Kazanie na I Niedzielę Wielkiego Postu, 26.02.2023 r.
Lekcja: 2 Kor 6, 1-10
Ewangelia: Mt 4, 1-11
Masz wolną wolę i pomoc łaski,
więc:
Walcz i zwyciężaj!
.
Kazanie na I Niedzielę Wielkiego Postu, 26.02.2023 r.
Lekcja: 2 Kor 6, 1-10
Ewangelia: Mt 4, 1-11
Masz wolną wolę i pomoc łaski,
więc:
Walcz i zwyciężaj!
.
Różni ludzie zwracali się do Św. Jana Bosko z prośbą o poradę. Ksiądz Bosko obdarzony przez Boga wieloma darami – między innymi darem czytania w sumieniach – korzystał z tych darów w trosce o zbawienie dusz.
Hrabiemu z Camburzano, wielkiemu przyjacielowi i dobroczyńcy księdza Bosko, napisał o pewnej nieznanej mu niewieście, która wątpiła w jego nadprzyrodzone dary:
– Proszę powiedzieć owej pani, że aby osiągnąć spokój, musi wrócić do swojego męża, od którego odeszła.
Różni ludzie zwracali się do Św. Jana Bosko z prośbą o poradę. Ksiądz Bosko obdarzony przez Boga wieloma darami – między innymi darem czytania w sumieniach – korzystał z tych darów w trosce o zbawienie dusz.
Pewnej nieznanej mu niewieście odpisał:
– Szanowna Pani będzie mogła żyć spokojnie, jeśli poprawi swoje spowiedzi z dwudziestu ostatnich lat i naprawi Pani popełnione w przeszłości grzechy.
Kazanie na Środę Popielcową, 22.02.2023 r.
Wielki Post – aspekt ascetyczny i aspekt chrystologiczny
6 wskazań praktycznych
.
Dzisiaj przypada Popielec – Środa Popielcowa – rozpoczynamy Wielki Post.
Sama nazwa podkreśla praktykę postu oraz intensywność: Wielki Post.
Kościół wskazuje na najprzedniejsze dobre uczynki, a są to: modlitwa, post, jałmużna.
W Okresie Wielkiego Postu mamy zatem pościć i ma to być Wielki Post – aby duszę swoją umartwić, aby duszę swoją oderwać od przywiązań do rzeczywistości ziemskich, doczesnych, aby pokutować za swoje grzechy, aby wzmocnić swoją wolę, aby uczynić swoją duszę bardziej odporną na pokusy diabła, aby się lepiej modlić, aby duszę swoją kierować do spraw nadprzyrodzonych, wznosić do spraw niebieskich, do Boga.
Papież Św. Pius X naucza w Katechizmie:
Na czym polega post?
Post polega na spożywaniu jednego posiłku dziennie i powstrzymywaniu się od niektórych potraw.
Na czym polega wartość postu?
Wartość postu polega na przysposobieniu nas do lepszej modlitwy, na ułatwieniu pokuty za dawne grzechy i pomaga unikać grzechów w przyszłości.
W jakim celu został ustanowiony Wielki Post?
Wielki Post został ustanowiony, aby w pewien sposób naśladować surowy post czterdziestodniowy, który odbył Jezus Chrystus na pustyni i aby przez ćwiczenia pokutne przygotować nas do pobożnego świętowania Zmartwychwstania Pańskiego.
Prawo kościelne rozróżnia post jakościowy, post ilościowy oraz post ścisły.
Post jakościowy polega na wstrzymaniu się od mięsa i rosołu. Taki post praktykujemy zwyczajnie w piątki. Post jakościowy obowiązuje wszystkich, którzy ukończyli siódmy rok życia.
Post ilościowy polega na jednorazowym posiłku do sytości w ciągu dnia; nie zabrania jednak skromnego rannego i wieczornego posiłku. Można również główny posiłek do sytości spożyć wieczorem zamiast w południe. Przy tym głównym posiłku do sytości możemy spożywać potrawy mięsne. Natomiast przy pozostałych dwóch skromnych posiłkach nie spożywamy potraw mięsnych. Jeśli chodzi o te dwa skromne posiłki, zasadniczo wystarczy ująć sobie przynajmniej jedną trzecią tego, co zwykle spożywamy – tak jednak, aby między dniami, w których nie pościmy, a dniami postu ilościowego zachodziła wyraźna różnica. Post ilościowy praktykujemy w Wielkim Poście w poniedziałki, wtorki, środy i czwartki. Post ilościowy obowiązuje wszystkich, którzy ukończyli 21 rok życia, a nie rozpoczęli jeszcze 60 roku życia.
Post ścisły jest połączeniem postu jakościowego z postem ilościowym. Nie spożywamy zatem potraw mięsnych ani rosołu i spożywamy tylko jeden posiłek do sytości oraz dwa skromne. Post ścisły w Wielkim Poście praktykujemy w Środę Popielcową, w Suche Dni oraz we wszystkie piątki i soboty.
W niedziele post nie obowiązuje.
Taka jest tradycyjna praktyka postna w Wielkim Poście. Podejmijmy ją z gorliwością już od dzisiaj, abyśmy przez wyrzeczenia przygotowali się duchowo do świąt Zmartwychwstania Pańskiego.
Kazanie na Niedzielę Pięćdziesiątnicy – Zapustną, 19.02.2023 r.
O praktykach postnych w Wielkim Poście.
O niezawodnym wstawiennictwie
Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych.
.
Oględnie mówiąc, diagnozy – dotyczące sytuacji mających miejsce w strukturach kościelnych od kilkudziesięciu lat – są zróżnicowane. Być może przekracza nasze możliwości całkowite ujęcie i absolutnie pewne ujęcie całokształtu niepospolicie zagmatwanej sytuacji.
Św. Wincenty Ferreriusz inaczej diagnozował kwestię papiestwa niż ówcześnie Św. Katarzyna ze Sieny. Oboje zostali świętymi, bo prowadzili święte życie.
Pilną odpowiedzią na aktualną sytuację jest świętość, o którą powinniśmy się starać codziennie, poważnie i konsekwentnie, poznając i dochowując wierności katolickiemu depozytowi wiary. Wtedy – nawet jeślibyśmy nie zdołali zdiagnozować wszystkich aspektów aktualnych zagmatwanych okoliczności – możemy ufać, że dostąpimy wiecznego zbawienia.
Jak synowie posłuszeństwa, nie chodźcie za dawnymi pożądliwościami waszej nieświadomości, ale na wzór tego, który was wezwał, Świętego, i wy bądźcie świętymi w całym postępowaniu, gdyż napisane jest: „Będziecie świętymi, gdyż ja Święty jestem” (1 P 1, 14-16).
Z jak wielką troską powinno się sprawować Najświętszą Ofiarę Mszy, z wszelką czcią religijną i uszanowaniem, można najłatwiej stwierdzić, gdy się pomyśli, że w Piśmie Świętym ten, kto niedbale sprawuje dzieło Boże, zwany jest przeklętym. Skoro więc koniecznie stwierdzamy, że żadne inne dzieło nie może być uznane przez wiernych chrześcijan za bardziej święte i Boże, jak ta budząca lęk Tajemnica, w której owa ożywiająca Hostia, przez którą zostaliśmy pojednani z Bogiem Ojcem, jest codziennie ofiarowywana przez kapłanów na ołtarzu, to ponadto jest jasne, że należy dołożyć wszelkich starań i dokładności, aby ta Ofiara była składana z największą możliwą wewnętrzną prawością i czystością serca, a także z wyrazami zewnętrznej pobożności i szacunku.
Sobór Trydencki, Dekret o tym, co należy zachować a czego unikać podczas odprawiania Mszy Świętej, 1.
Czy nie wystarczy czcić Boga wewnętrznie, samym tylko sercem?
Nie, nie wystarczy czcić Boga wewnętrznie, samym tylko sercem, ale musimy także czcić Go zewnętrznie, zarówno duszą jak i ciałem, gdyż Bóg jest Stwórcą i jedynym Panem zarówno duszy, jak i ciała.
Katechizm Katolicki Św. Piusa X
Powtórnie. Błąd nie pochodzi od Kościoła Katolickiego, lecz od niektórych ludzi.
Ewangelia jest jedna i niezmienna. Kto zmienia Ewangelię, zasługuje na potępienie.
Św. Paweł Apostoł był gotowy, gdyby zaszła taka okoliczność, wyklinać nawet anioła z nieba, gdyby ten głosił inną ewangelię.
Pisał: „Dziwię się, że tak prędko od tego, który was powołał do łaski Chrystusowej, przenosicie się do innej ewangelii; a ona nie jest inna, tylko są niektórzy, co was niepokoją i chcą wywrócić ewangelię Chrystusową. Ale choćbyśmy my, albo anioł z nieba głosił wam ponad to, cośmy wam głosili, niech będzie przeklęty. Jak przedtem mówiliśmy, tak i teraz znowu mówię: Jeśliby wam kto opowiadał ewangelię prócz tej, którąście otrzymali, niech będzie przeklęty” (Ga 1, 6-9).
Błąd nie pochodzi od Kościoła Katolickiego.
Błąd nie pochodzi od Chrystusowego autorytetu.
Błąd nie pochodzi od katolickiego autorytetu.
Herezja wyłącza z Kościoła.
Św. Hieronim, Doktor Kościoła, naucza: Ecclesia ibi est, ubi fides vera est. „Kościół jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara”. Rzecz oczywista, że chodzi tu o Kościół Katolicki – nie reformowany; i o wiarę katolicką – nie reformowaną.
Choćby za naszych dni była zaledwie garstka katolickich duchownych – garstka duchownych wiernie przekazujących katolicki depozyt wiary – słuchajmy ich z uwagą, poważajmy ich, albowiem przez ich służbę sam Chrystus Pan kontynuuje siew zdrowego ziarna Słowa Bożego, zdrowego ziarna prawdy. Spełniają się słowa Pana: „Kto was słucha, mnie słucha; a kto wami gardzi, mną gardzi; a kto mną gardzi, gardzi tym, który mię posłał” (Łk 10, 16).
Papież Św. Pius X naucza w Katechizmie:
Czy istnieje jakaś różnica pomiędzy członkami Kościoła?
Istnieje poważna różnica pomiędzy członkami Kościoła, gdyż istnieją ci, którzy sprawują władzę i ci, którzy winni są jej posłuszeństwo, ci, którzy nauczają, i ci, którzy są nauczani.
Jak nazywa się ta część Kościoła, która naucza?
Ta część Kościoła, która naucza nazywana jest Kościołem nauczającym.
Jak nazywa się ta część Kościoła, która jest nauczana?
Ta część Kościoła, która jest nauczana nazywana jest Kościołem słuchającym albo nauczanym.
Kto wprowadził tę różnicę w Kościele?
Tę różnicę w Kościele wprowadził sam Jezus Chrystus.
Czy zatem Kościół nauczający i Kościół nauczany są dwoma Kościołami?
Kościół nauczający i Kościół nauczany są dwiema odrębnymi częściami jednego i tego samego Kościoła, podobnie jak w ciele ludzkim głowa różni się od innych członków, ale wraz z nimi tworzy jedno ciało.
Kto wchodzi w skład Kościoła nauczającego?
W skład Kościoła nauczającego wchodzą wszyscy biskupi wraz z papieżem, który jest ich głową, rozproszeni po całym świecie, albo zgromadzeni na soborze.
Kto wchodzi w skład Kościoła nauczanego?
W skład Kościoła nauczanego wchodzą wszyscy wierni.
Kto zatem ma władzę nauczania w Kościele?
Władzę nauczania w Kościele posiada papież i biskupi, a w zależności od nich, także inni duchowni.
Czy jesteśmy zobowiązani, aby słuchać Kościoła nauczającego?
Tak, bez wątpienia jesteśmy zobowiązani, aby pod groźbą wiecznego potępienia słuchać Kościoła nauczającego, gdyż Jezus Chrystus powiedział do pasterzy Kościoła: „Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, ten Mną gardzi”.
Kazanie na Niedzielę Sześćdziesiątnicy, 12.02.2023 r.
Lekcja: 2 Kor 11, 19-33; 12, 1-9
Ewangelia: Łk 8, 4-15
W czasach powszechnego odstępstwa
słuchajmy Słowa Prawdy!
.
Nigdy Kościół Katolicki nie uczył, że należy być posłusznym bez względu na zawartość merytoryczną wydawanych poleceń. Nigdy Kościół Katolicki nie uczył, że należy być posłusznym poleceniom prowadzącym do destrukcji katolickiego kultu i katolickiej wiary.
„Zaniechajcie ich, ślepi są, i wodzowie ślepych. Ślepy też jeśliby ślepego prowadził, obaj w dół wpadają” (Mt 15, 14).
Oczywistą jest rzeczą, co poświadcza historia Kościoła Katolickiego, że argument szacunku dla katolickich duchownych nie uprawnia nas do beztroskiego zamykania oczu na krzewione błędy przeciwne katolickiej wierze. Nie tylko nie jest grzechem diagnozowanie krzewionych przez duchownych błędów, ale jest to pilnym obowiązkiem katolika.
Diagnozowanie błędów przeciwnych wierze i przestrzeganie przed fałszerzami wiary (fabricatóres errórum – Iz 45, 16) nie jest grzechem. Jest obowiązkiem!
Św. Paweł Apostoł był gotowy, gdyby zaszła taka okoliczność, wyklinać nawet anioła z nieba, gdyby ten głosił inną ewangelię.
Pisał: „Dziwię się, że tak prędko od tego, który was powołał do łaski Chrystusowej, przenosicie się do innej ewangelii; a ona nie jest inna, tylko są niektórzy, co was niepokoją i chcą wywrócić ewangelię Chrystusową. Ale choćbyśmy my, albo anioł z nieba głosił wam ponad to, cośmy wam głosili, niech będzie przeklęty. Jak przedtem mówiliśmy, tak i teraz znowu mówię: Jeśliby wam kto opowiadał ewangelię prócz tej, którąście otrzymali, niech będzie przeklęty” (Ga 1, 6-9).
Św. Paweł Apostoł nie miał oporów, aby – kiedy zaszła potrzeba z powodu uroszczeń żydowskich – publicznie bronić swojej osoby i swojego autorytetu apostolskiego. Wątki autobiograficzne i autoapologetyczne są obecne w listach pawłowych, najobszerniej – w 2 Liście do Koryntian.
Analogicznie, na każdym etapie dziejów Kościoła – wobec uroszczeń żydowskich i innych – słusznie czynią katoliccy duchowni roztropnie broniąc swojej osoby i swojego autorytetu apostolskiego.
Jest to już jakiś poziom rzetelności metodologicznej, jeśli dla kogoś dalece niewystarczające okazuje się to, co o skromnym katolickim kapłanie tu i tam mówi się lub pisze, ale postanawia sięgać do źródeł.
Po pierwsze zatem: źródłowo – codzienna służba kapłańska realizuje się w Oratorium Rzymskokatolickim Św. Józefa we Wrocławiu. Kto bramy jego przekracza, widzi i słyszy, co faktycznie ma miejsce.
Po drugie: źródłowo – codzienna służba kapłańska realizuje się pod trzema adresami internetowymi (które notabene skromnie dołączane są na zakończenie każdego wpisu na niniejszym blogu):
https://sacerdoshyacinthus.com
Kto powyższe adresy odwiedza, widzi i słyszy, co faktycznie ma miejsce.
Jest to już jakiś poziom rzetelności metodologicznej, jeśli dla kogoś dalece niewystarczające okazuje się to, co o skromnym katolickim kapłanie tu i tam mówi się lub pisze, ale postanawia sięgać do źródeł.
Gdy dusza pełna pychy, myśli i mówi: ci księża byliby dobrzy, gdyby czynili tak, jak ja myślę.
Gdy dusza pokorna, myśli i mówi: ci księża byliby dobrzy, gdyby czynili tak, jak naucza od wieków Kościół Katolicki.
Kim jest kapłan katolicki, jakie są jego obowiązki oraz jak wierni powinni odnosić się do kapłanów, tego uczy od dwóch tysięcy lat Kościół Katolicki, pouczony Bożym Objawieniem. Treści te są dostępne między innymi w tradycyjnych katolickich katechizmach, w rozdziałach dotyczących Sakramentu Kapłaństwa.
Bywają sytuacje, gdy ktoś wobec kapłana jest życzliwy – i po ludzku się odezwie, i pomocy materialnej i innej udzieli, ale dusza pozostaje zamknięta (zablokowana) na istotne skarby, jakie z ustanowienia Chrystusa niesie ze sobą Sakrament Kapłaństwa: łaskę (przez Sakramenty Święte, które kapłan sprawuje) i prawdę (przez ortodoksyjną katolicką doktrynę, którą kapłan krzewi). Do Sakramentów Świętych nie przystępuje i słów kapłana nie słucha. Rozminięcie się z Chrystusowym zamysłem wobec Sakramentu Kapłaństwa.
Jeśli szklanka jest pełna, niczego się już tam nie doleje.
W czasie jednej ze swoich podróży apostolskich Św. Paweł Apostoł oraz towarzyszący mu „przyszli do Antiochii Pizydyjskiej; a wszedłszy do synagogi w dzień sobotni, usiedli. Po odczytaniu zaś Zakonu i Proroków, posłali do nich przełożeni synagogi, mówiąc: Mężowie bracia, jeśli macie jakie słowo zachęty do ludu, to mówcie” (Dz 13, 14-15).
Wiedziano, jak się zachować wobec Apostoła Chrystusowej Ewangelii. Podjęto go gościnnie i poproszono o słowo.
Pośród czasu powszechnego odstępstwa i głosów różnych, garstka katolickich kapłanów wykonuje piękną pracę: krzewi nieskazitelną katolicką doktrynę i uświęca dusze przez sprawowanie Sakramentów Świętych w tradycyjnych katolickich rytach.
Pośród czasu powszechnego odstępstwa i głosów różnych, nieliczne dusze katolickie podejmują zbawienne decyzje: słuchają i poznają nieskazitelną katolicką doktrynę i uświęcają się przez przyjmowanie Sakramentów Świętych w tradycyjnych katolickich rytach.
Salus animárum supréma lex.
Zbawienie dusz najwyższym prawem.
You must be logged in to post a comment.