Jeśli do końca wytrwamy przy katolickim kulcie, wyznając katolicką wiarę i żyjąc zgodnie z nią, nie ma powodu do pychy i wywyższania się nad innych. Spełnimy po prostu swój obowiązek. A u kresu naszej doczesności będziemy mogli skromnie powiedzieć, jak przykazuje Pan nasz Jezus Chrystus: Słudzy nieużyteczni jesteśmy: cośmy winni byli uczynić, uczyniliśmy (Łk 17, 10).
Jest to już pewien stopień dojrzałości, gdy przychodzi nam podejmować działania mające na celu wspomożenie Kościoła Katolickiego i wtedy – nie oczekując na podziękowania – sami poczytujemy sobie za przywilej, że Pan Bóg pozwala nam zaangażować się w tak świętą sprawę. I za to Panu Bogu dziękujmy!
Kazanie na XIII Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, 27.08.2023
Ewangelia: Łk 17, 11-19
O wdzięczności wobec Boga i bliźniego
.
Roztropny człowiek zastanowi się co i po co mówi, i jakie skutki może przynieść jego słowo. Słowa mają konsekwencje.
…bo i skryte słowo nie jest bez następstwa (Mdr 1, 11).
W kaplicy cudownego obrazu Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej układ ołtarza został prawidłowo zachowany. Trwa oczekiwanie na powrót katolickiego kultu.
Z Katechizmu Katolickiego Św. Piusa X:
Czym jest sakrament kapłaństwa?
Kapłaństwo jest sakramentem, który daje władzę sprawowania świętych obowiązków związanych z kultem Bożym i zbawieniem dusz, który wyciska na duszy osoby przyjmującej ten sakrament charakter sługi Bożego.
Kiedy Jezus Chrystus ustanowił sakrament kapłaństwa?
Jezus Chrystus ustanowił sakrament kapłaństwa podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy udzielił Apostołom i ich następcom władzy konsekrowania Przenajświętszego Sakramentu. Następnie w dzień swego zmartwychwstania udzielił im władzy odpuszczania i zatrzymywania grzechów, a więc ustanowił ich pierwszymi kapłanami Nowego Przymierza w pełni ich władzy kapłańskiej.
Kto jest szafarzem sakramentu kapłaństwa?
Szafarzem sakramentu kapłaństwa jest biskup.
Czy godność kapłana chrześcijańskiego jest wielką godnością?
Godność kapłana chrześcijańskiego jest w istocie wielką godnością z powodu dwojakiej władzy, której Jezus Chrystus udzielił kapłanom, a więc władzy nad Jego rzeczywistym ciałem i nad Jego ciałem mistycznym czyli Kościołem oraz z powodu Boskiej misji, która została powierzona kapłanom, aby prowadzili ludzkość do wiecznego zbawienia.
Czy kapłaństwo katolickie jest niezbędne w Kościele?
Kapłaństwo katolickie jest niezbędne w Kościele, gdyż bez niego wierni byliby pozbawieni Ofiary Mszy Świętej i większej części sakramentów, nie miałby ich kto nauczać zasad wiary i byliby jak trzoda bez pasterza wydana na łup wilków, a więc Kościół nie mógłby przetrwać w takiej formie jak go ustanowił Jezus Chrystus.
Czy zatem kapłaństwo katolickie będzie zawsze istnieć?
Kapłaństwo katolickie będzie zawsze istnieć, aż do końca czasu, pomimo wojny jaką z nim prowadzą siły piekła, gdyż Jezus Chrystus obiecał, że bramy piekielne nie przemogą przeciwko Jego Kościołowi.
Czy grzechem jest znieważanie kapłanów?
Znieważanie kapłanów jest bardzo ciężkim grzechem, gdyż zniewagi i obelgi wymierzone w kapłanów spadają na samego Jezusa Chrystusa, który powiedział swym Apostołom: «Kto wami gardzi, ten mną gardzi».
Jakie są obowiązki wiernych względem tych, którzy zostali powołani do kapłaństwa?
Wierni powinni:
1) Pozostawić swym dzieciom i osobom zależnym pełną wolność pójścia za głosem powołania.
2) Modlić się do Boga, aby zechciał udzielić swemu Kościołowi dobrych pasterzy i gorliwych sług. Modlitwy te powinny być odmawiane zwłaszcza w okresie Suchych Dni.
3) Okazywać szczególny szacunek osobom poświęconym służbie Bożej przez święcenia kapłańskie.
Historia obrony ortodoksji katolickiej w ostatnich kilkudziesięciu latach to osoby i fakty – te szerzej znane i te, o których pisano mniej. Jest kwestia metodologicznie istotna: jak się ma wspomniany przekaz medialno-informacyjny do stanu faktycznego – jak się sprawy przedstawiały de facto.
„Biskup Kurz już w roku 1966 publicznie i formalnie związał się z Ruchem Katolickiej Tradycji oraz jego założycielem i liderem, księdzem Gommarem A. DePauwem”.
Elementy historii poznawczo cenne. – więcej
Kazanie na XII Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, 20.08.2023
Lekcja: 2 Kor 3, 4-9
Ewangelia: Łk 10, 23-37
O miłości Boga i bliźniego
.
Uświadomienie sobie swoich wad to zaledwie pierwszy krok ku przemianie duszy. Jeśli nie idzie się dalej, grożą nam wielkie niebezpieczeństwa, na przykład duchowe złudzenia o stanie swojej duszy, a nawet subtelna chęć pochwalenia się wiedzą o swoich wadach. Od wiedzy należy niezwłocznie przechodzić do praktyki: wady należy wykorzeniać, a cnoty kształtować. Jest to praca żmudna i trudna, wymagająca wielkiej determinacji, cierpliwości i wytrwałości – z pomocą łaski Bożej, czerpanej przez ufną modlitwę i przyjmowanie świętych sakramentów.
Nie ten zostaje świętym, kto (tylko) wie o stanie swojej duszy. Ten zostaje świętym, kto pracuje nad swoim udoskonaleniem i uświęceniem: wady wykorzenia, cnoty kształtuje. Jeśli tego nie czynimy, przypomnijmy sobie – ku przestrodze i mobilizacji – słowa Pana naszego Jezusa Chrystusa: „Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, ale ten, co czyni wolę Ojca mego, który jest w niebiosach, ten wejdzie do królestwa niebieskiego” (Mt 7, 21).
Oprócz tradycyjnych katolickich katechizmów i żywotów Świętych, czytajmy codziennie tradycyjne katolickie pouczenia duchowe.
Przynajmniej jedną stronę dziennie.
Codziennie.
Dusza ludzka jest stworzona przez Boga dla Boga. Św. Augustyn pisał w Wyznaniach:
Wielki jesteś, Panie, i bardzo chwalebny, wielka moc Twoja «a mądrości Twojej nie masz liczby». Chwalić Cię pragnie człowiek, mała cząstka stworzenia Twego, człowiek noszący piętno śmiertelności swojej, noszący znamię grzechu swego i świadectwo, że «pysznym się sprzeciwiasz». A jednak chwalić Cię chce człowiek, mała cząstka stworzenia Twego. Ty sprawiasz, że radością jest chwalić Cię, albowiem stworzyłeś nas dla siebie i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie.
Nie wystarczy zatem wiedza religijna (co wiązałoby się z niebezpieczeństwem gnozy), lecz poznawane treści wiary mają być dla nas wiarygodną i niezawodną wskazówką, jak praktycznie organizować swoją duszę w odniesieniu do Pana Boga. Duszy ludzkiej filozofia i teologia nie wystarczy. Mistyka jest konieczna. Oparta na cnotach teologicznych – wierze, nadziei i miłości – więź z Bogiem nie jest uzurpacją, lecz miłościwą możliwością ofiarowaną nam przez Boga, w człowieczeństwie Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Mówiąc o życiu duchowym od razu sprecyzujmy, że nie chodzi tutaj o stworzenie w sobie jakiejś syntezy osobistej (na modłę niektórych koncepcji gnostyczno-okultystyczno-judaistycznych), lecz o kształtowanie życia duszy w oparciu o obiektywny katolicki dogmat, do którego dusza powinna nieustannie powracać, aby nie zbłądzić na manowcach subiektywizmu. O tych drogach duszy do Boga poucza nas tradycyjna katolicka doktryna ascetyczna i mistyczna.
Na współczesnej agorze religijnej należy odnaleźć i słuchać głosów prawdy. Tu i ówdzie mówi się o duchowości, ale nie precyzuje się, jak ją rozumieć, bądź rozumie się ją błędnie, na przykład jako duchowość bezreligijną. Pobrzmiewają też głosy dezawuujące duchowość. A przecież…, gdyby święci nie prowadzili głębokiego życia duchowego, nie zostaliby świętymi! Gdyby święci nie prowadzili głębokiego życia duchowego, nie dokonaliby wielkich dzieł! O jaką duchowość jednak chodzi? Nurty judeoprotestanckie, produkcja prywatnoobjawieniowa, sympatyzowanie ze schizmą wschodnią, atrakcje pentekostalne i inne zjawiska wyprowadziły już na manowce wiele dusz. Jeżeli nie to, to co? Co nakarmi duszę pokarmem zdrowym, pożywnym, prawdziwym?
Sięgajmy do treści przez wieki formułowanych w Kościele Katolickim! Należy z całą świeżością odkrywać skarby tradycyjnej katolickiej doktryny ascetycznej i mistycznej, i cierpliwie, w oparciu o poznane treści, organizować swoją duszę wobec Pana Boga. Czyż nie jest to najważniejsza sprawa naszego życia? Duszę naszą mieć zjednoczoną z Bogiem, postępować na drodze cnót teologicznych – wiary, nadziei i miłości – i w ten sposób przygotowywać się do życia wiecznego z Bogiem?
Dzieło autorstwa o. Réginalda Garrigou-Lagrange OP Trzy okresy życia wewnętrznego wstępem do życia w niebie podaje nam bogate spektrum kwestii dotyczących życia duchowego, przywołując katolickie autorytety i nieomylną doktrynę katolicką. W czasach zamętu powszechnego i mnogości propagowanych nurtów duchowości niekatolickiej proweniencji, treści tutaj zawarte okażą się dla nas wysoce pożyteczne, porządkujące i mobilizujące do prowadzenia życia duchowego według Woli Bożej. – więcej
Katolik czyta.
Katolik kształci się chętnie.
Kazanie na uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 15.08.2023
Lekcja: Jud 13, 22-25; 15, 10
Ewangelia: Łk 1, 41-50
.
Kazanie na XI Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, 13.08.2023
Lekcja: 1 Kor 15, 1-10
Ewangelia: Mk 7, 31-37
Ucho uważne
i świadectwo odważne!
.
Grzech jest obrazą Boga i krzywdą wyrządzaną swojej duszy. W przypadku grzechu śmiertelnego mamy do czynienia z uśmierceniem swojej duszy. Remedium, wskrzeszającym duszę do życia w łasce Bożej, jest dobrze przygotowana i dobrze odprawiona spowiedź.
Czyńmy, co tylko możliwe, aby unikać grzechu, by nie obrażać Boga i nie wyrządzać krzywdy swojej własnej duszy. A jeśli nieszczęśliwie popełnimy grzech śmiertelny, powstawajmy jak najszybciej! Spiesznie biegnijmy do spowiedzi!
W Księdze Mądrości czytamy: Nie pożądajcie śmierci w bezdrożu życia waszego i nie nabywajcie zguby przez dzieła rąk waszych. Albowiem Bóg śmierci nie uczynił i nie weseli się ze zguby żywych (Mdr 1, 12-13). A św. Hipolit dobrze nam radzi: Nie bądźcie więc dla siebie wrogami i nie wahajcie się zawrócić ze złej drogi.
Wierność prawdzie nie jest opcją.
Jest obowiązkiem.
Św. Jan Maria Vianney, święty proboszcz z Ars, mówił:
Modlitwa sprawia także, iż czas mija tak szybko i tak przyjemnie, że nawet nie zauważa się jego trwania. Posłuchajcie: Kiedy byłem proboszczem w Bresse, zdarzyło się, iż prawie wszyscy okoliczni proboszczowie zachorowali. Pokonywałem wówczas pieszo duże odległości, modląc się stale do Boga, i zapewniam was, wcale mi się nie dłużyło.
Wystarczy prawy rozum oraz dobra znajomość katolickich tradycyjnych katechizmów, aby zauważyć, że religia krzewiona w strukturach kościelnych od kilkudziesięciu lat OBIEKTYWNIE RÓŻNI SIĘ od wiary katolickiej, którą Kościół Katolicki nieomylnie krzewi od dwudziestu wieków. Gdybyśmy twierdzili, że religia krzewiona w strukturach kościelnych od kilkudziesięciu lat jest tą samą wiarą, którą Kościoł Katolicki nieomylnie krzewi od dwudziestu wieków, byłoby to nieprawdą i bluźnierstwem. Wielkim dobrem jest prawy rozum i dobra znajmość katolickich tradycyjnych katechizmów.
Ecclesia ibi est, ubi fides vera est.
„Kościół jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara”
(św. Hieronim, Doktor Kościoła).
„Albowiem powstaną fałszywi chrystusowie i fałszywi prorocy, i czynić będą znaki wielkie i dziwy, tak żeby w błąd byli wprowadzeni (jeśli być może) nawet wybrani” (Mt 24, 24).
Wiara katolicka jest prawdą. Kościół Katolicki stawia nam przed oczy fakty. Obiektywizm, realizm, prawda, pewność – oto sfera, w której sytuuje się nauczanie Kościoła Katolickiego, jedynego prawdziwego Kościoła, jedynego Kościoła założonego przez Pana naszego Jezusa Chrystusa na Piotrowej opoce (zob. Mt 16, 18).
Wiara katolicka jest wiarą apostolską. U jej źródeł znajdujemy wiarygodne świadectwo Apostołów – naocznych świadków wydarzeń i słów Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Pisze Św. Piotr Apostoł:
„Albowiem nie zmyślonymi baśniami uwiedzeni oznajmiliśmy wam moc i przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa; lecz naocznie oglądaliśmy wielkość Jego. Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy do niego doszedł taki głos od przedziwnej chwały: «Ten jest Syn mój miły, w którym sobie upodobałem, Jego słuchajcie». I głos ten z nieba dochodzący, myśmy słyszeli, będąc z nim na górze świętej. I tak mamy więcej umocnioną mowę proroczą, której się trzymając jak lampy w ciemnym miejscu świecącej, dobrze czynicie, dopóki dzień nie zaświta i jutrzenka nie wzejdzie w sercach waszych” (2 P 1, 16-19).
Wiara katolicka jest prawdziwa. Wiara katolicka jest jedyną prawdziwą wiarą dającą zbawienie. „Bez wiary zaś nie podobna jest podobać się Bogu. Albowiem przystępujący do Boga powinien wierzyć, że jest i że nagradza tych, co go szukają” (Hbr 11, 6).
Odnawiajmy często, codziennie, akt wiary:
Wierzę w Ciebie, Boże żywy,
w Trójcy jedyny, prawdziwy;
wierzę, coś objawił Boże,
Twe słowo mylić nie może.
Kazanie na Przemienienie Pańskie, 6.08.2023
Lekcja: 2 P 1, 16-19
Ewangelia: Mt 17, 1-9
.
Prawo kanoniczne powstało w Kościele Katolickim i dla Kościoła Katolickiego, dla dobra – zbawienia – dusz. Jeśli jego regulacje ściśle się aplikuje do religii, która obiektywnie różni się od katolickiej (chociaż prezentuje się jako katolicka), naruszone są wymogi sprawiedliwości i powstaje z tego niemało kłopotów – i w wymiarze zewnętrznym, i w sumieniach katolików.
Dobro, które czynimy, powinniśmy czynić starannie. Na przykład jest różnica czy modlę się niedbale, czy modlę się starannie. Jest różnica czy moje obowiązki wykonuję niedbale, czy starannie.
You must be logged in to post a comment.