, niech sam rozpocznie znosić ułomności innych, a tak wypełni prawo Jezusa Chrystusa, jak pisze św. Paweł: «Jeden drugiego brzemiona noście, i tak wypełnicie prawo Chrystusowe» (Ga 6, 2).
Przejdźmy do praktyki. Przede wszystkim powściągajcie gniew, który tak łatwo zapala się w chwilach jakiegoś nieporozumienia, wystrzegajcie się słów obelżywych, a już nigdy nie obchodźcie się z nikim dumnie i szorstko, gdyż często bardziej się nie podoba szorstkie postępowanie, aniżeli same słowa ubliżające.
Gdy się zdarzy, że brat, który was obraził przychodzi prosić o przebaczenie, nie przyjmujcie go z twarzą cierpką, ani nie zbywajcie lekceważącymi słowami, lecz okażcie mu uprzejmość, miłość i życzliwość.
Przeciwnie, gdybyście wy kogoś obrazili, starajcie się zaraz go przeprosić i usunąć z jego serca wszelką do was urazę. Według napomnienia św. Pawła, niech nie zajdzie słońce, zanim byście z całego serca nie przebaczyli waszemu bratu wszelkiej urazy i z nim się nie pojednali (Ef 4, 26). Owszem, gdy tylko możliwe, uczyńcie to zaraz, przezwyciężając niechęć, jaką czujecie w duszy.
Nie przestawajcie na miłowaniu swoich towarzyszy w samych tylko słowach, lecz owszem, kiedy możecie, wyświadczajcie im chętnie różne przysługi, jak poleca św. Jan, Apostoł miłości: «Nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą» (1 J 3, 18).
Jest także oznaką miłości chętnie spełniać godziwe prośby naszego brata; najdoskonalszym jednak objawem miłości bliźniego jest gorliwość o jego dobro duchowe. Kiedy wam się nadarza sposobność czynienia dobrze, nie mówcie nigdy: to nie jest moja sprawa, nie chcę się w to mieszać; jest to bowiem odpowiedź Kaina, który śmiał bezczelnie odezwać się do Pana Boga słowami: «Czyż jestem stróżem brata mego?» (Rdz 4, 9). Każdy jest zobowiązany, gdy tylko może, ocalić bliźniego od upadku. Bóg sam polecił każdemu mieć staranie o swego bliźniego (Syr 17, 12). Starajcie się przeto pomagać wszystkim, ile tylko możecie, słowem, uczynkiem, a zwłaszcza modlitwą.
Wielką pobudką do miłości jest widzieć w osobie bliźniego Jezusa Chrystusa i pamiętać, że Boski Zbawiciel uważa za uczynione jemu samemu to, cośmy uczynili bliźniemu, według tych jego słów: «Zaprawdę powiadam wam, wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili» (Mt 25, 40).
Z tego wszystkiego co powiedziano, wynika jasno, jak potrzebna i jak piękna jest cnota miłości! Ćwiczcie się w niej, a spłyną na was obfite błogosławieństwa Nieba.
Treści katolickie czytajmy codziennie:
sacerdoshyacinthus.com
verbumcatholicum.com
actualia.blog
Dalsze krzewienie powyższych adresów – w Polsce i za granicą –
będzie współpracą w dobrym dziele. A.M.D.G.
You must be logged in to post a comment.