Realizm bez meandrów: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16, 26).
Z Katechizmu:
Ostateczne rzeczy człowieka
- Śmierć.
- Sąd Boży.
- Niebo albo piekło.
Nie ma żadnej pewności zbawienia wiecznego, jeśli grzech króluje w naszym ciele (por. Rz 6, 12). Realna możliwość potępienia wiecznego w piekle może stać się faktem. Przerażająca perspektywa wiecznego, nieodwracalnego potępienia. Piekło istnieje.
Do Nieba nie wpada się automatycznie z chwilą śmierci.
„Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd” (Hbr 9, 27).
Po śmierci jest sąd szczegółowy nad duszą. A potem będzie Sąd Ostateczny.
Nigdy nie wiemy, kiedy przyjdzie nam odejść z tego świata. Trzeba czuwać, zerwać z grzechem, trwać w łasce uświęcającej i cierpliwie czynić dobro.
Pan Jezus przestrzega:
„Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!” (Mt 7, 13-14).
„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle” (Mt 10, 28).
Pokorny św. Paweł nalega: „Zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem” (Flp 2, 12).
Papież Innocenty IV w Liście do kardynała-legata na Cyprze (1254) pisze: „Jeśli zaś ktoś bez pokuty umiera w grzechu śmiertelnym, to bez wątpienia cierpi na zawsze męki ognia wieczystego piekła”.
Czuwajmy!
Quicúmque vult salvus esse, ante omnia opus est ut téneat cathólicam fidem.
Quam nisi quisque íntegram inviolatámque serváverit, absque dubio in aetérnum períbit.
„Ktokolwiek pragnie być zbawiony, przede wszystkim winien się trzymać katolickiej wiary.
Której jeśliby kto nie zachował całej i nienaruszonej, ten niewątpliwie zginie na wieki” (św. Atanazy, Wyznanie wiary).
You must be logged in to post a comment.