Rozpoczynamy maj, miesiąc poświęcony Matce Bożej. Przygotujmy naszą duszę przez dobrą i dobrze przygotowaną spowiedź, abyśmy czystym sercem oddawali hołd naszej Matce i Królowej.
„Na co się przyda długie zwlekanie ze spowiedzią albo odkładanie Komunii świętej? Oczyść się jak najprędzej, wyrzuć ze siebie truciznę, pospiesz przyjąć lekarstwo, a poczujesz się lepszy, niż gdybyś długo je odkładał” (Tomasz a Kempis, O naśladowaniu Chrystusa).
Zadbajmy w naszych domach o obrazy i figury Matki Bożej, może trzeba będzie je odkurzyć, odświeżyć i pięknie ozdobić. Niech mają w tym swój udział dzieci. Chłopcy i dziewczynki, niech zadbają w domu o to, aby przed wizerunkiem Matki Bożej w dniach majowych były piękne kwiaty! I gromadźmy się codziennie wieczorem na odmówienie lub odśpiewanie Litanii Loretańskiej i pięknych polskich pieśni, śpiewów maryjnych.
Chwalcie łąki umajone, Góry, doliny zielone. Chwalcie, cieniste gaiki, Źródła i kręte strumyki!
Co igra z morza falami, W powietrzu buja skrzydłami, Chwalcie z nami Panią Świata, Jej dłoń nasza wieniec splata.
Komu okoliczności pozwolą, niech częściej przybywa do kościoła, w którym odprawiana jest Msza Święta w rycie rzymskim i gdzie we wszystkie dni majowe, ufnie i gorliwie wołać się będzie do Matki Bożej słowami Litanii Loretańskiej. I tak, jak dla wielu z nas Wielki Post był w tym roku po raz pierwszy w życiu czasem prawdziwego postu, tak postarajmy się, aby w tym roku maryjny miesiąc był prawdziwie gorliwy, przeżyty w duchu żarliwej modlitwy, z czystym sercem i z mnogością dobrych uczynków. Najbardziej umiłujmy i praktykujmy cnotę czystości – w myślach, słowach i uczynkach, abyśmy nigdy i dla nikogo nie byli zgorszeniem! I módlmy się do Matki Bożej codziennie o ugruntowanie naszej duszy w wierze katolickiej. Módlmy się ufnie o łaskę wielkiej wiary! Abyśmy, w morzu odstępstwa, zwodzenia i zmienionej religii, mieli swoją cząstkę w przywracaniu na polskiej ziemi skarbu tej samej wiary, która na naszą ziemię została przyniesiona ponad tysiąc lat temu. Wiary katolickiej i katolickiego kultu – Mszy Świętej w rycie rzymskim. Matko Boża, Królowo Polski, Virgo Fidelis, Panno wierna, wyproś nam wiarę wielką! I odwagę – do podjęcia decyzji i działań stosownych! I daj nam wytrwać – wiernie – do końca!
Uwielbiajmy codziennie Przenajświętszy Sakrament! Z czcią pozdrawiajmy Pana Jezusa obecnego w Przenajświętszym Sakramencie, zwłaszcza kiedy znajdziemy się w kościele czy w kaplicy, w których znajduje się tabernakulum z przechowywanym Przenajświętszym Sakramentem. Szczególnie ważny jest czas Komunii Świętej. Pan Jezus obecny w Przenajświętszym Sakramencie przychodzi do mojej duszy. To jest najważniejsze spotkanie na świecie! Trzeba wtedy Pana Jezusa podjąć jak najgodniej! Poniższymi katolickimi tekstami możemy posłużyć się, aby godnie odprawić dziękczynienie po przyjęciu Komunii Świętej:
Niechaj będzie pochwalony Przenajświętszy Sakrament, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Niechaj będzie pochwalony, od nas wszystkich uwielbiony, Przenajświętszy Sakrament, ten niebieski Testament.
Wielbię Ciebie w każdym momencie, o, Żywy Chlebie nasz, w tym Sakramencie.
Chwała i dziękczynienie, bądź w każdym momencie, Jezusowi w Najświętszym, Boskim Sakramencie. Ile minut w godzinie, a godzin w wieczności, Tylekroć bądź pochwalon, Jezu, ma miłości.
Nie jest metodologicznie uczciwe nazywać Kościołem Katolickim byt, który jest nośnikiem zmienionej religii.
„Chrystus umiłował Kościół i wydał samego siebie za niego, aby go uświęcić, oczyściwszy go obmyciem wody w słowie życia, aby sam sobie przysposobił Kościół chwalebny, nie mający zmazy ani zmarszczki, albo czegoś podobnego, ale żeby był święty i niepokalany” (Ef 5, 25-27).
Credo in unam sanctam cathólicam et apostólicam Ecclésiam. Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.
Fundamentem polskiej racji stanu jest przywracanie katolickiego kultu i katolickiej wiary – niezmienionej, tej samej, jaką Kościół Katolicki przyniósł na polską ziemię ponad tysiąc lat temu. Duchowni – garstka – sprawujący wyłącznie katolicki kult i krzewiący wyłącznie niezmienioną katolicką wiarę, są dobrem narodowym. Ktoś to musiał w końcu głośno powiedzieć.
Kazanie na święto Św. Marka Ewangelisty – Łk 10, 1-9. III Niedziela po Wielkanocy, 25.04.2021 r. Kościół pw. Św. Józefa Rzemieślnika, Międzybórz. Msza Święta w rycie rzymskim. Ks. Jacek Bałemba SDB.
W czasach zamętu powszechnego, kiedy wiele dusz jest na rozdrożu i na bezdrożu, pytaniem koniecznym jest: Czy chcę naprawiać detale zmienionego kultu i zmienionej religii, czy chcę dochować wierności katolickiemu kultowi i katolickiej wierze? Trzeba na to pytanie dać Panu Bogu jasną odpowiedź oraz podjąć konsekwentne decyzje i działania. Bez względu na cenę. Prostolinijność katolicka.
Wyznawanie zmienionej religii jest drogą do piekła. Wyznawanie wiary katolickiej prowadzi do Nieba. Zważmy wagę kwestii!
Nie oczekujmy, że przedstawiciele religii zmienionej będą nam mówić, że Msza Święta w rycie rzymskim też jest dobra. My nie słuchajmy szeroko krzewionych opinii, że msza posoborowa też jest dobra. Zachowajmy wyraźne kontury myślenia. Msza posoborowa jest kultem reformowanym. Msza Święta w rycie rzymskim jest kultem katolickim, miłym Niebu, doskonałym w każdym detalu. Dusza katolicka ma obowiązek związania się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z kultem katolickim.
„Bojowaniem jest żywot człowieczy na ziemi” (Hi 7, 1).
Nie mówimy o pokusach, na które narażalibyśmy się sami. Dobrowolne narażanie się na pokusę jest grzechem. Na pokusy nigdy nie powinniśmy się dobrowolnie narażać! Mówimy natomiast o pokusach niezależnych od nas. Pan Bóg je dopuszcza, aby wydoskonalić naszą duszę. Pokusy, które mogą nas atakować przy wzroście życia duchowego, dotyczą między innymi czystości. Trzeba je oddalać, nie zgadzać się wolą swoją na pokusy. Nawet, jeśli walka jest uciążliwa, żmudna i długotrwała. Pokusa niezależna od nas – choćby długotrwała i dokuczliwa – nie jest grzechem. Grzechem jest zezwolenie na pokusę, ulegnięcie jej.
Św. Katarzyna ze Sieny, dręczona przez kilka dni wielkimi pokusami przeciw czystości, zapytała zrezygnowana: Panie mój, gdzie byłeś, gdy moje serce pełne było tego plugastwa? Pan odpowiedział Katarzynie: Byłem w twoim sercu!
Jeśli – mimo, że nie narażamy się na nie – zaatakują nas pokusy przeciw czystości, recepta jest jedna: NATYCHMIASTOWA UCIECZKA. Poza tym trzeba modlić się wytrwale o wytrwanie w cnocie czystości i nigdy dobrowolnie nie narażać się na okazje do grzechu przeciw czystości. Konieczna jest zwłaszcza dyscyplina oka!
„Bojowaniem jest żywot człowieczy na ziemi” (Hi 7, 1).
Nie mówimy o pokusach, na które narażalibyśmy się sami. Dobrowolne narażanie się na pokusę jest grzechem. Na pokusy nigdy nie powinniśmy się dobrowolnie narażać! Mówimy natomiast o pokusach niezależnych od nas. Pan Bóg je dopuszcza, aby wydoskonalić naszą duszę. Pokusa niezależna od nas nie jest grzechem. Grzechem jest zezwolenie na pokusę, ulegnięcie jej. Pokusy, które mogą nas atakować przy wzroście życia duchowego, dotyczą między innymi wiary. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus pod koniec ziemskiego życia cierpiała wielkie pokusy przeciwko wierze. Nie uległa im. O. Garrigou-Lagrange OP pisze: „W pokusach przeciw wierze nie trzeba odpowiadać wrogowi ani okazywać, że się rozumie to, co on mówi. Trzeba odrzucać te pokusy lub raczej wzbijać się ponad nie intensywniejszymi aktami wiary; Pan Bóg je dopuszcza jedynie, by służyły naszemu postępowi”.
„Gdy noc ducha jest bardziej oczyszczająca i poprzedza zjednoczenie przemieniające, zdarza się nieraz, że ma ona w pewnym stopniu charakter wynagradzający [ekspiacyjny] za bliźniego. Można to stwierdzić np. w żywocie św. Wincentego à Paulo […], gdzie mowa jest o tym, że przyjął on cierpienie w intencji pewnego doktora Sorbony, bardzo dręczonego pokusami przeciwko wierze; św. Wincenty à Paulo musiał wtedy sam opierać się w ciągu czterech lat tak silnym pokusom przeciw tej cnocie, że pytał sam siebie, czym im ulega, czy nie. Wtedy to właśnie napisał Credo na kartce papieru, którą położył na sercu, a gdy pokusa stawała się gwałtowniejszą, przyciskał kartkę do serca, by samemu sobie dać zewnętrzny znak swej wierności. U kresu tych czterech lat wiara Wincentego à Paulo znacznie wzrosła przez wszystkie akty heroiczne, które musiał pełnić, przebywając ten tunel” (O. Réginald Garrigou-Lagrange OP,Trzy okresy życia wewnętrznego).
Jeśli zaatakują nas pokusy przeciw wierze, uciekajmy się do Pana Boga i gorliwie odmawiajmy Credo oraz akt wiary:
AKT WIARY
Wierzę w Ciebie, Boże żywy, w Trójcy jedyny, prawdziwy; wierzę, w coś objawił Boże, Twe słowo mylić nie może.
Kazanie na Niedzielę Dobrego Pasterza – J 10, 11-16. II Niedziela po Wielkanocy, 18.04.2021 r. Dekret Quam singulari Świętej Kongregacji dla Spraw Sakramentów Świętych o wczesnym dopuszczaniu dzieci do pierwszej Komunii Świętej, 7.08.1910 r. Kościół pw. Św. Józefa Rzemieślnika, Międzybórz. Msza Święta w rycie rzymskim. Ks. Jacek Bałemba SDB.
Niedziela Dobrego Pasterza. Prawdziwie dobrym pasterzem okazał się Papież Św. Pius X, hojnie udostępniając bezcenny skarb Najświętszego Sakramentu dzieciom, dekretem Quam singulari z dnia 7.08.1910 r. Pięknie współbrzmią papieskie regulacje z myślą i praktyką Św. Jana Bosko, który pisał:
„Należy unikać jak zarazy zapatrywania tych, którzy by chcieli pierwszą Komunię Świętą odłożyć do wieku późnego, kiedy to szatan najczęściej zawładnął już sercem chłopca z nieobliczalną szkodą dla jego niewinności. Według praktyki Kościoła pierwotnego dawano dzieciom do spożycia Hostie konsekrowane, pozostałe po Komunii Świętej wielkanocnej. Z tego łatwo poznać, jak bardzo Kościół pragnie dopuszczać dzieci do Komunii Świętej. Kiedy dziecko umie odróżnić Chleb od chleba i wykazuje dostateczne przygotowanie, nie trzeba już zważać na wiek, lecz pozwolić Niebieskiemu Królowi zawładnąć tą niewinną duszą”.
Dobrze czynią rodzice, którzy swoje dzieci przygotowują i posyłają wcześnie do I Komunii Świętej.
Sola Scriptura. Samo Pismo Święte. Herezja luterska. A po katolicku, czyli prawdziwie? Non solum…, sed etiam… Nie tylko…, lecz także… Non solum Scriptura, sed etiam Traditio. Nie tylko Pismo Święte, lecz także Tradycja.
Naucza Papież Św. Pius X w Katechizmie:
Gdzie są zawarte prawdy objawione przez Boga? Prawdy objawione przez Boga są zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji.
Iluż to ludzi ochrzczonych przy różnego rodzaju debatach odwołuje się do Pisma Świętego. O Tradycji nawet nie pomyślą. Herezja sola Scriptura – jeśli nie subiektywnie per negationem (przez świadomą decyzję zanegowania Tradycji), to przynajmniej obiektywnie per omissionem (przez pominięcie Tradycji de facto). Źródłami Objawienia Bożego są Tradycja i Pismo Święte. Nie jest to partykularna religijna opinia katolików, którą na zasadzie równouprawnienia można zestawiać z innymi religijnymi opiniami. Taka jest obiektywna prawda. Elementarny schemat zostanie nam w pamięci do grobowej deski. Wtedy będziemy katolikami i będziemy myśleć po katolicku, i będziemy argumentować po katolicku. A schemat elementarny jest taki:
OBJAWIENIE BOŻE ↙ ↘ TRADYCJA PISMO ŚWIĘTE
Więcej katolickiej nauki elementarnej na temat Tradycji znajdziemy – tutaj
„Tradycji winniśmy przypisywać takie samo znaczenie, jak objawionemu słowu Bożemu, które jest zawarte w Piśmie Świętym” (Katechizm Katolicki św. Piusa X).
„Bojowaniem jest żywot człowieczy na ziemi” (Hi 7, 1).
Nie mówimy o pokusach, na które narażalibyśmy się sami. Dobrowolne narażanie się na pokusę jest grzechem. Na pokusy nigdy nie powinniśmy się dobrowolnie narażać! Mówimy o pokusach niezależnych od nas. Pan Bóg je dopuszcza, aby wydoskonalić naszą duszę. Pokusa niezależna od nas nie jest grzechem. Grzechem jest zezwolenie na pokusę, ulegnięcie jej. Pokusy, które mogą nas atakować przy wzroście życia duchowego, dotyczą między innymi wiary i czystości.
Jeśli zaatakują nas pokusy przeciw wierze, uciekajmy się do Pana Boga i gorliwie odmawiajmy akt wiary:
AKT WIARY
Wierzę w Ciebie, Boże żywy, w Trójcy jedyny, prawdziwy; wierzę, w coś objawił Boże, Twe słowo mylić nie może.
Jeśli zaatakują nas pokusy przeciw czystości, recepta jest jedna: NATYCHMIASTOWA UCIECZKA.
Pan nasz Jezus Chrystus mówi: „Dopuśćcie dziatkom przychodzić do mnie, a nie zabraniajcie im; albowiem takich jest królestwo Boże” (Mk 10, 14).
Dekret Quam singulari Christus amore, o wczesnym dopuszczeniu dzieci do pierwszej Komunii Świętej, zatwierdzony przez Papieża Św. Piusa X, stanowi między innymi: „Ta praktyka, która pod pozorem obrony czci Najświętszego Sakramentu odsuwa w rzeczywistości od niego wiernych, spowodowała wiele złego. Dzieci bowiem oderwane w niewinności swego wieku od miłości Chrystusowej, nie odżywiały się sokami życia wewnętrznego. Wskutek tego młodzież, pozbawiona tak potężnej pomocy i straciwszy swoją niewinność wśród wielu zasadzek, pogrążała się w nałogi, zanim skosztowała świętych Tajemnic (…). Takie szkody wyrządzają dzieciom ci, co nazbyt uporczywie domagają się jakichś nadzwyczajnych przygotowań do pierwszej Komunii Świętej. Chyba nie zdają sobie sprawy, że te wszystkie przesadne ostrożności wypłynęły z nauki jansenistów, którzy twierdzą, że Najświętsza Eucharystia jest nagrodą, nie zaś lekarstwem na ułomność ludzką. Innego zaiste zapatrywania był Sobór Trydencki. Uczy on, że Eucharystia jest właśnie «lekarstwem, które ma nas uwolnić od codziennych przeciwieństw i ustrzec od grzechów śmiertelnych» (…). Co się więc tyczy spowiedzi, to za wiek rozeznania trzeba uważać ten wiek, w którym dziecko zdoła już odróżnić to, co uczciwe, od tego, co jest nieuczciwe, czyli wiek, kiedy dziecko dochodzi do jako takiego używania rozumu. Podobnie co do pierwszej Komunii, należy uznać za wiek rozeznania ten, w którym dziecko umie odróżnić Chleb eucharystyczny od zwykłego chleba, a to właśnie jest ów wiek, w którym dziecko osiągnęło używanie rozumu. Nie inaczej rozumieli to zagadnienie najwybitniejsi interpretatorzy Soboru Lateraneńskiego i ci, którzy żyli w owym czasie. Z dziejów Kościoła bowiem wiadomo, że począwszy od XIII wieku, a więc wkrótce po Soborze Lateraneńskim, liczne synody oraz biskupi w zarządzeniach swoich dopuszczali siedmioletnie dzieci do pierwszej Komunii świętej. Nadto mamy pod tym względem świadka niezwykłej powagi, bo samego świętego Doktora z Akwinu, który tak pisze: «Kiedy dzieci zaczynają już okazywać takie używanie rozumu, że mają już odpowiedni kult do sakramentu Eucharystii, wtedy można im tego sakramentu udzielić» (…). Te wszystkie dowody stwierdzają, że wiekiem rozeznania dotyczącym pierwszej Komunii świętej jest wiek, gdy dziecko umie odróżnić Chleb eucharystyczny od zwykłego chleba ziemskiego tak, iż może pobożnie przystąpić do Ołtarza. Nie potrzeba zatem doskonałej znajomości prawd wiary, wystarczy bowiem znajomość niektórych zasadniczych prawd, czyli jako taka znajomość; nie jest też potrzebne pełne używanie rozumu, wystarczy początkowe, czyli jako takie używanie rozumu. Wobec tego należy bezwarunkowo zganić odkładanie pierwszej Komunii świętej i wyznaczanie wieku dojrzalszego do jej przyjęcia. Stolica Apostolska nie raz już to potępiła (…). Zważywszy to wszystko dokładnie, święta Kongregacja Sakramentów na walnym zebraniu odbytym 15 lipca 1910 r., aby zupełnie usunąć resztki nadużyć i by dzieci, zbliżywszy się do Jezusa Chrystusa, już w swym wieku najwcześniejszym żyły Jego życiem i znajdowały w Nim obronę przed niebezpieczeństwami zepsucia, uważała za wskazane wydać następujące i wszędzie obowiązujące przepisy co do pierwszej Komunii świętej dzieci:
1. Wiekiem rozeznania tak co do spowiedzi jak i co do Komunii jest wiek, w którym dziecko zaczyna rozumować, czyli mniej więcej rok siódmy, niekiedy nieco później, niekiedy nawet wcześniej. Od tego czasu zaczyna obowiązywać dziecko przykazanie dotyczące spowiedzi i Komunii świętej.
2. Do pierwszej spowiedzi i do pierwszej Komunii świętej nie jest konieczna pełna i doskonała znajomość nauki chrześcijańskiej. Dziecko powinno wyuczyć się całego katechizmu stopniowo, odpowiednio do swej pojętności.
3. Znajomość zasad religii, potrzebna dziecku do odpowiedniego przygotowania się do pierwszej Komunii świętej ma być taka, by dziecko stosownie do swego rozwoju umysłowego przyswoiło sobie prawdy wiary konieczne do zbawienia i, odróżniając Chleb eucharystyczny od zwykłego i ziemskiego chleba, mogło przystąpić do Najświętszej Eucharystii z pobożnością, na jaką je w jego wieku stać.
4. Troska o to, by dziecko wypełniło ciążący na nim obowiązek, dotyczący przykazania o spowiedzi i Komunii, spada głównie na jego opiekunów, a więc na rodziców, na spowiednika, na nauczyciela i na proboszcza. Do rodziców zaś i ich zastępców oraz do spowiednika należy, według Katechizmu Rzymskiego, dopuszczanie dziecka do pierwszej Komunii świętej.
5. Raz lub więcej razy w roku niech proboszczowie zapowiedzą i urządzą generalną Komunię dzieci i dopuszczą do niej nie tylko te dzieci, które dopiero pierwszy raz komunikują, lecz także i te, które tak było wyżej powiedziane, za zgodą rodziców lub spowiednika, już przedtem po raz pierwszy przystąpiły do Stołu Pańskiego. Jedne i drugie dzieci należy wpierw przez parę dni pouczyć i przygotować.
6. Sprawujący opiekę nad dziećmi powinni dołożyć wszelkich starań, by dzieci po pierwszej Komunii Świętej przystępowały do Stołu Pańskiego częściej, a nawet, o ile to jest możliwe, codziennie, jak tego pragnie Jezus Chrystus i Kościół święty, Matka nasza, i by przystępowały z taką pobożnością, na jaką dzieci w ich wieku stać. Ci też opiekunowie powinni nadto pamiętać o nader poważnym obowiązku czuwania nad tym, aby dzieci, które przyjęły pierwszą Komunię Świętą, uczęszczały potem w dalszym ciągu na publiczną naukę religii. Jeżeli zaś nie jest to możliwe, niech w inny sposób udostępnią dzieciom gruntowniejszą naukę religii (…).
Powyższą uchwałę Kardynałów, należących do tej świętej Kongregacji, Ojciec Święty Pius X na posłuchaniu dnia 7 tego miesiąca w całości zatwierdził i kazał dekret niniejszy wydać i ogłosić. Nadto polecił wszystkim Biskupom, żeby tenże dekret podali do wiadomości nie tylko proboszczom i w ogóle duchowieństwu, lecz także wiernym, i zarządził, aby corocznie w okresie spowiedzi wielkanocnej odczytywano go wiernym w języku ojczystym (…)”.
Św. Jan Bosko, kapłan i wychowawca, pisał: „Należy unikać jak zarazy zapatrywania tych, którzy by chcieli pierwszą Komunię Świętą odłożyć do wieku późnego, kiedy to szatan najczęściej zawładnął już sercem chłopca z nieobliczalną szkodą dla jego niewinności. Według praktyki Kościoła pierwotnego dawano dzieciom do spożycia Hostie konsekrowane, pozostałe po Komunii Świętej wielkanocnej. Z tego łatwo poznać, jak bardzo Kościół pragnie dopuszczać dzieci do Komunii Świętej. Kiedy dziecko umie odróżnić Chleb od chleba i wykazuje dostateczne przygotowanie, nie trzeba już zważać na wiek, lecz pozwolić Niebieskiemu Królowi zawładnąć tą niewinną duszą”.
Dobrze czynią rodzice, którzy swoje dzieci przygotowują i posyłają wcześnie do I Komunii Świętej.
Quicúmque vult salvus esse, ante omnia opus est ut téneat cathólicam fidem. Quam nisi quisque íntegram inviolatámque serváverit, absque dubio in aetérnum períbit. „Ktokolwiek pragnie być zbawiony, przede wszystkim winien się trzymać katolickiej wiary. Której jeśliby kto nie zachował całej i nienaruszonej, ten niewątpliwie zginie na wieki” (Św. Atanazy, Biskup, Wyznanie wiary).
Nie wystarczy tylko diagnoza, ale należy podać remedium, „adres” – wyraźnie, dokładnie, expressis verbis! W przeciwnym wypadku zostawia się dusze w ogólności, w niedookreśleniu, w niepewności, na rozdrożu. Nie wystarczy powiedzieć, że od ponad pięćdziesięciu lat „coś jest w Kościele nie tak”. Nie wystarczy powiedzieć, że od ponad pięćdziesięciu lat w oficjalnych strukturach kościelnych krzewiona jest zmieniona religia. Nie wystarczy powiedzieć – z rzetelnością apologetyczną – w jakich punktach wiara katolicka różni się od krzewionej od ponad pięćdziesięciu lat w oficjalnych strukturach kościelnych zmienionej religii. Co zatem należy uczynić?
– zerwać z kultem niekatolickim, reformowanym, – zerwać z fałszywą doktryną, reformowaną, – zerwać z grzechem i bałaganem w swoim życiu.
„Adres” ratujący nas to przede wszystkim:
– kult katolicki – Msza Święta w rycie rzymskim, sprawowana przez ważnie wyświęconego kapłana katolickiego, – doktryna katolicka – czerpana z tradycyjnych katolickich katechizmów, – stan łaski uświęcającej i rzetelne wypełnianie obowiązków stanu.
Decyzje katolickie, klarowne, porządkujące, dobrze rokują. Przede wszystkim perspektywą zbawienia wiecznego. Pan Bóg łaski nie poskąpi. A my – nie próżnujmy!
„Więc cóż może uczynić chrześcijanin-katolik, jeśli jakaś cząsteczka Kościoła oderwie się od wspólności powszechnej wiary? Nic innego, jeno przełoży zdrowie całego ciała nad członek zakażony i zepsuty. A jak ma postąpić, jeśliby jakaś nowa zaraza już nie cząstkę tylko, lecz cały naraz Kościół usiłowała zakazić? Wtedy całym sercem przylgnąć winien do starożytności; tej już chyba żadna nowość nie zdoła podstępnie podejść” (Św. Wincenty z Lerynu, Commonitorium).
Ecclesia ibi est, ubi fides vera est. „Kościół jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara” (św. Hieronim, Doktor Kościoła).
„Żaden, który rękę swą przyłożył do pługa, a ogląda się wstecz, nie jest zdatny do królestwa Bożego” (Łk 9, 62).
Uważajmy, abyśmy nie popełnili takiego błędu, który polega na bardziej czy mniej uświadomionym oczekiwaniu, że jeśli będę bardziej zaawansowany w życiu duchowym, wtedy będę bardziej zabezpieczony przed upadkiem. Nic bardziej mylnego. Może być wprost przeciwnie. Im wyżej, tym większe pokusy, i diabeł bardziej duszą zainteresowany, by ją do upadku doprowadzić. Wolna wola jest darem Bożym – wspaniałym, bo może doprowadzić człowieka do wysokiego stopnia świętości. Wolna wola jest darem Bożym – przerażającym, bo może doprowadzić człowieka do całkowitego upadku z wysokości. Tak się kiedyś mówiło: I cedry Libanu padają. I jest takie dawne powiedzenie: Corrúptio óptimi péssima. – Upadek najlepszych jest rzeczą najgorszą. Przestrzega z troską Apostoł Narodów: „Kto więc mniema, że stoi, niech patrzy, żeby nie upadł” (1 Kor 10, 12). Czuwajmy zatem pilnie. A z największą starannością zachowujmy stan łaski uświęcającej i bądźmy wierni codziennej modlitwie. Codziennie!
Ileż złego działo się w historii propter metum Judaeorum. Złe działania z lęku przed Żydami. Ileż dobrego się nie zadziało w historii propter metum Judeorum. Zaniedbanie – z lęku przed Żydami – dobra, które należało uczynić. Propter metum Judaeorum znaczy: z obawy przed Żydami. Czytamy: propter metum judeorum. Obawę rozprasza Jezus Chrystus. Uczniowie w Jego obecności odżywają, paraliżujący lęk ustaje, rodzi się radość. Tak relacjonuje Św. Jan Apostoł:
Cum ergo sero esset díe illo, una sabbatórum, et fores éssent cláusæ, ubi érant discípuli congregáti propter metum Judaeórum: venit Jesus, et stetit in médio, et dixit éis: Pax vobis. Et cum hoc dixísset, osténdit éis manus et latus. Gavísi sunt ergo discípuli, viso Dómino.
Gdy więc był wieczór owego dnia, pierwszego w tygodniu, a drzwi były zamknięte, gdzie uczniowie byli zgromadzeni z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, i stanął pośrodku, i rzekł im: «Pokój wam». A to rzekłszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się tedy uczniowie, ujrzawszy Pana” (J 20, 19-20).
Im więcej wiary w Jezusa Chrystusa, tym mniej obawy przed Żydami. Im więcej miłości do Jezusa Chrystusa, tym mniej obawy przed Żydami. „Miłość doskonała wyrzuca precz bojaźń” (1 J 4, 18).
Kazanie na Niedzielę Przewodnią – J 20, 19-31: O Sakramencie Pokuty. Niedziela w Oktawie Zmartwychwstania Pańskiego, 11.04.2021 r. Kościół pw. Św. Józefa Rzemieślnika, Międzybórz. Msza Święta w rycie rzymskim. Ks. Jacek Bałemba SDB.
Tradycyjny zwyczaj święcenia pokarmów w Wielką Sobotę przypomina nam, że posiłek jest darem Bożym – należy zatem za ten dar Panu Bogu dziękować. Budującą praktyką jest modlitwa przed posiłkiem i po posiłku. Praktykujmy ją w naszych rodzinach codziennie! Możemy skorzystać na przykład z poniższych formuł:
MODLITWA PRZED POSIŁKIEM
W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
Pobłogosław, Panie Boże, nas i ten posiłek oraz tych, którzy go przygotowali, i naucz nas dzielić się chlebem i radością ze wszystkimi. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
Maryjo, Wspomożenie wiernych, módl się za nami.
W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
MODLITWA PO POSIŁKU
W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
Chwalimy Cię, Panie, i dziękujemy za ten posiłek, dar Twojej dobroci. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
You must be logged in to post a comment.