Walka duchowa.
Przeciwko diabłu i jego zakusom: błędowi i grzechowi.
Pokusa do błędu.
Pokusa do grzechu.
Pokusę do błędu zwalczamy przez wierność prawdzie.
Pokusę do grzechu zwalczamy przez wierność łasce.
„Bogu niech będą dzięki za to, że pozwala nam zawsze zwyciężać w Chrystusie”
(2 Kor 2, 14).
Lęk przed związaniem się wyłącznie ze Mszą Świętą w tradycyjnym rycie rzymskim nie jest od Boga.
„Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni,
ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia” (2 Tm 1, 7).
W modlitwie nie ustawajmy!
LITANIE, które poleca Kościół – pobożnie odmawiane – są godnym uczczeniem Pana Boga, Matki Bożej i Św. Józefa, a nam przyniosą łask niemało i utwierdzą nas w katolickiej pobożności. Lex orandi – lex credendi.
W naszych modlitwach miejmy na uwadze:
– Litanię do Najświętszego Imienia Jezus,
– Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa,
– Litanię do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana,
– Litanię do Najświętszej Maryi Panny (Loretańską),
– Litanię do św. Józefa.
Oremus!
Grzech śmiertelny jest największym nieszczęściem na świecie.
„A z łagodnością i bojaźnią zachowujcie czyste sumienie” (1 P 3, 16).
Właściwie w wielu wypadkach wystarczy poprawnie funkcjonujący rozum, aby dostrzec ewidentne niespójności pomiędzy tym, czego Kościół Katolicki przez wieki nauczał, a tym, co od pięćdziesięciu lat podaje się jako katolickie.
„W samym zaś znowu Kościele trzymać się trzeba silnie tego, w co wszędzie, w co zawsze, w co wszyscy wierzyli. To tylko bowiem jest prawdziwie i właściwie katolickie, jak to już wskazuje samo znaczenie tego wyrazu, odnoszące się we wszystkim do znaczenia powszechności. A stanie się to wtedy dopiero, gdy podążymy za powszechnością, starożytnością i jednomyślnością. Podążymy zaś za powszechnością, jeżeli za prawdziwą uznamy tylko tę wiarę, którą cały Kościół na ziemi wyznaje; za starożytnością, jeżeli ani na krok nie odstąpimy od tego pojmowania, które wyraźnie podzielali święci przodkowie i ojcowie nasi; za jednomyślnością zaś wtedy, jeżeli w obrębie tej starożytności za swoje uznamy określenia i poglądy wszystkich lub prawie wszystkich kapłanów i nauczycieli” (św. Wincenty z Lerynu, Commonitorium).
Et intrántes domum, invenérunt púerum cum María matre eius, et procidéntes adoravérunt eum.
„Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon” (Mt 2, 11).
Oto układ w prawdzie – Boży układ: poganin klęka przed Jezusem Chrystusem, którego ze szczerością i z trudem szukał.
Układ zdegenerowany – anty-Boży układ byłby, gdyby: katolik klękał przed pogaństwem, całował je po rękach i nogach, i księgach, a przed Chrystusem nie zgiął kolana.
Msza Święta w tradycyjnym rycie rzymskim jest aktem kultu pełnym pokory wobec Pana Boga. Kolano zgina się w tej katolickiej Mszy Świętej – podczas Konsekracji, Komunii Świętej, na błogosławieństwo, którego udziela kapłan i w wielu innych momentach.
„Bo kto gardzi uniżeniem, nie może dostąpić zbawienia”
(św. Beda Czcigodny).
W warsztacie samochodowym. Wchodzi gość w czerwonej kurtce. Rozpoczyna rozmowę z pracownikami. Już w drugim, trzecim zdaniu wulgaryzmy i to coraz śmielej. Mówię do niego: „Po polsku mówimy. Mówimy po polsku!”. Zaprzestał.
Jakże ma być w Polsce dobrze, skoro grzech rozlewa się powszechnie, za powszechnym przyzwoleniem?
Gdyby na podobne scenki reagowano, nie patrząc jak cielę na malowane wrota, lecz energicznie reagując, o ileż mniej byłoby obrazy Bożej na polskiej ziemi!
Dicebat autem et parábolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non defícere.
„Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać” (Łk 18, 1).
Tu i tam wałęsa się powiedzenie: „Przymuszony pacierz Panu Bogu niemiły”. Błąd!
Dzienniki duchowe dusz świętych ujawniają prawdę o, niekiedy bardzo intensywnej, walce duchowej, jaką tym duszom przychodziło staczać – walce o wierność modlitwie codziennej.
Kiedy przychodzą nam niechęci wielkie do modlitwy i kiedy diabeł dmucha nam do ucha tysiąc usprawiedliwień, PRZYMUSZAJMY SIĘ i pokornie klękajmy do codziennego pacierza rano i wieczorem. Codziennie. Przymuszony pacierz Panu Bogu miły!
W żłobie leży, któż pobieży
Kolędować małemu,
Jezusowi Chrystusowi
Dziś nam narodzonemu?
Tajemnica Bożego Narodzenia znajdowała w historii swój wieloraki oddźwięk. Promieniowanie misterium Narodzin Jezusa Chrystusa ujawnia się między innymi w bogactwie słowa i muzyki. Polska może się chlubić największą na świecie ilością kolęd i pastorałek – chyba nie oddalimy się od prawdy, jeśli dopowiemy: najpiękniejszych!
Nie wszystkie aranżacje ostatnich lat można określić jako udane. Bywają opracowania banalizujące, płytkie, poklaskujące, estradowe, w których zagubiono poczucie rewerencji i pokory wobec misterium Bożego Narodzenia. Nierzadko dochodzi do tego nieznośna maniera niestosownych wariacji rytmu i linii melodycznej.
Cenne będzie zachowanie w naszych rodzinach w Polsce i w środowiskach polonijnych szlachetnego zwyczaju okresu Bożego Narodzenia – domowego śpiewania kolęd. I cenne będzie sięganie do tekstów dalszych – ponad dwie czy trzy pierwsze zwrotki.
Warto dostrzec wartościową inicjatywę – Polskie Nagrania udostępniły w internecie kolędy w pięknych wykonaniach, wydane przed kilkudziesięciu laty na płytach długogrających.
Upublicznienie ich w formie Playlisty daje możliwość wysłuchania całych płyt bądź wyboru pojedynczych kolęd. Dołączam zalinkowane tytuły:
Irena Santor (1)
Irena Santor (2)
Kolędujmy!
You must be logged in to post a comment.