Elígite hodie, quod placet, cúi servire potíssimum debeátis.
„Wybierzcie dziś, co się wam podoba, komu raczej służyć macie” (Joz 24, 15).
Niejednej duszy duchownej i świeckiej bardzo pomocne na drodze wierności Panu Bogu było podjęcie decyzji wyraźnej: CAŁKOWITE pozostawienie kultu zreformowanego i związanie się WYŁĄCZNIE z odwiecznym rytem rzymskim Mszy Świętej.
Źródło magisterialne: tutaj.
Źródło analityczne: tutaj.
Sobrii estote, et vigilate: quía adversarius vester diábolus tamquam leo rugiens círcuit quaerens quem dévoret: cúi resístite fortes in fide.
„Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu!” (1 P 5, 8-9).
W czasach zamętu powszechnego należy częściej sobie i innym przypominać, że nawet jeden grzech śmiertelny, za który szczerze nie żałujemy i z którego się szczerze nie wyspowiadamy, skutkuje potępieniem wiecznym w piekle.
Papież Innocenty IV w Liście do kardynała-legata na Cyprze (1254) pisze: „Jeśli zaś ktoś bez pokuty umiera w grzechu śmiertelnym, to bez wątpienia cierpi na zawsze męki ognia wieczystego piekła”.
Czuwajmy i pilnujmy z najwyższą troską stanu łaski uświęcającej w swojej duszy!
„Synu, od młodości swej staraj się o naukę,
a będziesz ją nabywał aż do siwizny.
Jak oracz i siewca przystępuj do niej
i czekaj na dobry jej plon;
trochę się utrudzisz pracując nad nią,
ale wnet będziesz spożywał jej owoce” (Syr 6, 18-19).
Zawsze, a zwłaszcza w czasach zamętu powszechnego, dusza nasza odniesie pożytek zbawienny, jeśli wobec Kościoła Katolickiego w jego odwiecznym nauczaniu zachowa postawę ucznia.
Lektura tradycyjnych katolickich katechizmów wystawi nam dobre świadectwo gotowości uczenia się, pragnienia poznawania skarbów katolickiej doktryny – prawdy!
Genialny artysta żyjący przed wiekami, będąc u szczytu sławy, mawiał: Ancora imparo. – Stale jeszcze się uczę.
Do codziennie odmawianej Litanii do św. Józefa włączmy na stałe intencję, abyśmy mogli umrzeć w stanie łaski uświęcającej, po dobrej spowiedzi.
Estote autem factores verbi, et non auditores tantum, fallentes vosmetipsos.
„Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie” (Jk 1, 22).
Jeśli przeważa w nas natłok informacji różnych, grozi nam niebezpieczeństwo życia w złudzeniu. Jeśli na przykład ktoś czyta dużo tekstów pobożnych, może popaść w złudzenie, że jest pobożny. Jeśli na przykład ktoś czyta dużo tekstów o Tradycji, może popaść w złudzenie, że jest wierny Tradycji. Co innego jest czytać, co innego jest być.
Praca nad sobą powinna się konkretyzować.
Na przykład:
– Jeśli zaniedbuję modlitwę, już dzisiaj podejmę decyzję i jej dotrzymam: będę się modlił codziennie.
– Jeśli popełniam grzechy ciężkie, już dzisiaj podejmę decyzję i jej dotrzymam: będę się starał zachować stan łaski uświęcającej.
– Jeśli uczestniczę w kulcie zreformowanym, już dzisiaj podejmę decyzję i jej dotrzymam: będę brał udział wyłącznie w nieskazitelnym tradycyjnym kulcie katolickim.
Planujemy wakacje i urlopy? Pierwszy punkt wakacyjnego planu: Jadę tam, gdzie w promieniu 100 kilometrów będę mógł spełnić obowiązek wzięcia udziału w niedzielnej Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Codziennie zaglądam w 3 miejsca w internecie:
Codziennie – dzień po dniu – zaglądam w 3 miejsca w internecie
i rozumiem, co czytam.
Codziennie – dzień po dniu – zaglądam w 3 miejsca w internecie
i rozumiem, co czytam.
Codziennie – dzień po dniu – zaglądam w 3 miejsca w internecie
i rozumiem, co czytam.
Kto poważnie myśli o wierności wierze katolickiej – jedynej prawdziwej wierze, jedynej wierze dającej zbawienie duszy – podejmie dziarsko dwa pierwsze kroki:
Kto poważnie myśli o wierności wierze katolickiej – jedynej prawdziwej wierze, jedynej wierze dającej zbawienie duszy – podejmie dziarsko dwa pierwsze kroki.
Caecus autem si caeco ducatum praestet, ambo in fóveam cadent.
„Lecz jeśli ślepy ślepego prowadzi, obaj w dół wpadną” (Mt 15, 14).
Religia posoborowa doprowadziła do pożałowania godnych sytuacji. Kapłan rzuca kapłaństwo i obwieszcza swoją decyzję wiernym. Ci klaszczą i życzą kapłanowi wszystkiego dobrego na nowej drodze życia.
Każdej niedzieli poświęca kilka godzin na dojazd, udział we Mszy Świętej w rycie rzymskim i powrót. Dzieje się w Polsce.
Porzucił uzurpacyjną funkcję nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej, podjął decyzję brania udziału wyłącznie we Mszy Świętej w rycie rzymskim. Dzieje się w Polsce.
Porzuciła struktury oazowe (protestantyzujący Ruch Światło-Życie), podjęła decyzję brania udziału wyłącznie we Mszy Świętej w rycie rzymskim. Dzieje się w Polsce.
Powaga decyzji, trud, determinacja i konsekwencja osób świeckich oskarża miałkość duchownych, którzy już o zdradzie się dowiedzieli i nic do tej pory nie uczynili.
W czasach zamętu powszechnego wyostrza się kwestia osobistej odpowiedzialności za dochowanie wierności nieskazitelnej katolickiej doktrynie i nieskazitelnemu katolickiemu kultowi.
W czasach zamętu powszechnego wyostrza się kwestia osobistej odpowiedzialności za zbawienie własnej duszy.
W czasach zamętu powszechnego należy częściej przypominać, że tylko wiara katolicka do zbawienia prowadzi.
W oficjalnych strukturach posoborowych rewolucja ma się dobrze. Walec jedzie. Niech nas nie zwodzi kilka wzniosłych słów wypowiedzianych tu i tam.
Ratujmy swoją duszę!
„«Nie błądźcie», bracia moi. Ci, którzy rujnują rodziny, «królestwa Bożego nie odziedziczą». Jeśli więc ci, którzy tak czynili, postępując według ciała, już zostali ukarani śmiercią, o ileż bardziej powinien być ukarany ten, kto przewrotną nauką fałszowałby wiarę Bożą, za którą Jezus Chrystus został ukrzyżowany. Kto byłby splamiony takim przestępstwem, pójdzie w ogień nieugaszony, podobnie jak i ten, kto go słucha” (św. Ignacy Antiocheński, List do Efezjan).
Quicúmque vult salvus esse, ante omnia opus est ut téneat cathólicam fidem.
Quam nisi quisque íntegram inviolatámque serváverit, absque dubio in aetérnum períbit.
„Ktokolwiek pragnie być zbawiony, przede wszystkim winien się trzymać katolickiej wiary.
Której jeśliby kto nie zachował całej i nienaruszonej, ten niewątpliwie zginie na wieki” (św. Atanazy, Wyznanie wiary).
W katolickim tradycyjnym kalendarzu są dwa święta:
1. Festum Sanctíssimi Córporis Christi – Boże Ciało. W czwartek po Niedzieli Trójcy Przenajświętszej.
2. Pretiosíssimi Sánguinis Dómini Nostri Jesu Christi – Uroczystość Przenajdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa. 1 lipca.
Aby przyjąć godnie Komunię Świętą, należy przede wszystkim:
– Być katolikiem ochrzczonym.
– Wyznawać czystą wiarę katolicką.
– Wyznawać katolicką wiarę odnośnie do Najświętszego Sakramentu.
– Być w stanie łaski uświęcającej, bez grzechu ciężkiego.
W czasach zamętu powszechnego czytajmy katolickie tradycyjne katechizmy, między innymi Katechizm św. Piusa X.
Pożytek z ich lektury będzie dwojaki:
1. Poznawać będziemy katolicką wiarę z czystych źródeł.
2. Będziemy zdolni do zidentyfikowania i odrzucenia krzewionych
od kilkudziesięciu lat błędów.
Katolik czyta. Katolik się kształci. Czytajmy katolickie tradycyjne katechizmy!
Kilka miesięcy temu, na polecenie moich Przełożonych, została dokonana zmiana banku i (co za tym idzie) numeru mojego konta. Numer konta jest pomieszczony na blogu Sacerdos Hyacinthus, w działach: „Darowizny” oraz „Intencje mszalne”.
W ostatnich dniach okazało się, że nazwa owego banku widnieje na liście podmiotów związanych z niedawną gorszącą paradą. W związku z tym, w porozumieniu z moim Przełożonym, podjąłem decyzję, aby ponownie dokonać zmiany konta.
Nowy numer – już aktualny: 81 7065 0002 0650 9958 7404 0001
Przy okazji przypomnę, że moje konto osobiste ma charakter czysto roboczy, jest prowadzone za zgodą i pod kontrolą moich Przełożonych, i służy do regulacji bieżących płatności oraz daje możliwość wiernym składania ofiar z okazji zamawiania Mszy Świętych bądź darowizn.
Mówią niektórzy, że z racji niesłychanego i pogłębiającego się zamętu, jaki ujawnia się w posoborowym establishmencie, już wkrótce będziemy musieli podjąć decyzję, za jaką wiarą się opowiadamy. Prawda jest taka, że taką decyzję należało podjqć pięćdziesiąt lat temu, kiedy wprowadzano elementy nowe doktryny i kultu.
Zaległości nadrabiajmy quam primum!
Jednym z moich najbardziej straszliwych odkryć ostatnich kilku lat jest poznanie praktycznego ateizmu i zatwardziałości w złu – także u osób w bardzo zaawansowanym wieku. Spora jest w Polsce liczba osób sędziwych – nawet po osiemdziesiątce – które nie myślą o pokucie za swoje grzechy, o przywołaniu kapłana z Sakramentami świętymi, o śmierci i o sądzie Bożym. Umierają jak ateiści. W domu czy w szpitalu. Bywa, że w takich okolicznościach rodzina troszczy się o pomoc medyczną, a temat troski o duszę w ogóle się nie ujawnia.
Piekło istnieje. I śmierć w sędziwym wieku nie daje żadnego prawa do Nieba. Natychmiast po śmierci jest sąd szczegółowy nad duszą.
Papież Innocenty IV w Liście do kardynała-legata na Cyprze (1254) pisze: „Jeśli zaś ktoś bez pokuty umiera w grzechu śmiertelnym, to bez wątpienia cierpi na zawsze męki ognia wieczystego piekła”.
Benedykt XII w Konstytucji Benedictus Deus (1336) naucza: „Orzekamy, że według ogólnego rozporządzenia Boga dusze umierających w grzechu śmiertelnym zaraz po śmierci zstępują do piekła, gdzie doznają kar piekielnych”.
Piekło jest straszliwą i nieodwracalną karą za grzech śmiertelny. Synod Konstantynopolski (543) w dekrecie przeciw orygenistom deklaruje:
„Kan 9. Jeśli ktoś twierdzi lub sądzi, że kara szatanów i złych ludzi jest tymczasowa i że kiedyś nastąpi jej koniec, czyli że nastąpi «apokatastaza» dla diabłów i bezbożnych ludzi – niech będzie wyklęty”.
Powtórzmy: śmierć w sędziwym wieku nie daje żadnego prawa do Nieba. Natychmiast po śmierci jest sąd szczegółowy nad duszą. Aby osiągnąć Niebo, trzeba wyznawać nieskazitelną wiarę katolicką, trzeba za swoje grzechy pokutować, przed śmiercią przyjąć Sakramenty święte i być w stanie łaski uświęcającej.
Czasy zamętu powszechnego. Spustoszenie ostatnich kilkudziesięciu lat dosięga wielu dziedzin ludzkiego życia. Trzeba przywracać budujące wzorce katolickiej starości i katolickiej śmierci. Nie można igrać ze sprawą wiecznego zbawienia. Piekło istnieje i nie jest ono puste.
Itaque, caríssimi mei, cum metu et tremore vestram salutem operámini.
„A przeto, umiłowani moi, zabiegajcie o własne zbawienie
z bojaźnią i drżeniem” (Flp 2, 12).
U progu każdej nowej pory roku Kościół poświęca trzy dni tygodnia – środę, piątek i sobotę – na post i modlitwę, aby uprosić błogosławieństwo Boże dla pracy ludzkiej, a także dla duchownych, którzy otrzymują w sobotę święcenia kapłańskie.
Suche Dni są kwartalnymi dniami skupienia. Każde z Suchych Dni w ciągu roku mają swoją szczególną intencję.
Suche dni letnie wypadają zawsze podczas oktawy Zesłania Ducha Świętego. Było to pierwotnie święto dziękczynne za pierwociny zebranych plonów. Dziękujemy również za żniwo duchowe, jakie zebraliśmy w dniu Zesłania Ducha Świętego. A że żniwo wielkie, a robotników mało, więc modlimy się gorąco za przyszłych kapłanów, aby Duch Święty błogosławił im w pracy duszpasterskiej.
W Suche Dni obowiązuje post ścisły, to znaczy powstrzymujemy się od pokarmów mięsnych i spożywamy tylko jeden posiłek do syta oraz dwa skromniejsze.
(Mszał Rzymski)
Dusza katolicka każdą okoliczność stara się odnosić do Pana Boga. Uciążliwości klimatyczne chętnie ofiaruje Panu Bogu jako pokutę za swoje grzechy.
Si quis dixerit, receptos et approbatos Ecclesiæ Catholicæ ritus, in solemni Sacramentorum administratione adhiberi consuetos, aut contemni, aut sine peccato a ministris pro libito omitti, aut in novos alios per quemcumque Ecclesiarum Pastorem mutari posse: anathema sit.
Gdyby ktoś mówił, że przyjęte i uznane obrzędy Kościoła Katolickiego, zwyczajowo stosowane przy uroczystym udzielaniu Sakramentów, mogą być lekceważone lub dowolnie i bez grzechu pomijane, lub zmieniane na inne nowe przez jakiegokolwiek Pasterza Kościołów – niech będzie wyklęty.
Sobór Trydencki, Sesja 7, Dekret o sakramentach,
I/B. Kanony o sakramentach, Kanon 13.
You must be logged in to post a comment.