Gratia et véritas per Jesum Christum facta est.
„Łaska i prawda stała się przez Jezusa Chrystusa” (J 1, 17).
Największe problemy świata? Błąd i grzech.
Wymóg prawdy: przyjąć prawdę i łaskę.
Wymóg prawdy: odrzucić błąd i grzech.
To jest droga zbawienia.
Zbawić duszę swoją. To jest odpowiedzialność pierwsza.
Według zamysłu Chrystusa Kościół Katolicki ma być miejscem prawdy.
Szczerość jest katolicka.
Kościół nie może być miejscem udawania.
Nie tylko dla ludzi nauki wcześniej czy później przychodzi moment, kiedy wyraziście jawi się alternatywa: kariera albo prawda.
Dojrzałość i konsekwencja to znaczy między innymi wierność prawdzie – bez względu na konteksty. Nie każdemu należna jest od nas prawda. Ale nigdy nie wolno uciekać się do kłamstwa.
Jednemu ktoś mówi coś (prawdę), a drugiemu mówi coś innego, co tamtemu zaprzecza.
Podobny problem był – w sferze zachowania – gdy św. Piotr wystraszył się Żydów i wobec pogan zachowywał się nieuczciwe, zmiennie (zob. Ga 2, 11-14). Na co św. Paweł otwarcie mu się sprzeciwił. Budująca jest prostolinijność Apostoła Narodów – nie miał dla jednych takiego słowa, a dla innych – przeciwnego. Nie udawał ze strachu przed Żydami. Był wierny prawdzie – jawnie, nieanonimowo, konsekwentnie.
Zastosujmy powyższe wymogi prawdy do kwestii obrony katolickiego kultu – Mszy Świętej w rycie rzymskim – w różnych środowiskach, w aktualnych czasach zamętu powszechnego. Brońmy katolickiego kultu nie tylko w kontekstach przychylnych, lecz także wobec ludzi, którzy mogą zagrozić naszej karierze, dobrostanowi, a nawet dobrej opinii.
Ponad wszystkim jest Pan Bóg. Pan Bóg widzi.
Niegodna duszy katolickiej jest dezercja z obawy przed Żydami.
W czasach zamętu powszechnego – jak w każdym innym czasie – kapłan ma mówić prawdę.
Różne wiadomości publikuje się o różnych osobach. Fakt opublikowania nie przesądza o prawdziwości tego, co opublikowano. Można publikować prawdę. Można publikować kłamstwo.
Jest problem dotyczący jakiejś części opinii publicznej: pewna liczba osób wierzy we wszystko, co jest opublikowane, tylko dlatego, że jest opublikowane. Nie pytają o to, czy to, co opublikowano jest prawdą.
Grzechem jest publikować kłamstwa. I grzechem jest wierzyć kłamstwu.
Jest kwestia ”domniemania niewinności”.
Kodeks postępowania karnego (Dz. U. 1997 Nr 89 poz. 555, Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r.) stanowi:
Art. 5. § 1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
§ 2. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.
Zasada domniemania niewinności sięga swymi korzeniami prawa rzymskiego. Oprócz kontekstów prawnych, dobrze jest mieć ją na uwadze w najzwyklejszych okolicznościach codziennych. Zwłaszcza przy korzystaniu z mediów wszelakich.
„Nie oskarżaj, zanim dokładnie nie zbadasz” (Syr 11, 7).
„Oto stoję u drzwi i kołaczę:
jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy,
wejdę do niego i będę z nim wieczerzał,
a on ze Mną” (Ap 3, 20).
Pan Jezus wysłał Apostołów, między innymi po to, by głosili Ewangelię – Chrystusowe słowo prawdy: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28, 18-20). Ten nakaz misyjny wiąże wszystkich katolickich duchownych po wsze czasy.
Głoszenie Ewangelii – Chrystusowego słowa prawdy – nie jest wyborem opcjonalnym. Przeciwnie! Jest niedyspensowalnym obowiązkiem każdego katolickiego duchownego. Apostoł Narodów był w pełni świadomy tej prawdy. Pisał: „Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9, 16).
Dzięki Bogu, postęp elektroniki otwiera przed katolickimi duchownymi niepomiernie szersze możliwości wypełniania Chrystusowego nakazu misyjnego – w skali, która jeszcze kilkadziesiąt lat temu byłaby nie do pomyślenia.
Jeżeli kapłan nieskazitelnej katolickiej ortodoksji publikuje katolickie treści w internecie, można powiedzieć, że codziennie puka do drzwi wielu na świecie. Kto otworzy, ten słowo prawdy usłyszy, przeczyta, Bożą prawdą się posili.
Księża chodzą po kolędzie. Można powiedzieć, że dzięki internetowi kolęda trwa cały rok. Słowo prawdy jest krzewione. Duszpasterstwo jest realizowane. Kapłan ze słowem prawdy i błogosławieństwem do domów puka. Czy mu otwieram?
Jeżeli duchowny katolicki krzewi nieskazitelnie ortodoksyjne słowo prawdy, można doń odnieść słowa św. Ambrożego z dzieła O misteriach:
„Zobaczyłeś tam diakona, zobaczyłeś kapłana, zobaczyłeś biskupa. Nie zważaj na ich wygląd, ale na charyzmat ich posługiwania. Przemówiłeś w obecności aniołów, jak to jest napisane: «Wargi kapłana strzegą wiedzy i u niego szuka się pouczeń, bo jest aniołem Pana wszechmocnego». Nie można się tu pomylić ani zaprzeczyć: aniołem jest ten, kto zwiastuje królestwo Chrystusa, kto zwiastuje życie wieczne. Nie oceniaj go według wyglądu, ale według zadania. Rozmyślaj nad tym, co ci przekazał, uszanuj jego posługiwanie, uznaj godność”.
Niezmiennie – codziennie – biegnie słowo kapłańskiego pouczenia:
Z pewnością nie jest nam potrzebne do zbawienia wiedzieć o wszystkich złych słowach, fałszywych oskarżeniach, kłamstwach, oszczerstwach i złośliwych podejrzeniach, które ci czy inni ludzie mówią na nasz temat. Nie jest nam potrzebne do zbawienia wiedzieć o wszystkich słowach ujawniających „niewiedzę ludzi głupich” (1 P 2, 15). Te grzeszne układy myślowe mogą przykleić się do naszych myśli i wygaszać naszą prostolinijną gorliwość w służbie Bożej.
Codzienne dokładajmy starań, aby karmić się przede wszystkim słowem Jezusa Chrystusa. Są to najmądrzejsze i najważniejsze słowa na świecie. Ewangelię czytajmy codziennie. Pokarm wyborny!
Jedyna słuszna diagnoza, dotycząca odkształcania katolickiego depozytu wiary, to diagnoza oparta na nieskazitelnych katolickich odwiecznych kryteriach. Problem odkształcania katolickiego depozytu wiary nie zaczął się sześć lat temu.
Można żywić ostrożną nadzieję, gdy lupę przykłada się do wydarzeń kościelnych i krzewionych treści w szerszym horyzoncie chronologicznym, obejmującym przynajmniej ostatnie sześćdziesiąt lat.
Postulat dopuszczenia prawdy do głosu ciągle aktualny.
A ci, którzy w czasach zamętu powszechnego szukają diagnoz odpowiadających ich sposobowi myślenia, a nie prawdzie, niechże się zaczną modlić o dar rozumu.
Tak się czasem mówi: twardogłowy, beton. Jest jednak zasadnicza różnica między upieraniem się przy swoich subiektywizmach i przerysowaniach a bezkompromisową wiernością obiektywnemu objawionemu depozytowi katolickiej wiary.
Beati misericordes, quoniam ipsi misericordiam consequentur.
„Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5, 7).
Jeśli myślimy poważnie o zbawieniu swojej duszy i o zbawieniu naszych bliźnich, powinniśmy okazywać bliźnim miłosierdzie.
Aby okazywać bliźnim miłosierdzie, powinniśmy:
– być bez miłosierdzia dla odkształceń katolickiej doktryny,
– być bez miłosierdzia dla odkształceń katolickiego kultu,
– być bez miłosierdzia dla grzechu.
Nierozumną rzeczą byłoby brać fałsz za prawdę, herezję za ortodoksję.
Przed nami trudny tydzień, w którym na oczach świata będzie po raz kolejny biczowana nieskazitelna Chrystusowa doktryna. „Nie ufaj im, gdy będą mówić do ciebie piękne słowa” (Jer 12, 6).
„Obawiam się jednak, ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż uwiódł Ewę. Jeśli bowiem przychodzi ktoś i głosi wam innego Jezusa, jakiegośmy wam nie głosili, lub bierzecie innego ducha, któregoście nie otrzymali, albo inną Ewangelię, nie tę, którąście przyjęli – znosicie to spokojnie” (2 Kor 11, 3-4).
Umysł ludzki jest stworzony przez Pana Boga dla prawdy, nie dla błędu.
Proces wychodzenia z błędów modernizmu w niejednym przypadku nie jest pozbawiony wielu trudów na poziomie intelektualnym i duchowym.
Niejednokrotnie doskwiera diabeł i złość ludzka. Wytrwajmy!
Katolik ma w głowie koncept historii prawdziwy: Centralnym wydarzeniem historii nie jest holokaust, lecz Wcielenie, Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie Naszego Pana Jezusa Chrystusa – prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka.
Prawda prędzej czy później zostaje oskarżona i skazana.
Nie tylko dwa tysiące lat temu.
Filioli, nemo vos seducat.
„Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu” (1 J 3, 7).
Jeśli jakaś doktryna jest sprzeczna z tym, czego Kościół Katolicki przez wieki nauczał, mówienie o ciągłości doktryny jest naigrawaniem się z ludzkiego rozumu i zwodzeniem dusz.
Jeśli jakaś forma kultu jest sprzeczna z tym, co Kościół Katolicki przez wieki praktykował, mówienie o ciągłości kultu jest naigrawaniem się z ludzkiego rozumu i zwodzeniem dusz.
Dopuszczenie prawdy do głosu pozostaje postulatem wołającym. Ostatnie sześćdziesiąt lat trzeba badać pod tym kątem.
Véritas est adaequátio rei et intelléctus.
Prawda jest zgodnością rzeczy i intelektu.
