Teksty (pdf) można je wydrukować (druk obustronny) tutaj:
Różaniec – schemat na poszczególne dni
Nagrania audio – mogą nam posłużyć do nauki poprawnej wymowy.
Modlitwy w całości:
SCHEMATY NA POSZCZEGÓLNE DNI
Tajemnice radosne – Mystéria gaudiósa
– odmawiamy w poniedziałki i czwartki:
Tajemnice bolesne – Mystéria dolorósa
– odmawiamy we wtorki i piątki:
Tajemnice chwalebne – Mystéria gloriósa
– odmawiamy w środy, soboty i niedziele:
Katolicki depozyt wiary jest całością spójną. Wystarczy jeden z artykułów wiary zmienić bądź zanegować, bądź pominąć, i już nie mamy do czynienia z wiarą katolicką.
Za kilka dni rozpoczniemy październik – miesiąc różańcowy.
Przygotujmy się!
1. Przygotujmy się pięknie przez gorliwą lekturę. W tym roku polecam szczególnie następujące teksty – trzy:
– Leon XIII, encyklika Octobri mense (O Matce Boskiej Różańcowej),
– Leon XIII, encyklika Jucunda semper (O Różańcu Świętym),
– Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Przedziwny sekret Różańca świętego.
2. Przygotujmy się pięknie przez dobrą, szczerą, dobrze przygotowaną spowiedź.
3. Przygotujmy się pięknie przez przyswojenie modlitw różańcowych w języku łacińskim.
7 października obchodzić będziemy święto Najświętszej Maryi Panny Różańcowej.
Święta maryjne są stosowną okolicznością, aby podjąć decyzje poważne, które w sposób znaczący przysłużą się naszemu postępowi duchowemu na drodze wiary.
Jeśli jeszcze nie podjęliśmy decyzji miłej Niebu i dla duszy naszej zbawiennej, przygotujmy się pilnie i w święto Najświętszej Maryi Panny Różańcowej złóżmy u stóp Królowej Różańca Świętego – jak szlachetną różę – nasze dobre postanowienie w trzech punktach:
– wiążę się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z Mszą Świętą w rycie rzymskim,
– będę czytał i praktykował treści zawarte w tradycyjnych katolickich katechizmach,
– będę się starał zachować stan łaski uświęcającej i dobrze wypełniać moje obowiązki stanu.
Dla Matki Bożej postarajmy się!
Kazanie na 17. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, wygłoszone 27.09.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Ks. Jacek Bałemba SDB
O Różańcu
.
Msza Święta w rycie rzymskim jest kultem katolickim.
Ryt rzymski jest rytem własnym Kościoła Katolickiego.
Jeśli już podjęliśmy miłą Niebu decyzję związania się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z katolickim kultem – Mszą Świętą w rycie rzymskim – oraz z nieskazitelną katolicką doktryną, zawartą w tradycyjnych katolickich katechizmach (co w istocie jest wkroczeniem na katolicką drogę zbawienia; innej drogi zbawienia nie ma!), bądźmy gotowi na prześladowania. Św. Paweł pisze: „wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania” (2 Tm 3, 12).
Może być tak, że po wspomnianych decyzjach, pierwszy rok zaznaczy się najbardziej przez zajadłość działań wrogich przeciwko nam – ze strony diabła i ludzi.
Trzeba wtedy ufnie prosić Pana Boga – zwłaszcza przez wstawiennictwo Matki Bożej i Świętego Józefa – o pomoc i o łaskę wytrwania. Pan Bóg tej łaski udzieli. Obyśmy tylko chcieli z łaską Bożą współpracować, nie wchodzili w kompromisy i wytrwali na czystej drodze zbawienia – katolickiej, odwiecznej, Bożej!
Doświadczenie wrogich działań przeciwko nam – jeśli je przyjmiemy umocnieni łaską Bożą – będzie dla nas czasem hartującym, umocni nasz wybór, wzmocni naszą wolę i skieruje naszą duszę bardziej ku Bogu niż ku ludziom. W Nim cel naszych dążeń!
Nie dać się wrogom, masonom, ludziom i diabłu. Ufać Bogu. Budować na Chrystusie.
A kiedy nam będą świecić w oczy hermeneutykami łączącymi wodę z ogniem, przypominajmy sobie słowo Apostoła Narodów:
„Jak więc przejęliście naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu, tak w Nim postępujcie: zapuśćcie w Niego korzenie i na Nim dalej się budujcie, i umacniajcie się w wierze, jak was nauczono, pełni wdzięczności. Baczcie, aby kto was nie zagarnął w niewolę przez tę filozofię będącą czczym oszustwem, opartą na ludzkiej tylko tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie” (Kol 2, 6-8).
Nie zżymajmy się zatem na naszych prześladowców. Módlmy się codziennie, aby Pan Bóg w wielu z nich dokonał przemiany na wzór Szawła-Pawła: ze zmienionej religii – do wiary katolickiej.
Jeśli przetrwamy pierwszy rok prześladowań i od drogi katolickiej nie odstąpimy, i do religii zmienionej nie wrócimy, rok ten okaże się dla nas nader pożyteczny, strategiczny i zwycięski. Taki czas doświadczeń i wierności dobrze rokuje na przyszłość.
Istotna zmiana religii nastąpiła ponad pięćdziesiąt lat temu. Nie siedem lat temu, nie pięćdziesiąt lat temu, lecz PONAD pięćdziesiąt lat temu.
Trzeba bardzo zważać na to, co się czyta i czego się słucha. To, że przybywa różnych głosów krytycznych dotyczących Kościoła (aspektu ludzkiego), jeszcze o niczym świadczyć nie musi. Trzeba zważać, z jakich pozycji (czy naprawdę ortodoksyjnych?) są te opisy artykułowane czy diagnozy stawiane. Obyśmy nie popełnili tych samych błędów, jakie są naszą winą sprzed ponad pięćdziesięciu lat – łatwowierności wobec chwytliwych sformułowań i rzekomo „uzdrowieńczych” posunięć.
Najprościej. Jeśli opisy czy diagnozy nie mają za kryterium nieskazitelnej, odwiecznej, katolickiej ortodoksji, są dalece niewystarczające, zwodnicze i fałszywe. Uważajmy, co czytamy i czego słuchamy. To, że ktoś powie kilka zdań katolickich, jeszcze nie oznacza, że integralnie wyznaje i głosi katolicki depozyt wiary.
Codzienna lektura tradycyjnych katolickich katechizmów ochroni nas przed mnogością słów, którym wiary dawać nie należy.
Codzienna lektura tradycyjnych katolickich katechizmów – w połączeniu z troską o zachowanie stanu łaski uświęcającej – ukorzeni nas w prawdzie.
Powrót do Mszy Świętej w rycie rzymskim nie jest pójściem za opinią tego czy owego księdza. Chodzi o przywracanie katolickiego kultu. Wymóg obiektywny.
Nie tylko dla ludzi nauki wcześniej czy później przychodzi moment, kiedy wyraziście jawi się alternatywa: kariera albo prawda.
Kazanie na 16. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, wygłoszone 20.09.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Ks. Jacek Bałemba SDB
O Mszy Świętej
.
Sytuacja wymaga, aby dla wzięcia udziału w katolickim kulcie – Mszy Świętej w rycie rzymskim – poświęcić więcej czasu. Niedziela – Dzień Pański – jest dniem, w którym powinniśmy poświęcić więcej czasu dla Pana Boga. Nawet kilka godzin? Tak. Jeśli przyjdzie nam poświęcić kilka godzin na dojazd na katolicką Mszę Świętą, udział w niej i powrót do domu, uczyńmy to chętnie, z prostą intencją serca: Panie Boże, to dla Ciebie!
Czy chętnie spędzamy czas w obecności Pana Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie?
Miłość mierzy się czasem. Czy jesteśmy pod tym względem wielkoduszni, wspaniałomyślni, hojni, rozrzutni?
Św. Teresa z Avili tak pisała w swoim dziele Księga życia (rozdz. 25, 12), wskazując na konieczność trzymania się katolickiej nauki Kościoła. W aktualnych czasach zamętu powszechnego trzeba wyraźnie i często przypominać, że tę katolicką naukę Kościoła znajdziemy w katolickich tradycyjnych katechizmach.
„Mam to za rzecz pewną, że diabeł nigdy nie zdoła — ani mu Bóg nie pozwoli — oszukać duszy nie ufającej w niczym samej sobie, a mocno utwierdzonej w wierze, gotowej tysiąc razy umrzeć za każdy artykuł wiary; która zatem, tak kochając wiarę i biorąc za to od Boga coraz nowe wiary żywej i mocnej wlanie i pomnożenie, pilnie tego przestrzega, aby we wszystkim postępowała zgodnie z tym, czego uczy Kościół, i pyta, i szuka rady u tych, którzy ją w tym oświecić mogą, która, słowem, tak niezachwianie jest w tych prawdach utwierdzona, iż żadne jakie bądź objawienia — chociażby niebo ujrzała nad sobą otwarte — nie zdołają jej odwieść od jednego najmniejszego punktu nauki Kościoła. Jeśliby kiedy spostrzegła w sobie jakie zawahanie się co do którego artykułu wiary, jeśliby jej przyszła myśl taka: «kiedy Bóg mi to mówi, a więc może to być tak samo prawdą, jak to, co objawiał świętym», taka wątpliwość w wierze i taka myśl (choć się dusza przy nich nie zatrzyma, bo dobrowolne przy nich zatrzymanie się, każdy widzi, że byłoby już wielkim złem) będzie oczywiście początkiem pokusy diabelskiej, wzniecającym w niej pierwsze do złego poruszenie. Choć i te pierwsze poruszenia rzadko kiedy, jak sądzę, poczuje w sobie dusza tak mocno utwierdzona w wierze, jak to Bóg zwykł sprawować w tych, którym tych łask użycza, i stąd taką w sobie siłę czująca, że gotowa by, rzekłbyś, zdławić i rozszarpać wszystkich czartów w obronie jednej najmniejszej z prawd, jakie Kościół podaje”.
Pan Bóg jest tajemnicą niezgłębioną. I Msza Święta – Boży kult katolicki – jest tajemnicą niezgłębioną.
Wyrazem pokory i delikatności jest uszanowanie tajemnicy Mszy Świętej.
Wyrazem pychy i niedelikatności jest pragnienie całkowitego rozumienia Mszy Świętej.
Kto już poczynił pewne postępy w życiu modlitwy – modlił się systematycznie, więcej i lepiej – a zacznie się zaniedbywać w modlitwie, i popada w letniość duchową, wystawia swoją duszę na działanie diabła. Wielka to nieroztropność. Upadek niejednej duszy gorliwej zaczął się od zaniedbywania modlitwy.
Nie myślmy o mniejszej gorliwości. Myślmy o wierności. O nią się starajmy – „w modlitwie wytrwali” (Rz 12, 12). Codziennie!
Sequentia
Stabat Mater dolorósa
Juxta Crucem lacrimósa,
Dum pendébat Fílius.
Cujus ánimam geméntem,
Contristátam et doléntem,
Pertransívit gládius.
O quam tristis et afflícta
Fuit illa benedícta
Mater Unigéniti!
Quæ mærébat et dolébat,
Pia Mater, dum vidébat
Nati pœnas ínclyti.
Quis est homo, qui non fleret,
Matrem Christi si vidéret
In tanto supplício?
Quis non posset contristári,
Christi Matrem contemplári
Doléntem cum Fílio?
Pro peccátis suæ gentis
Vidit Jesum in torméntis
Et flagéllis súbditum.
Vidit suum dulcem Natum
Moriéndo desolátum,
Dum emísit spíritum.
Eja, Mater, fons amóris,
Me sentíre vim dolóris
Fac, ut tecum lúgeam.
Fac, ut árdeat cor meum
In amándo Christum Deum,
Ut sibi compláceam.
Sancta Mater, istud agas,
Crucifixi fige plagas
Cordi meo válide.
Tui Nati vulneráti,
Tam dignáti pro me pati,
Pœnas mecum dívide.
Fac me tecum pie flere,
Crucifíxo condolére,
Donec ego víxero.
Juxta Crucem tecum stare
Et me tibi sociáre
In planctu desídero.
Virgo vírginum præclára,
Mihi jam non sis amára:
Fac me tecum plángere.
Fac, ut portem Christi mortem,
Passiónis fac consórtem
Et plagas recólere.
Fac me plagis vulnerári,
Fac me Cruce inebriári
Et cruóre Fílii.
Flammis ne urar succénsus,
Per te, Virgo, sim defénsus
In die judícii.
Christe, cum sit hinc exíre.
Da per Matrem me veníre
Ad palmam victóriæ.
Quando corpus moriétur,
Fac, ut ánimæ donétur
Paradísi glória.
Amen.
Bolejąca Matka stała
U stóp krzyża, we łzach cała,
Kiedy na nim zawisł Syn.
A w Jej pełnej jęku duszy,
Od męczarni i katuszy,
Tkwił miecz ostry naszych win.
Jakże smutna i strapiona
Była ta błogosławiona,
Z której się narodził Bóg.
Jak cierpiała i bolała,
Jakże drżała, gdy widziała
Dziecię swe wśród śmierci trwóg.
Któryż człowiek nie zapłacze,
Widząc męki i rozpacze
Matki Bożej w żalu tym?
Któż od smutku się powstrzyma,
Mając Matkę przed oczyma,
Która cierpi z Synem swym?
Widzi, jak za ludzkie winy
Znosi męki Syn jedyny,
Jezus – jak Go smaga bat.
Widzi, jak samotnie kona
Owoc Jej czystego łona,
Dając życie za ten świat.
Matko, coś miłości zdrojem,
Przejmij mnie cierpieniem swoim,
Abym boleć z Tobą mógł.
Niechaj serce moje pała,
By radością mą się stała
Miłość, którą – Chrystus Bóg.
Matko święta, srogie rany,
Które zniósł Ukrzyżowany,
Wyryj mocno w duszy mej.
Męką, Syna rodzonego,
Co dla dobra cierpiał mego,
Ze mną się podzielić chciej.
Pragnę płakać w Twym pobliżu,
Cierpiąc z Tym, co zmarł na krzyżu,
Po mojego życia kres.
Chcę pod krzyżem stać przy Tobie,
Z Tobą łączyć się w żałobie,
I wylewać zdroje łez.
Panno czysta nad pannami,
Niechaj dobroć Twoja da mi
Płakać z żalu z Tobą współ.
Bym z Chrystusem konał razem,
Męki Jego był obrazem,
Rany Jego w sobie czuł.
Niech mnie do krwi rani zgraja,
Niech mnie męki krzyż upaja
I Twojego Syna krew.
W ogniu, Panno, niech nie płonę,
Więc mnie w swoją weź obronę,
Gdy nadejdzie sądu gniew.
Gdy kres dni przede mną stanie,
Przez Twą Matkę dojść mi, Panie,
Do zwycięstwa palmy daj.
Kiedy umrze moje ciało,
Niechaj duszę mą z swą chwałą,
Czeka Twój wieczysty raj.
Amen.
Hymnus
Vexílla Regis pródeunt;
Fulget Crucis mystérium,
Qua Vita mortem pértulit,
Et morte vitam prótulit.
Quæ, vulneráta lánceæ
Mucróne diro, críminum
Ut nos laváret sórdibus,
Manávit unda et sánguine.
Impléta sunt quæ cóncinit
David fidéli cármine,
Dicéndo natiónibus:
Regnávit a ligno Deus.
Arbor decóra et fúlgida,
Ornata Régis púrpura,
Elécta digno stípite
Tam sancta membra tángere.
Beáta, cujus brácchiis
Prétium pepéndit sǽculi,
Statéra facta córporis,
Tulítque prædam tártari.
Sequens stropha dícitur flexis génibus.
O Crux, ave, spes única,
In hac triúmphi glória
Piis adáuge grátiam,
Reísque dele crímina.
Te, fons salútis, Trínitas,
Colláudet omnis spíritus:
Quibus Crucis victóriam
Largíris, adde prǽmium.
Amen.
Sztandary Króla się wznoszą:
Zabłysła tajemnica Krzyża,
Na którym Życie śmierć poniosło
I przez śmierć dało żywot światu.
Z boku, przebitego
Srogiem ostrzem włóczni,
Wypłynęła krew i woda,
Aby obmyć nas z grzechów.
Wypełniła się przepowiednia,
Którą wyśpiewał Dawid,
Mówiąc narodom:
Z drzewa Bóg zakróluje.
O drzewo drogie i najświetniejsze,
Przyozdobione purpurą Króla,
Stałoś się godnem dotykać
Najświętszych członków.
Szczęśliweś jest, bo na ramionach
Twoich, zawisnął okup świata!
Na twojej szali Bóg zważył Ciało,
Które wydarło piekłu zdobycz.
Poniższą strofę odmawia się klęcząc.
Witaj, Krzyżu, nadziejo jedyna!
W tej tryumfu chwale
Wyproś dla wiernych pomnożenie łaski,
A grzesznym odpuszczenie win.
O Trójco, zdroju zbawienia,
Niechaj Cię chwali wszelkie stworzenie!
Przydaj nagrodę wieczną tym,
Którym dajesz zwyciężać w Krzyżu.
Amen.
(Divinum Officium)
Kazanie na 15. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, wygłoszone 13.09.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Ks. Jacek Bałemba SDB
O tajemnicy Krzyża
.
Wszelkie diagnozy, dotyczące sytuacji kościelnej w ostatnich kilkudziesięciu latach, oraz wszelkie próby wskazywania na środki zaradcze, które pomijałyby kwestię priorytetową przywracania katolickiego kultu – Mszy Świętej w rycie rzymskim – byłyby, najdelikatniej mówiąc, dalece niewystarczające.
Lektura tradycyjnych katolickich katechizmów i obserwacja tego, co się dzieje w oficjalnych strukturach kościelnych od kilkudziesięciu lat (w zakresie kultu, doktryny i moralności), prowadzą do obiektywnej konstatacji: Nie ma tożsamości między jednym a drugim. Inną wiarę Kościół Katolicki wyznawał i krzewił przez dwadzieścia wieków. Inna wiara krzewiona jest od kilkudziesięciu lat w oficjalnych strukturach kościelnych.
Wnioski wyciągnijmy i decyzje stosowne podejmijmy quam primum. Tylko wiara katolicka jest prawdziwa. Tylko wiara katolicka prowadzi do zbawienia.
Quicúmque vult salvus esse, ante omnia opus est ut téneat cathólicam fidem.
Quam nisi quisque íntegram inviolatámque serváverit, absque dubio in aetérnum períbit.
„Ktokolwiek pragnie być zbawiony, przede wszystkim winien się trzymać katolickiej wiary.
Której jeśliby kto nie zachował całej i nienaruszonej, ten niewątpliwie zginie na wieki” (św. Atanazy, Wyznanie wiary).
Lektura codzienna katolickich tradycyjnych katechizmów obowiązkiem pilnym.
Naglącym!
You must be logged in to post a comment.