Abp Marcel Lefebvre mawiał, że jeśli kapłan odprawi Mszę Świętą, spełnił już 90% zadań danego dnia.
Można byłoby dodać, że jeśli kapłan odprawi Mszę Świętą i codzienne praktyki pobożności, przede wszystkim Brewiarz – odmówiony digne, attente ac devote – spełni 95% zadań kapłańskich danego dnia.
Światło katolickiej wiary daje adekwatne spojrzenie i ukazuje właściwe kapłańskie priorytety.
„Weź udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!” (2 Tm 2, 3).
Jest czas zamętu powszechnego. Diabeł zarządza z piekła. Na ziemi ma popleczników wielu – także w katolickich strojach różnego koloru. Jest czas wojny. Toczy się wojna z katolicką ortodoksyjną doktryną, z katolickim tradycyjnym kultem, z katolicką moralnością, z katolickimi obyczajami. Spustoszenie jest wielkie. I w oficjalnych strukturach kościelnego establishmentu w niejednej okoliczności nie wiadomo, kto przyjaciel, a kto wróg.
Czy godzi się w czasie wojny oczekiwać wygód? Ktoś mówi: „Dopóki nie będzie tradycyjnej Mszy Świętej w mojej parafii, nie będę na nią chodził”. Wszystko Ci mają podstawić pod nos?
Są dusze – także w Polsce – które jadą w niedzielę 100 kilometrów – a także dużo więcej! – aby godnie uczcić Pana Boga, biorąc udział w tradycyjnej katolickiej Mszy Świętej. Są duchowni – także w Polsce, którzy – nie kalkulując w kategoriach ludzkich – podjęli decyzję oddawania Panu Bogu nieskazitelnego katolickiego kultu doskonałego, przez wyłączne i dożywotnie odprawianie Mszy Świętej w tradycyjnym rycie rzymskim.
Czy w czasie wojny godzi się oczekiwać, aż podstawią mi wszystko pod nos?
Pan Bóg widzi. Jest czas wojny. Co Pan Bóg znajduje dzisiaj na ziemi? Infantylizm roszczeń czy dziarskich Chrystusowych żołnierzy?
Mobilizacja!
„Weź udział w trudach i przeciwnościach
jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!”
(2 Tm 2, 3)
W katolickiej książeczce do nabożeństwa, w ramach przygotowania do spowiedzi, pośród wykazu grzechów przeciw 1. Przykazaniu Bożemu umieszcza się i takie pytanie:
Czy brałem udział w nabożeństwach i zgromadzeniach innych wyznań?
(z katolickiego rachunku sumienia zawartego w książeczce Mały modlitewnik,
Imprimatur Franciscus Jop, episcopus, Opoliae, die 22 Augusti 1969 a.)
Celebracje międzyreligijne są faktem nie od dzisiaj. Mają miejsce coraz częściej. Biada tym, którzy biorą w nich udział! „Nie łudźcie się: Bóg nie dozwoli z siebie szydzić” (Ga 6, 7-8).
Omnis comparátio cláudicat. – Każde porównanie kuleje. Można jednak, mając na uwadze dokładność i precyzję celebracji, porównać: Missale Romanum (Mszał Rzymski) – z nigrykami i rubrykami – jest jak partytura. Mam jako kapłan wykonać ją dokładnie sicut scriptum est – tak, jak jest napisane.
* nigryki (z łac. niger – czarny) tekst zasadniczy do odczytania, wydrukowany czarną czcionką.
** rubryki (z łac. ruber – czerwony) teksty wyjaśniające, wydrukowane czerwoną czcionką.
Jeżeli wobec błędów odkształcających katolicki depozyt wiary i katolicki kult nie ma się chęci ani odwagi jasnego stwierdzenia „To jest błąd!” i jasnego sprecyzowania „Polega on na tym i na tym”, możemy mówić o brakach rozumienia i niedomogach wiary.
„Uciekaj od grzechu jak od węża,
jeśli się bowiem zbliżysz, ukąsi cię:
jego zęby to zęby lwa,
co porywają życie ludzkie” (Syr 21, 2).
Dialogowanie z diabłem – jak poświadcza epizod rajski – prowadzi do zdrady, do grzechu, do katastrofy.
Jedyną właściwą decyzją duszy katolickiej wobec diabła, grzechu i pokusy jest odrzucenie. Im szybciej, tym lepiej.
Niekiedy sami sobie komplikujemy życie przez dialogowanie z pokusą. O ileż łatwiej byłoby nam zwalczyć pokusę, gdybyśmy ją oddalili natychmiast – hodie, nunc, confestim*. Istotny element walki duchowej.
* hodie – dzisiaj; nunc – teraz; confestim – natychmiast.
W codziennej lekturze treści publikowanych przez kapłana, oprócz bloga Sacerdos Hyacinthus i niniejszego bloga Verbum catholicum, miejmy na uwadze także profil na Twitterze.
Zwarta formuła daje możliwości odwołania się do wielu treści – przez zasygnalizowanie tematu, podanie linka, zwrócenie uwagi na ważne uzupełnione materiały publikowane dawniej itp.
Miejmy więc na uwadze codziennie trzy adresy.
Nie pomijajmy Twittera!
Podnoszą niektóre osoby kwestię relacji, jaka zachodzi między Ofiarą Krzyżową złożoną przez Jezusa Chrystusa w Wielki Piątek a Ofiarą Mszy Świętej. Czy nie wystarczyła Ofiara, jaką Jezus Chrystus złożył na krzyżu w Wielki Piątek?
Pytanie dotyczy katolickiego – więc obiektywnie prawdziwego – rozumienia Mszy Świętej. Kwestia jest warta pogłębionego rozumienia z racji na ujawniające się od ponad pięćdziesięciu lat nurty perswazyjne, które oddalają się od katolickiego rozumienia Mszy Świętej. Nurty owe oscylują w kierunku interpretacji zawierającej elementy doktryny luterańskiej i judaistycznej, wyakcentowującej aspekt uczty, pomijającej aspekt ofiarniczy.
Wyjaśnienie tej kluczowej dla rozumienia Mszy Świętej kwestii znajdziemy między innymi w 1. tomie cennego opracowania ks. Mikołaja Gihra Ofiara Mszy świętej, na ss. 155-166, w rozdziale Stosunek ofiary Mszy Św. do Ofiary Krzyżowej.
Autor ukazuje esencjalne powiązania Mszy Świętej z Chrystusową Ofiarą Krzyżową oraz wskazuje na zachodzące między nimi różnice. Wywód podsumowuje słowami: „Z tego wszystkiego, cośmy dotychczas powiedzieli o stosunku ofiary Mszy świętej do ofiary krzyżowej, wynika, jak niedorzeczny i śmieszny jest uporczywie powtarzany zarzut, że ofiara Mszy świętej zmniejsza i sprawia ujmę wartości i godności ofiary krzyżowej” (s. 164).
Zachęta do lektury nagli!
Ks. Mikołaj Gihr, Ofiara Mszy świętej, t. 1, Te Deum, Warszawa 2012, ISBN 978-83-89345-80-8, s. 282.
Wypada mieć nadzieję, ze Wydawnictwo uczyni dodruk tego doktrynalnie i duchowo pouczającego opracowania.
„Ofiara ołtarza nie jest samym i prostym przypomnieniem cierpień i śmierci Jezusa Chrystusa, ale prawdziwą i właściwą ofiarą, w której Najwyższy Kapłan czyni to, co uczynił na krzyżu, składając samego siebie jako miły dar Wiekuistemu Ojcu” (Pius XII, encyklika Mediator Dei).
Nie jest ważne, czy kapłan kaznodzieja jest dziarski czy wyciszony, wysoko wykształcony czy mniej, czy grzmi jak piorun na ambonie czy mówi spokojnie, czy daje przykłady czy daje wykład katolickiej doktryny, czy mówi kazania krótkie czy długie – ważne jest, czy wiernie przekazuje nieskazitelny katolicki depozyt wiary.
Święci Męczennicy płci obojga – także bardzo młodzi – życie oddali za wierność Jezusowi Chrystusowi.
Świadectwo Świętych Męczenników powinno zawstydzić dzisiaj tych, którzy z obawy przed Żydami, z obawy o swoją karierę, reputację i utrzymanie, bądź z innych motywów niechwalebnych, powstrzymują się ściśnięci przed podjęciem wobec Boga decyzji zasadniczych – powrotu do nieskazitelnej katolickiej doktryny i do nieskazitelnego tradycyjnego katolickiego kultu.
Czytajmy żywoty Świętych Męczenników! Nauczą nas rozumu.
I trzeba się namyślać nad tym, czy już nie wpadliśmy w taką pułapkę, że zasadniczo obywamy się bez kapłanów. W czasach zamętu powszechnego, gdy faktem są różne niedomiary służby pasterskiej, Jezus Chrystus nie przestał PRZEZ duchowieństwo katolickie głosić prawdy i z troską uświęcać dusz i kierować je ku zbawieniu. Jeśli z ust osoby świeckiej pada wypowiedź, że „nikt nam dzisiaj nie mówi, jak mamy żyć po katolicku”, mamy do czynienia z kłamstwem. Tak nie wolno mówić!
Nie wszyscy duchowni zdradzili. Nie wszyscy są na usługach mutującej zreformowanej religii.
Bierzmy do ręki stare katolickie katechizmy i czytajmy, co mówią one na temat kapłaństwa, jego roli, jego zadań i jego niezbędności w naszej wędrówce do Nieba.
Znamy już na pamięć katolicką regułę, którą wyartykułował klarownie prawowity papież św. Pius X w Katechizmie:
„Tradycji winniśmy przypisywać takie samo znaczenie, jak objawionemu słowu Bożemu, które jest zawarte w Piśmie Świętym”.
Codex Iuris Canonici – Kodeks Prawa Kanonicznego
Codex Iuris Canonici (1917):
Can. 1205. § 1. Cadavera fidelium sepelienda sunt in coemeterio quod, secundum ritus in probatis liturgicis libris traditos, sit benedictum, sive sollemni sive simplici benedictione ab iis data de quibus in can. 1155, 1156.
§ 2. In ecclesiis cadavera ne sepeliantur, nisi agatur de cadaveribus Episcoporum residentialium, Abbatum vel Praelatorum nullius in propria ecclesia sepeliendis, vel Romani Pontificis, regalium personarum aut S. R. E. Cardinalium.
Codex Iuris Canonici (1983):
Can. 1242 – In ecclesiis cadavera ne sepeliantur, nisi agatur de Romano Pontifice aut Cardinalibus vel Episcopis dioecesanis etiam emeritis in propria ecclesia sepeliendis.
Kan. 1242 – W kościołach nie należy grzebać zmarłych, chyba że chodzi o Biskupa Rzymskiego, kardynałów lub biskupów diecezjalnych, również emerytowanych, którzy powinni być chowani we własnym kościele.
Loquere, et ne taceas.
„Przemawiaj i nie milcz” (Dz 18, 9).
Ortodoksyjny głos kapłana katolickiego wybrzmiewa cierpliwie dzień po dniu – od lat. Owoce zna Pan Bóg. Pan Bogu niech będzie chwała!
Codzienne odwiedziny poniższych trzech adresów nie pozostaną bezowocne dla duszy, która w czasach zamętu powszechnego chce dochować wierności katolickiej wierze – jedynej prawdziwej wierze – i tak zbawić duszę swoją:
Sacerdos Hyacinthus
Blog kapłana rzymskokatolickiego
sacerdoshyacinthus.com
Verbum catholicum
Ku odzyskaniu myślenia katolickiego
verbumcatholicum.com
Krótkie motywy: Twitter
Pan Jezus mówi: „Jakże wy możecie mówić dobrze, skoro źli jesteście? Przecież z obfitości serca usta mówią. Dobry człowiek z dobrego skarbca wydobywa dobre rzeczy, zły człowiek ze złego skarbca wydobywa złe rzeczy. A powiadam wam: Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę w dzień sądu. Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony” (Mt 12, 34-37).
Przerażająca jest skala zepsucia werbalnego w Polsce – od dzieci po osoby starsze płci obojga. Tak dalej być nie może! W tej kwestii nie można sobie mówić lekko, że chodzi o grzechy lekkie!
Używanie wulgaryzmów w mowie i w piśmie jest grzechem. Wulgaryzmy są mową diabła. Są obrazą Boga i szkodą wyrządzaną swojej duszy i duszom tych, którzy wypowiadane lub pisane wulgaryzmy słyszą bądź czytają.
Katolik wulgaryzmów nie używa – w mowie i w piśmie. Także jeśli chodzi o wulgaryzmy wykropkowane, katolik takowych nie publikuje i nie toleruje ich w komentarzach cudzych. Wulgaryzmy wykropkowane są łaszeniem się do diabła. Są bezczelną prowokacją serwowaną czytelnikowi, bo prowokują go do doczytania sobie w głowie wykropkowanej reszty. Jest to gorszenie bliźnich.
Wulgaryzmy wykropkowane są procederem zwodniczym. Często osoba, która je publikuje uważa się za porządną, bo nie napisała całego wulgaryzmu. Wielkie złudzenie i nieszczerość przed Bogiem. Sumienie pod narkozą. Trzeba się wreszcie wybudzić!
Jeśli sami opublikowaliśmy wulgaryzmy wykropkowane lub pozwoliliśmy, by inni w ramach komentarzy pod naszymi wpisami internetowymi opublikowali takowe, usuwajmy je czym prędzej – quam primum!
Katolik wulgaryzmów wykropkowanych nie używa.
Katolik wulgaryzmów wykropkowanych nie multiplikuje.
Katolik wulgaryzmów wykropkowanych nie broni.
„Niech nie wychodzi z waszych ust żadna mowa szkodliwa,
lecz tylko budująca, zależnie od potrzeby,
by wyświadczała dobro słuchającym”
(Ef 4, 29).
Vigiláte ítaque, quia nescitis díem neque horam.
„Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny”
(Mt 25, 13).
„Dobrego depozytu strzeż z pomocą Ducha Świętego,
który w nas mieszka” (2 Tm 1, 14).
Jeśli dochowujemy wierności niezmutowanemu katolickiemu depozytowi wiary, nie musimy się przed nikim tłumaczyć, kłaniać, przepraszać i kajać, czynimy bowiem dokładnie to, co Kościół Katolicki czynił wiernie przez wieki. Nic ponadto.
„Jeśli chcesz dobrze czynić, zważ, komu masz czynić” (Syr 12, 1).
Inicjowanie JAKIEJKOLWIEK debaty na temat zasadności tajemnicy spowiedzi oraz postulowanie uchylenia jej „w niektórych przypadkach” jest dalszym pogłębianiem zamętu powszechnego. Tajemnica sakramentalna jest nienaruszalna i nie dopuszcza żadnych wyjątków. Amen.
You must be logged in to post a comment.