Nie ma dnia bez zwrócenia się do Matki Bożej.
Matka Boża wyprowadza nas z grzechu i błędu.
Matka Boża prowadzi nas do życia w łasce i prawdzie.
Stanie się tak, jeśli będziemy chcieli pracować i prawdę zaczniemy dopuszczać do głosu. Zwiedzenie masowe należy przezwyciężyć radykalnym powrotem do autentycznej wiary katolickiej – takiej, jaką Kościół Katolicki przez wieki przekazywał.
Słowa Arcybiskupa wyraziste i doskonale katolickie.
Czas już byłby się budzić.
Wypowiedź Arcybiskupa tutaj
Katolik, pouczony Objawieniem Bożym, wierzy i rozumie, że nie jest stworzony dla przyszłości, lecz dla wieczności.
To się tylko tak wydaje, że jest porozumienie. Łudzi nas bowiem poziom werbalny – jednakie słów brzmienie. I katolicy bowiem mówią – wiara i Kościół; i moderniści mówią – wiara i Kościół. Jednak zawartość merytoryczna tych terminów różni się, w zależności od tego, kto je wypowiada.
Jednobrzmiące słowa nie tworzą jedności katolickiej.
Jedność katolicką tworzy katolicka wiara – jedyna prawdziwa wiara, jedyna wiara dająca zbawienie duszy – rozumiana tak, jak ją przez wieki rozumiał Kościół Katolicki, jedyny prawdziwy Kościół, jedyny Kościół założony przez Jezusa Chrystusa.
Jedność katolicka jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara katolicka i gdzie prawdziwa wiara katolicka wypowiadana jest jednymi słowy. Katolickie Credo i katolickie dogmaty wołają!
Czytajmy encyklikę św. Piusa X Pascendi.
Ecclesia ibi est, ubi fides vera est.
„Kościół jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara”
(św. Hieronim, Doktor Kościoła).
...serviamus placentes Deo cum reverentia et metu.
„…służmy Bogu ze czcią i bojaźnią!” (Hbr 12, 28).
Naprawdę, nie wolno zabawiać się sprawami najświętszymi.
W Polsce jeszcze nie jest tak źle?
Mama zapisuje córeczkę na kurs ministrancki. Wianuszek gratulujących.
Kobieta waży się na rozdawanie Komunii Świętej. Wianuszek gratulujących.
Zakonnica bierze się za rozdawanie Komunii Świętej. Wierni potulnie podchodzą.
Brat zakonny bierze się za rozdawanie Komunii Świętej. Wierni potulnie podchodzą.
Mężczyzna świecki bierze się za rozdawanie Komunii Świętej. Wierni potulnie podchodzą.
Śpijmy dalej. Choć umysł szarpany jest, by użyć słów żołnierskich, powiedzmy najdelikatniej, by nie przymnażać zła: Nie wszystko to, co dzisiaj podaje się jako katolickie, jest nim w rzeczywistości.
Może choć jedna dusza rozumiejąca przybędzie.
„Są trzy powody, dla których rozdawnictwo Chrystusowego Ciała należy do kapłana.
Po pierwsze, jak wiemy, kapłan konsekruje Eucharystię z ramienia Chrystusa. Chrystus sam konsekrował swe Ciało na Ostatniej Wieczerzy, podobnie też sam dawał je do spożywania. Toteż zarówno konsekrowanie Ciała Chrystusa, jak i Jego rozdawnictwo należy do kapłana.
Po drugie, kapłan pełni rolę łącznika między Bogiem a ludem. Toteż jak do niego należy ofiarowanie Bogu darów ludu, tak też do niego należy przekazywanie ludowi darów uświęconych mocą Bożą.
Po trzecie, uszanowanie dla sakramentu Eucharystii wymaga, by dotykały się go tylko przedmioty konsekrowane. Toteż konsekruje się korporał i kielich a także ręce kapłana, ujmujące ten sakrament. Dlatego bez koniecznej potrzeby nie godzi się dotykać tego sakramentu innym osobom, chyba że domaga się tego podniesienie upuszczonej hostii lub jakaś inna konieczność” (Św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna, Eucharystia, Q. 82, art. 3).
I należy już postawić pytanie katolickie:
Ile Mszy Świętych w tradycyjnym rycie rzymskim zamówiliśmy już w intencji wynagradzającej za straszliwe i liczne grzechy aberracji, uzurpacji i profanacji Najświętszego Sakramentu?
Najświętszy Sakrament: Łaska i Dar – całkowicie niezasłużony, do którego nie mamy prawa. Łaskawy Dar Boży – największy! – do którego możemy przybliżyć się z pokorą, czcią i bojaźnią, będąc w stanie łaski uświęcającej, z sercem czystym i wierzącym po katolicku.
Awaria mentalna przejawia się m.in w stwierdzeniu, jakoby ktokolwiek miał prawo do Komunii Świętej. Gdybyśmy mieli wiarę katolicką i rozumieli czym jest Najświętszy Sakrament, nie przyszło by nam nawet do głowy postrzeganie przyjmowania Komunii Świętej w kategorii należnego nam prawa. Tym bardziej o klimatach uzurpacyjnych nie byłoby nawet mowy.
Twórczość odkształceniowa niejedno ma imię. Postulat selektywnej interpretacji Ewangelii, w zależności od uwarunkowań geograficznych i kulturowych, należy odrzucić na starcie. Jest niekatolicki.
Rzecz to oczywista, że wymogi Ewangelii nie zależą od szerokości geograficznej ani od uwarunkowań kulturowych.
„Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni” (Mt 5, 18).
„Dlatego jest konieczne, abyśmy z jak największą pilnością zwracali uwagę na to, cośmy słyszeli, abyśmy przypadkiem nie zeszli na bezdroża” (Hbr 2, 1).
Kwestia doktryny wiary i moralności. Zwracanie uwagi na to, co łączy a pomijanie tego, co dzieli jest procedurą niekatolicką.
W wierze katolickiej chodzi właśnie o wierność detaliczną i o detaliczne odrzucenie błędów.
Więcej o wierności detalicznej tutaj
Pan Jezus poleca Apostołom: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Nakaz misyjny zobowiązuje Kościół Katolicki aż do skończenia wieków.
W wypełnianiu tegoż nakazu weryfikuje się wierność prawdzie objawionej – wierność Objawieniu Bożemu zawartemu w Piśmie Świętym i Tradycji, które Urząd Nauczycielski Kościoła przez wieki wiernie przekazywał. W grę wchodzi wiarygodność Boga i Bożego Objawienia, i powaga autorytetu Kościoła Katolickiego. Kwestie najwyższej doniosłości, wagi i powagi.
Jedyny teolog katolicki w Polsce, o. dr hab. Benedykt Jacek Huculak, w artykule Watykan dzisiaj, w kompetentny sposób demaskuje szerzone przez Watykan błędy, jawnie sprzeczne z poleceniem – misyjnym nakazem – Jezusa Chrystusa. Oficjalnie i zuchwale, pryncypialnie wyłącza się niektóre grupy ludzi – żydów – z misyjnej troski Kościoła, pod pozorem jakoby mieli oni swoją własną drogę zbawienia – poza Chrystusem i Kościołem. Jest to jawne sprzeniewierzenie się nauce Chrystusa i odejście od stałej dwutysiącletniej doktryny i praktyki Kościoła Katolickiego. Jest to odejście od wierności Kościołowi Katolickiemu. Poza Chrystusem i poza Kościołem nie ma zbawienia.
Zdumiewa samotność jednego teologa, który – jako jedyny w Polsce – zdobywa się na katolicką kompetentną reakcję na jawnie propagowane błędy, które istotowo stanowią odejście od katolickiego depozytu wiary i są wielkim zagrożeniem dla zbawienia milionów dusz.
Powtórzmy: sytuacja w Kościele jest dramatyczna ponad miarę. Mamy do czynienia z jawnym odejściem Watykanu od czystości nauki Jezusa Chrystusa – w niejednym aspekcie. Depozyt wiary wydany w ręce ludzi o niejasnych intencjach. Bóg zna intencje. My mówimy o faktach.
Nasza modlitwa i podejmowane działania, mające na celu obronę katolickiego depozytu wiary, będą znakiem poważnego potraktowania Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii oraz znakiem troski o Kościół i o zbawienie dusz.
Błąd należy demaskować.
Przed błędem należy przestrzegać.
W Chrystusowej prawdzie należy wytrwać!
O. Benedykt Jacek Huculak, Watykan dzisiaj – zob. tutaj
Wersja w formacie pdf (także do wydruku) tutaj
Linkowanie dozwolone. Natomiast kopiowanie – wyłącznie za zgodą Autora.
„O Ojcze święty, ile profanacji, ile świętokradztw musi znosić Twoje łaskawe serce! Któż więc, Boże, stanie w obronie tego łagodnego Baranka, który nigdy nie otworzył ust swoich w swojej sprawie, lecz zawsze tylko w naszej?” (tak modlił się o. Pio).
Ujawnia się przerażająca prawda, że świeccy mężczyźni, bracia zakonni i kobiety – w tym zakonnice – rozdają w Polsce Komunię Świętą.
Naprawdę, czas wielki, aby modlić się o powrót katolickiej wiary i nieskazitelnego katolickiego kultu, i wynagradzać Panu Jezusowi za wszystkie profanacje i uzurpacje, jakie mają miejsce na polskiej ziemi.
„Są trzy powody, dla których rozdawnictwo Chrystusowego Ciała należy do kapłana.
Po pierwsze, jak wiemy, kapłan konsekruje Eucharystię z ramienia Chrystusa. Chrystus sam konsekrował swe Ciało na Ostatniej Wieczerzy, podobnie też sam dawał je do spożywania. Toteż zarówno konsekrowanie Ciała Chrystusa, jak i Jego rozdawnictwo należy do kapłana.
Po drugie, kapłan pełni rolę łącznika między Bogiem a ludem. Toteż jak do niego należy ofiarowanie Bogu darów ludu, tak też do niego należy przekazywanie ludowi darów uświęconych mocą Bożą.
Po trzecie, uszanowanie dla sakramentu Eucharystii wymaga, by dotykały się go tylko przedmioty konsekrowane. Toteż konsekruje się korporał i kielich a także ręce kapłana, ujmujące ten sakrament. Dlatego bez koniecznej potrzeby nie godzi się dotykać tego sakramentu innym osobom, chyba że domaga się tego podniesienie upuszczonej hostii lub jakaś inna konieczność” (Św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna, Eucharystia, Q. 82, art. 3).
Jedność oparta na fałszu nie jest jednością katolicką.
Nie ten odchodzi od Kościoła Katolickiego, kto wiernie trzyma się Objawienia Bożego, zawartego w Piśmie Świętym i Tradycji, które Kościół Katolicki przez wieki wiernie przekazywał.
Ten odchodzi od Kościoła Katolickiego, kto zdradza Objawienie Boże, zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji, które Kościół Katolicki przez wieki wiernie przekazywał.
Kto dopuszcza się herezji, schizmy bądź apostazji, sam wyłącza się z Kościoła Katolickiego.
Katolickie oczywistości.
Ecclesia ibi est, ubi fides vera est.
Kościół jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara.
(św. Hieronim, Doktor Kościoła)
28 lipca, św. Innocentego I, papieża i wyznawcy
Z noty biograficznej z Mszału Rzymskiego:
Św. Innocenty I zasiadał na stolicy Piotrowej w latach 401-417. Był to jeden z najwybitniejszych papieży starożytności chrześcijańskiej. Św. Hieronim pisał o nim: „Zachowujcie wiarę Innocentego, który zasiada na stolicy apostolskiej, i nie przyjmujcie żadnej innej nauki, choćby się wam wydawała mądra i pociągająca”.
Historia sanctorum magistra vitae.
Dni upokorzenia. Przecież bywa, że narody zasługują na upokorzenie na oczach świata z powodu ogromu grzechów i ignorancji zawinionej, prowadzącej do apostazji. Dopust Boży.
Zawsze otwarta jest możliwość potraktowania dni upokorzenia jako okazji do powstania z grzechów i rozpoczęcia rzetelnego i cierpliwego studium niezmutowanej doktryny katolickiej, by powrócić do wiary ojców, katolickiej wiary, jedynej prawdziwej wiary, jedynej wiary dającej zbawienie duszy. W sercu i w głowie się rozjaśni. Zakróluje łaska i prawda – jeśli tylko będziemy chcieli pracować.
Cierpliwość Boża oczekuje.
Biblioteka ’58 otwarta całą dobę przez wszystkie dni tygodnia.
Diabeł na różne sposoby wchodzi do domu.
Jak wprowadzić diabła do domu?
Oto cztery sposoby – z wielu:
– na miejsce codziennego Różańca uprawiać codzienny kult seriali,
– wysłać kogoś z domowników na kurs „nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej”,
– wysłać w rodzinie którąś z kobiet, aby pełniła jakąś funkcję w prezbiterium (lektorki, kantorki itp.),
– zapisać córeczkę na kurs ministrancki.
Diabeł nie ujawnia się do razu, ale cierpliwości. Da znać. I to w sposób tragiczny. Trzeba poczekać.
Czy Ksiądz nam daje instrukcję? Niedorzeczną? Niestosowną?
Przestrogę! Żeby nie było, że nikt nie mówił i nie ostrzegał.
„Ci fałszywi apostołowie to podstępni działacze, udający apostołów Chrystusa. I nic dziwnego. Sam bowiem szatan podaje się za anioła światłości. Nic przeto wielkiego, że i jego słudzy podszywają się pod sprawiedliwość. Ale skończą według swoich uczynków” (2 Kor 11, 13-15).
„Nie ufaj im, gdy będą mówić do ciebie piękne słowa” (Jer 12, 6).
You must be logged in to post a comment.