Nad życiem człowieczym nie ciąży żadne fatum.
Suma grzechów nie musi się w moim życiu dopełnić.
Jest wolna wola.
Jest Boże wezwanie.
Wolna wola może odpowiadać wiernie na Boże wezwanie.
Mogę wybierać dobro.
Mogę realizować dobro.
Nad życiem człowieczym nie ciąży żadne fatum.
Suma grzechów nie musi się w moim życiu dopełnić.
„Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania” (Syr 15, 15).
Życie jest kruche.
I nigdy nie wiemy, kiedy nas Pan Bóg zawoła do wieczności.
Piekło istnieje.
Bardzo musimy czuwać nad swoją duszą.
„A jeżeli sprawiedliwy z trudem dojdzie do zbawienia,
gdzie znajdzie się bezbożny i grzesznik?” (1 P 4, 18).
Pan Jezus mówi: „Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!” (Mt 7, 13-14).
Czuwajmy!
„Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!” (Rdz 4, 10).
Fakt skojarzenia wizerunku Chrystusa ukrzyżowanego z sierpem i młotem jest skandalem na niewyobrażalną skalę.
Fakt spokojnego potraktowania przez mass media, mieniące się katolickimi, skojarzenia wizerunku Chrystusa ukrzyżowanego z sierpem i młotem jest skandalem na niewyobrażalną skalę.
Wobec tak niesłychanej niestosowności, która rozegrała się na wysokich szczeblach establishmentowych, należało spodziewać się reakcji adekwatnych. Dostąpiliśmy natomiast tępego milczenia.
Przez wzgląd na miliony ofiar bestialsko mordowanych przez zaprzedanych komunistycznemu szaleństwu – non póssumus!
Nie godzi się milczeć przez wzgląd na miliony ofiar bestialsko mordowanych przez zaprzedanych komunistycznemu szaleństwu.
Jeśli zapomnę o nich, Ty, Boże na niebie,
Zapomnij o mnie. –
(A. Mickiewicz, Dziady, cz. III, scena 1)
Dwie rzeczowe lektury wyjaśnią nam wiele:
Józef Mackiewicz, Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy.
Maurice Pinay, Spisek przeciwko Kościołowi, t. I i II.
Katolik kształci się chętnie.
Rodzice z dziećmi codziennie wieczorem klękają do pacierza.
Skarb.
Poznawanie prawdy o procesach deformowania i niszczenia wiary katolickiej w żadnym przypadku nie może nas doprowadzać do przygnębienia, zniechęcenia czy utraty nadziei. Przeciwnie!
Poznawanie prawdy o procesach deformowania i niszczenia wiary katolickiej w żadnym przypadku nie może nas doprowadzać do szukania pretekstu do usprawiedliwiania własnych zaniedbań i grzechów. Przeciwnie!
Poznawanie prawdy o procesach deformowania i niszczenia wiary katolickiej ma nas prowadzić do tym gorliwszego starania o świętość własnego życia. Taki jest postulat duchowy płynący z wiary katolickiej.
„Będziecie dla Mnie święci, bo Ja jestem święty, Ja Pan” (Kpł 20, 26).
Coraz większa liczba dusz należących do Kościoła zaczyna wydobywać się z trujących oparów modernizmu. Coraz większa liczba dusz należących do Kościoła zaczyna dostrzegać do jak niewyobrażalnie gigantycznego spustoszenia doprowadziło podeptanie Tradycji – zgliszcza, ateizm, rozpacz i brak kierunku. Coraz większa liczba dusz należących do Kościoła zaczyna dopuszczać prawdę do głosu. Proces kruchutki, czasem niepewny i podatny jeszcze na kompromisy i powroty do błędów.
Z pokorą i wdzięcznością odkrywamy prawdę o Tradycji. Dzieje się to między innymi dzięki sięganiu do ortodoksyjnych treści katolickich (Biblioteka ‘58 →).
Mówiąc o Tradycji→ – rozumianej tak, jak ją od wieków rozumiał Kościół – mówimy o Objawieniu Bożym.
Są dwa źródła Objawienia→: Tradycja i Pismo Święte. Bóg powierzył dar Tradycji i Pisma Świętego Kościołowi Katolickiemu, aby tego daru strzegł, aby go zachował i przekazywał, nieuszczuplony i niezmieniony, z pokolenia na pokolenie – ku zbawieniu dusz wielu.
Wobec powyższego, stwierdzamy, co następuje:
Tradycja nie jest niczyją własnością.
Tradycja nie jest wydzielonym koncesjonowanym sektorem, na którego istnienie i pielęgnowanie przez koneserów i miłośników ktokolwiek miałby łaskawie udzielać pozwolenia.
Żadne środowiska, instytucje, gremia czy nazwiska nie mają żadnego tytułu, aby odgrywać rolę luminarzy Tradycji.
Żadne środowiska, instytucje, gremia czy nazwiska nie mają żadnego tytułu, aby odgrywać rolę dystrybutorów Tradycji.
Żadne środowiska, instytucje, gremia czy nazwiska nie mają żadnego tytułu, aby odgrywać rolę regulatorów Tradycji.
Żadne środowiska, instytucje, gremia czy nazwiska nie mają żadnego tytułu, aby odgrywać rolę jedynych prawdziwych.
Tradycja jest darem Pana Boga.
Tradycja jest własnością całego Kościoła Katolickiego.
Każdy ma prawo poznawać Tradycję.
Każdy ma prawo żyć Tradycją.
Każdy ma prawo przyznawać się do Tradycji.
Każdy ma prawo krzewić Tradycję.
Każdy ma obowiązek poznawać Tradycję.
Każdy ma obowiązek żyć Tradycją.
Każdy ma obowiązek przyznawać się do Tradycji.
Każdy ma obowiązek krzewić Tradycję.
Wierność Tradycji jest nieusuwalnym,
powszechnym postulatem wiary katolickiej.
Wierność Tradycji jest świętym obowiązkiem każdego katolika.
Stwierdzamy to powodowani prawdą. Stwierdzamy to powodowani uczciwością. Stwierdzamy to przez wzgląd na niezliczone pokolenia, które poprzedziły nas w wyznawaniu katolickiej wiary – one przekazały nam Tradycję.
Rzymski katolik przyjmuje w całości i bez zastrzeżeń Objawienie Boże zawarte w Tradycji i Piśmie Świętym.
Jeżeli katolik pomija Tradycję bądź Pismo Święte, już nie jest katolikiem. Inna religia. Other religion.
I w końcu dwa zwarte pytania – nie najmniej ważne:
Powrót do Tradycji czy jej reglamentacja?
Powszechność Tradycji czy jej ekskluzywność?
Sapienti sat.
„Tradycji winniśmy przypisywać takie samo znaczenie,
jak objawionemu słowu Bożemu, które jest zawarte w Piśmie Świętym”
(Katechizm św. Piusa X).
Dzisiaj proponuję dwa dzieła okresu polskiego romantyzmu.
Stanisław Moniuszko (1819-1872)
Bajka. Opowieść zimowa. Uwertura fantastyczna
„Bajka” Moniuszki powstała w latach 1847-48. Prawykonanie w Wilnie w 1848 roku. To najlepszy, obok „Stepu” Noskowskiego, wyśmienity utwór polskiej, XIX-wiecznej symfoniki.
„…mimo braku programu literackiego odnosimy wrażenie, że lepiej rozumiemy, o co chodzi w tej muzyce, gdy jej słuchamy, niż gdy o niej mówimy. […] W Bajce nawiązał Moniuszko do tego rodzaju muzyki epickiej, jakiej wzory dał na przykład Chopin w swoich balladach” (Witold Rudziński, Moniuszko, PWM, Kraków 1972, s. 126).
Sinfonia Varsovia
dyrygent – Marc Minkowski
zob. VIDEO
Fryderyk Chopin (1810-1949)
Koncert fortepianowy f-moll op. 21
Charles Richard-Hamelin – fortepian
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej
dyrygent – Jacek Kasprzyk
Maestoso
Larghetto
Allegro vivace
Nagranie tego koncertu w delikatnym, choć nie pozbawionym wirtuozerii, wykonaniu Reginy Smendzianki to była moja pierwsza winylowa płyta długogrająca (longplay). Głębokie lata siedemdziesiąte…
Powrót do świętej Tradycji czy jej reglamentacja?
W pierwszych dniach sierpnia br. na rynku księgarskim ukaże się cenna i ważna książka:
Bp Athanasius Schneider, Corpus Christi. Komunia święta i odnowa Kościoła.
Przedmowa Kard. Raymond L. Burke
Niewielki fragment pięknie obrazuje tematykę książki.
Pisze Biskup:
«Sakramentalna obecność Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi jest o wiele wspanialsza od Jego obecności w świętej księdze Pisma Świętego. W konsekwencji, o ileż wspanialsze powinny być oznaki czci oddawane Jego sakramentalnemu Ciału, jak w sposób wzruszający napominał św. Franciszek: „Całując wam stopy, błagam was wszystkich, bracia, z taką miłością, na jaką mnie stać, abyście tak jak tylko możecie, okazywali wszelkie uszanowanie i wszelką cześć Najświętszemu Ciału i Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa, w którym to, co jest w niebie i to, co jest na ziemi, zostało obdarzone pokojem i pojednane z Wszechmogącym Bogiem” .
„Proszę was bardziej niż gdyby chodziło o mnie samego, (…) błagajcie pokornie duchownych, aby ponad wszystko czcili Najświętsze Ciało i Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa oraz święte imiona i słowa Jego napisane, które konsekrują Ciało. (…) i niech je noszą z wielką czcią i roztropnie udzielają innym. (…) a gdy kapłan je konsekruje na ołtarzu i na inne miejsce przenosi, niech wszyscy ludzie na klęczkach oddają chwałę, uwielbienie i cześć Panu Bogu żywemu i prawdziwemu” .
Oby także w naszych czasach żarliwe słowa świętego Biedaczyny rozbrzmiewały echem w Kościele, jako pokorna prośba skierowana do pasterzy Kościoła, aby w sposób konkretny i skuteczny zadbali o to, by eucharystyczne Ciało Chrystusa było traktowane z maksymalną troską i otrzymywało należną cześć podczas udzielania Komunii świętej, oraz, na ile to tylko możliwe, by została wykluczona możliwość utraty nawet najmniejszych cząstek eucharystycznych i kradzieży konsekrowanych Hostii. Błagalny głos św. Franciszka rozbrzmiewa za naszych dni w głosie wielu zwykłych wiernych, którzy płaczą i boleją z powodu rozpowszechnionego, a niebezpiecznego i mniej godnego rytu Komunii na rękę i na stojąco. Niestety, głos tych najmniejszych czcicieli Eucharystii nie dociera tam, gdzie mógłby znaleźć zrozumienie i odzew, ponieważ tłumi go mocniejszy od niego głos eklezjalnego establishmentu. Ta książeczka napisana przez biskupa ma za zadanie oddać głos tym licznym milczącym maluczkim, którzy pragną bronić najuboższego, najsłabszego i najbardziej bezbronnego w Kościele naszych czasów: Jezusa Eucharystycznego».
Człowiek jest istotą rozumną. Elementarne pytania będące wyrazem rozumności człowieka: „Co?” oraz „Po co?”. Człowiek powinien działać rozumnie i celowo.
Wśród niektórych osób deklarujących się jako katolicy zapanowała tego lata moda na publikowanie nieprzyzwoitych zdjęć. Niepojęte. Po co?
Trzeba usuwać, kasować, nie narażać innych na grzech!
Polecam kilka refleksji: wejście→
Piękna, niezawodna i pożyteczna dla duszy jest pobożność katolicka.
Jednym z istotnych wymiarów tej pobożności jest czczenie świętych.
Czcijmy wszystkich świętych.
Czcijmy świętego Józefa!
Módlmy się do św. Józefa codziennie.
Codziennie odmawiajmy Litanię do św. Józefa
oraz modlitwę do św. Józefa po Różańcu.
Wielokrotnie w ciągu dnia wzywajmy wstawiennictwa św. Józefa najprostszym wezwaniem:
Św. Józefie, módl się za nami.
Sáncte Ióseph, ora pro nobis.
Wszystkie intencje – sprawy Kościoła, obrony katolickiej wiary, wyboru stanu, małżeńskie, rodzinne, zawodowe, duchowe, materialne, zdrowie i godzinę śmierci, i wszystkie inne – z pełnym zaufaniem powierzajmy Opiekunowi świętej Rodziny. Ufnie i codziennie modląc się do św. Józefa, z pewnością nie zostaniemy zawiedzeni.
Św. Teresa z Avili była gorliwą czcicielką św. Józefa. Mawiała, że jakiekolwiek sprawy – czy to natury duchowej, czy materialnej – poleciła św. Józefowi, nigdy się na nim nie zawiodła. Święty Józef jest niezawodny!
Św. Józefie, módl się za nami.
Sáncte Ióseph, ora pro nobis.
Codzienne modlitwy do św. Józefa znajdziemy tutaj→
Ks. Ronald Ringrose trafnie stwierdził: „Są rzeczy, które można tolerować, i takie, których tolerować nie wolno. Błąd jest nie do przyjęcia, ponieważ jest manifestacją zła w dziedzinie intelektu. Tak, trzeba być nietolerancyjnym wobec zła, a błąd intelektualny jest złem” (Gdzie jest Twoja Msza, kapłanie?).
Modernizm jest sumą błędów. Modernizm rozumiemy tutaj w znaczeniu, które dokładnie i wieloaspektowo wyjaśnił św. Pius X, prawowity katolicki papież, w encyklice Pascendi.
Miarą zamętu powszechnego jest między innymi następujące zjawisko:
Uznaje się za katolickie zarówno wiarę katolicką, jak i jej modernistyczne mutacje.
„Cóż ma wspólnego światło z ciemnością?
Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem?” (2 Kor 6, 14-15).
Rozumiemy dobrze, że jest to pytanie dotyczące najważniejszej kwestii życia: zbawienia wiecznego. Jedynie wiara katolicka prowadzi do zbawienia duszy. „Ktokolwiek pragnie być zbawiony, przede wszystkim winien się trzymać katolickiej wiary” (Wyznanie wiary św. Atanazego).
„Rozstrzygnijcie dziś, komu służyć chcecie” (Joz 24, 15).
Motywy maryjne. Piękno muzyki inspirowanej Ewangelią, maestria artystycznej koncepcji kompozytorskiej, szlachetność interpretacji – oto jak rodzą się nasycone wiarą artystyczne przeżycia. Na dzisiejszy wieczór proponuję trzy dzieła o charakterze maryjnym.
Giovanni Pierluigi da Palestrina, Ave Maria
Anton Bruckner, Ave Maria
Sergiusz Rachmaninow, Ave Maria
Pan Bóg daje niektórym długie życie, dobre zdrowie i trzeźwość myślenia do późnej starości. Prawie stuletni ksiądz katolicki, którego za wierność Tradycji zmuszono do odejścia z jednej niemieckiej parafii, powiedział:
„Choćby wokół Ciebie było 10 tysięcy ludzi, którzy odeszli, Ty pozostań przy Tradycji”.
Artykuł o wybornie katolickiej tematyce – o skromności.
Wersja pdf – do wydruku.
Kazanie o skromności.
To wszystko znajdziemy TUTAJ→
Sine verecundia nihil est rectum, nihil honestum.
Bez skromności nie ma nic prawego, nic szlachetnego.
Pięknie jest modlić się w języku Kościoła Katolickiego.
Elementarne pomoce tekstowe i audio znajdziemy na stronie internetowej:
LINGUA LATINA→
(język łaciński)
Katolik kształci się chętnie.
Katolik chętnie modli się w języku Kościoła.
Pożyteczną rzeczą i wielce mobilizującą do prowadzenia życia świętego
jest nosić szkaplerz.
Chcemy czcić Matkę Bożą?
Chcemy naśladować Matkę Bożą?
Chcemy podobać się Matce Bożej?
Starajmy się, aby nasze myśli były czyste.
Starajmy się, aby nasze słowa były czyste.
Starajmy się, aby nasze uczynki były czyste.
Starajmy się unikać myśli nieczystych.
Starajmy się unikać słów nieczystych.
Starajmy się unikać uczynków nieczystych.
„Odrzućcie przeto wszystko, co nieczyste, oraz cały bezmiar zła, a przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze” (Jk 1, 21).
Mater puríssima, ora pro nobis.
Matko najczystsza, módl się za nami.
Katolik wspiera kapłanów wiernych Tradycji→. Wspieranie, o którym mowa ma na celu to, aby kapłani ci pozostali wierni Tradycji, żeby pozostali kapłanami wiernymi temu, czego Kościół Katolicki przez wieki nauczał i aby w ten sposób służyli zbawieniu dusz.
Przywołanie niektórych wypowiedzi kapłanów oraz ich losów będzie – bardzo przecież fragmentarycznym – uzupełnieniem zdumiewającej luki w piśmiennictwie katolickim doby obecnej, zwłaszcza w języku polskim. Te sprawy powinny nas obchodzić, bo chodzi o Kościół Katolicki, o wiarę katolicką, o katolicki kult, o rozumienie Mszy Świętej, o dobro naszych dusz, o świętość duchowieństwa.
Można się spodziewać, że cytowane fragmenty nie będą bezużyteczne dla kapłanów, a wiernym świeckim pozwolą przynajmniej w minimalnym zakresie poznać dramat sumień kapłańskich, co może być pomocne w szukaniu wyważonych sposobów odnoszenia się do duchowieństwa idącego drogą wierności Tradycji. Sprawy poważne.
Chlubnym wyjątkiem na polskim rynku wydawniczym, jeśli chodzi o publikacje dotyczące wyżej wzmiankowanej tematyki, jest książka Gdzie jest Twoja Msza, kapłanie? (oryg. Priest, where is thy Mass? Mass, where is thy Priest?). Jest to interesujący zbiór wywiadów z kapłanami, jak informuje podtytuł: Siedemnastu księży opowiada o swojej drodze do Mszy Wszechczasów.
Duchowni rzymskokatoliccy różnych narodowości, diecezjalni i zakonni, młodsi i starsi, mówią, jak doszło do tego, że odprawiają nie nową Mszę, ale tradycyjną Mszę Świętą łacińską. Warte podkreślenia aspekty książki: głębokie rozumienie katolickiego kapłaństwa i Ofiary Mszy Świętej, niewyobrażalna i niezrozumiała zajadłość restrykcji dosięgających tradycyjnej Mszy Świętej oraz kapłanów ją odprawiających oraz motywowana wiarą wierność wypowiadających się kapłanów katolickiej doktrynie i celebracji odwiecznej Ofiary Mszy Świętej.
Uchyla się tu nieco rąbka tajemnicy kapłańskich sumień w obronie rzeczywistości najświętszych. Pożytek z lektury odniosą zarówno kapłani, osoby zakonne, jak i świeckie.
Książka została wydana przez wydawnictwo Te Deum, związane z Bractwem św. Piusa X. Z wypowiedzi kapłanów nie wynika jednak, aby którykolwiek z nich do Bractwa należał.
– – –
Gdzie jest Twoja Msza, kapłanie? Siedemnastu księży opowiada o swojej drodze do Mszy Wszechczasów, Te Deum, Warszawa 2005, s. 240.
Zamawiać możemy tutaj→
Motywy polskie. Piękno rodzimej muzyki, piękno artystycznej koncepcji kompozytorskiej, piękno interpretacji.
Na dzisiejszy wieczór proponuję trzy dzieła.
Zygmunt Noskowski (1846-1909), poemat symfoniczny Step op. 66
„Noskowski stworzył dzieło, które współcześni odbierali «ku pokrzepieniu serc». Partytura Stepu poprzedzona jest inwokacją:
«Stepie wspaniały – pieśnią cię witam! Pośród twych niezmierzonych przestrzeni słychać było i szum skrzydeł, i dźwięk kopyt konnicy, rozbrzmiewała fujarka pastusza i tęskna pieśń kozacza, której towarzyszyły teorbany i bębenki, rozlegały się okrzyki wojenne i zgrzyt ścierających się szabel. Walki i zapasy olbrzymie skończyły się, wojownicy w grobie legli. Ty jeden tylko, wielki stepie, pozostałeś – wiecznie piękny i spokojny…». Wbrew carskiej cenzurze każdy słuchacz Stepu wiedział, że szumiały skrzydła husarii, a konnicę prowadził Jan Skrzetuski, toteż utwór Noskowskiego cieszył się ogromnym powodzeniem” (Fragment recenzji).
Dwa utwory Fryderyka Chopina na fortepian z orkiestrą. Ludowe motywy polskie w artystycznej wizji kompozytora mienią się bogactwem kolorystyki, subtelnych niuansów, zróżnicowania agogicznego i dynamicznego, emocji i nastrojów – w genialnym przenikaniu brzmienia solisty i orkiestry.
Proponuję znakomitą interpretację Władysława Kędry, któremu towarzyszy Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Witolda Rowickiego.
Fryderyk Chopin (1810-1849), Fantazja na tematy polskie A-dur op. 13
Fryderyk Chopin (1810-1849), Rondo à la Krakowiak F-dur op. 14
You must be logged in to post a comment.