Beati misericordes, quoniam ipsi misericordiam consequentur.
„Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5, 7).
Jeśli myślimy poważnie o zbawieniu swojej duszy i o zbawieniu naszych bliźnich, powinniśmy okazywać bliźnim miłosierdzie.
Aby okazywać bliźnim miłosierdzie, powinniśmy:
– być bez miłosierdzia dla odkształceń katolickiej doktryny,
– być bez miłosierdzia dla odkształceń katolickiego kultu,
– być bez miłosierdzia dla grzechu.
Nierozumną rzeczą byłoby brać fałsz za prawdę, herezję za ortodoksję.
Przed nami trudny tydzień, w którym na oczach świata będzie po raz kolejny biczowana nieskazitelna Chrystusowa doktryna. „Nie ufaj im, gdy będą mówić do ciebie piękne słowa” (Jer 12, 6).
„Obawiam się jednak, ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż uwiódł Ewę. Jeśli bowiem przychodzi ktoś i głosi wam innego Jezusa, jakiegośmy wam nie głosili, lub bierzecie innego ducha, któregoście nie otrzymali, albo inną Ewangelię, nie tę, którąście przyjęli – znosicie to spokojnie” (2 Kor 11, 3-4).
Umysł ludzki jest stworzony przez Pana Boga dla prawdy, nie dla błędu.
Proces wychodzenia z błędów modernizmu w niejednym przypadku nie jest pozbawiony wielu trudów na poziomie intelektualnym i duchowym.
Niejednokrotnie doskwiera diabeł i złość ludzka. Wytrwajmy!
Katolik ma w głowie koncept historii prawdziwy: Centralnym wydarzeniem historii nie jest holokaust, lecz Wcielenie, Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie Naszego Pana Jezusa Chrystusa – prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka.
Prawda prędzej czy później zostaje oskarżona i skazana.
Nie tylko dwa tysiące lat temu.
Filioli, nemo vos seducat.
„Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu” (1 J 3, 7).
Jeśli jakaś doktryna jest sprzeczna z tym, czego Kościół Katolicki przez wieki nauczał, mówienie o ciągłości doktryny jest naigrawaniem się z ludzkiego rozumu i zwodzeniem dusz.
Jeśli jakaś forma kultu jest sprzeczna z tym, co Kościół Katolicki przez wieki praktykował, mówienie o ciągłości kultu jest naigrawaniem się z ludzkiego rozumu i zwodzeniem dusz.
Dopuszczenie prawdy do głosu pozostaje postulatem wołającym. Ostatnie sześćdziesiąt lat trzeba badać pod tym kątem.
Véritas est adaequátio rei et intelléctus.
Prawda jest zgodnością rzeczy i intelektu.
„Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!” (Ga 1, 8).
Prawda idzie przed autorytetem.
Diabeł podkolorowuje, przystraja w atrakcyjne i humanitarne barwy błąd i grzech. Niech nas nie zwodzi feeria barw i współczucia. Diabła trzeba trzymać na daleki dystans. To znaczy odrzucić paktowanie z błędem i grzechem. To, co jest dobrem dla człowieka, to Pan Bóg objawił. Źródłami Objawienia są Tradycja i Pismo Święte – katolicki depozyt wiary. O jakiej służbie człowiekowi chcemy mówić, jeśli choć w jednym detalu odkształca się objawiony depozyt wiary?
Prawda i łaska – oto przestrzeń spełniania się człowieka zgodnie z zamysłem Pana Boga. Jeśli tak można powiedzieć – najzwyczajniej w świecie: rzymski katolik lubi życie w prawdzie i łasce. Rzymski katolik dobrze się czuje w przestrzeni prawdy i łaski. Mieć upodobanie w prawdzie i łasce. Boże gusta!
Wiara katolicka – w całej czystości i integralności jej doktryny – nie jest narzuconą arbitralnie siatką interpretacyjną, lecz odzwierciedla obiektywny stan rzeczy – mówi prawdę.
„Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą od nas otrzymaliście – niech będzie przeklęty!” (Ga 1, 6-9).
W czasach zamętu powszechnego należy przypomnieć i taką oczywistość. Diagnozowanie błędów nie jest procederem niestosownym ani kwestią opcjonalną. Obowiązkiem katolika jest diagnozowanie błędów, od kogokolwiek by nie pochodziły. Milczenie wobec odkształcania katolickiego depozytu wiary jest karygodnym grzechem zaniedbania. Katolik to rozumie. Miłość do prawdy wymaga diagnozowania i odrzucenia jej przeciwieństwa, czyli błędu.
Kwestie można przedstawiać rozmaicie. Umysł ludzki bywa sprzedajny. I tak może żonglować słowami, aż wykaże, że herezja nie jest herezją. Werbalne zwodzenie.
Kwestie można oświetlać rozmaicie. Są tu elementy istotne, jak: Kto mówi? Co mówi? Jak mówi? Jak argumentuje? Po co mówi? W jakim kontekście mówi?
Filozofia klasyczna wychodzi od obiektywnego stanu rzeczy. To jest prawda – zgodność umysłu z rzeczywistością. Veritas est adaequatio rei et intellectus. Klasyczna definicja prawdy.
Katolika interesuje obiektywny stan rzeczy. Nie dać się zwieść perswazyjnej atrakcyjności oświetleń. Dopuścić prawdę do głosu w czasach zamętu powszechnego zakrawa na heroizm. Wysoce upragniony! Święta powinność duszy katolickiej.
„Błąd jest manifestacją zła w dziedzinie intelektu” (Ks. R. Ringrose).
Fałszywa odkształcona doktryna – poddaje intelekt pod wpływ diabła i jego wytworów (błąd).
Ortodoksyjna doktryna katolicka – egzorcyzmuje, trzyma diabła i jego wytwory (błąd) poza zasięgiem naszego intelektu.
„Chociaż bowiem w ciele pozostajemy, nie prowadzimy walki według ciała, gdyż oręż bojowania naszego nie jest z ciała, lecz posiada moc burzenia, dla Boga, twierdz warownych. Udaremniamy ukryte knowania i wszelką wyniosłość przeciwną poznaniu Boga i wszelki umysł poddajemy w posłuszeństwo Chrystusowi” (2 Kor 10, 3-5).
„Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro” (Ml 3, 3).
„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie” (Mt 25, 31-33).
Prawda dzieli, oddziela. Ziarno od plewy. Prawdę od fałszu. Dobro od zła. Cnotę od wady. Łaskę od grzechu. Zbawienie od potępienia. Zbawionych od potępionych. Niebo od piekła.
Bardzo musimy się strzec, aby ścieżki naszego myślenia nie doprowadziły nas do fałszywych stwierdzeń: do przypisywania Panu Bogu ograniczeń, błędów i zła na świecie. Ograniczenia, błędy i grzechy to dzieła diabła i człowieka. (Pomijamy ograniczenia właściwe stworzeniu jako stworzeniu).
My możemy nie rozumieć tego czy owego aspektu prawdy – to są nasze ograniczenia. Możemy to stwierdzić skromnie. Natomiast czymś istotowo różnym byłoby przypisywanie lub zarzucanie Panu Bogu błędu i zła.
Bo nie jest światło, by pod korcem stało,
Ani sól ziemi do przypraw kuchennych,
Bo piękno na to jest, by zachwycało
Do pracy – praca, by się zmartwychwstało.
Cyprian Kamil Norwid, Promethidion
Św. Szczepan działał jawnie i wygarnął plemieniu żmijowemu to, co należało. Świadectwo jasne, wolne, konsekwentne – usque ad mortem. Świeże powietrze dopuszczonej do głosu prawdy.
A my, co na to, karłowaci miłośnicy dobrego samopoczucia i zatęchłego powietrza kulturalnych kompromisów i niedomówień? „Katolicki” internet? Oto realia: „Bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta” (Rz 1, 18). Zmutowane media! Zniewolone. Nakładają prawdzie pęta. Czarującym sformułowaniem, miłym głosem i pastelowym obrazem. Zwodzenie trwa. Powszechne.
Czasy zamętu powszechnego i powszechnego, zatwierdzonego fałszowania Chrystusowej wiary katolickiej wymagają rozumu światłego. W czasie, gdy nasila się głoszenie fałszywej nauki w skali globalnej, postulować duchowieństwu katolickiemu cichość i zamilczenie jest wprost zamachem na katolicką wizję kapłaństwa, na misję Kościoła Katolickiego i na dobro dusz.
Diabeł niektórym „pobożnym” duszom dmucha do ucha bardzo, owszem, „pobożne” myśli. Mianowicie mają za złe, że ktoś z wyraziście katolickim głosem jest szerzej znany i słuchany. „Nie jest wiarygodny, bo się odzywa dużo i wyraźnie!”. Wychodzić z takimi zarzutami wobec kapłana katolickiego, podczas gdy większość publicznej sfery mass mediów jest w rękach ludzi obcych wierze katolickiej, jest pomysłem z piekła rodem. Powiem im to prosto w twarz: Jeśli miałoby to posłużyć dobru i zbawieniu choćby jednej duszy, chciałbym być znany na całym świecie!
Łopatologicznie należy przypomnieć – zwłaszcza tym, którym się wydaje, że mają monopol na prywatne światło z Nieba: To, co należy do kapłana, do jego obowiązków, do jego misji, to Kościół Katolicki artykułuje klarownie od dwudziestu wieków. Święci pasterze – prawowicie kanonizowani papieże, biskupi i kapłani – są wystarczającym wzorem tychże wskazań wcielonych w życie. Nie potrzeba w tej kwestii żadnych doradców – pobożnych czy niepobożnych, katolickich czy wierze katolickiej wrogich.
Diabelskim procederem i stratą czasu jest poddawanie pod „rozeznanie” tego, co jest oczywiste. Nie ma tu nic do rozeznawania: Głoszenie Ewangelii aż pod krańce świata jest obowiązkiem katolickiego duchowieństwa! Apostoł Narodów klarownie mówi: „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9, 16).
W czasach zatwierdzonego już zamętu powszechnego należy dodać: Chodzi, oczywiście, o jasny głos niezmutowanej katolickiej prawdy, o wierne przekazywanie Objawienia Bożego, którego źródłami są Pismo Święte i Tradycja – rozumiane tak, jak je przez wieki rozumiał Kościół Katolicki.
I jeszcze jedno. Chorą tendencję, aby konfliktować i obrzucać epitetami różne próby odpowiedzi na niespotykany w skali proceder rozmontowywania wiary katolickiej, należy przezwyciężać postawą dojrzałą, która wyrazi się m.in. radością na wieść, że słowo niezmutowanej prawdy katolickiej wybrzmiewa z ust duchownego gdziekolwiek. Sapienti sat.
„Nie bądźmy jako nieme psy, nie bądźmy milczącymi gapiami, najemnikami uciekającymi przed wilkiem, ale pasterzami troskliwymi, czuwającymi nad owczarnią Chrystusa. Dopóki Bóg udziela nam siły, głośmy całą prawdę Bożą wielkim i małym, bogatym i ubogim, ludziom wszelkiego stanu i wieku, w porę i nie w porę. Tak właśnie polecił czynić święty Grzegorz w swej księdze Reguły pasterskiej” (List św. Bonifacego, arcybiskupa).
Odblokowanie głowy na słowo niezmutowanej prawdy katolickiej jest wielką łaską. Niektórzy się o nią starają.
Perspektywa katolicka: herezja nie wymaga wyjaśnień, lecz odrzucenia.
Jeśli Kościół Katolicki zdiagnozował herezję, należy ją zdecydowanie odrzucić – bez dociekania.
Umysł ludzki jest stworzony przez Pana Boga dla prawdy!
