Dobrze jest w Wielkim Poście podejmować dobre postanowienia.
Dobrze jest w Wielkim Poście podjęte postanowienia wypełnić.
Doskonałym dobrym postanowieniem będzie codzienna systematyczna lektura tekstów nieskazitelnie katolickich. Choćby kwadrans. Codziennie.
Na pierwszym miejscu tradycyjne katolickie katechizmy i żywoty Świętych.
Biblioteka ’58 otwarta całą dobę przez wszystkie dni tygodnia.
Dobrze jest w Wielkim Poście podejmować dobre postanowienia.
Dobrze jest w Wielkim Poście podjęte postanowienia wypełnić.
Doskonałym dobrym postanowieniem będzie związanie się wyłącznie z odwiecznym, nieskazitelnym, katolickim aktem kultu – Mszą Świętą w tradycyjnym rycie rzymskim.
Źródło magisterialne: tutaj.
Źródło analityczne: tutaj.
Dobrze jest w Wielkim Poście podejmować dobre postanowienia.
Dobrze jest w Wielkim Poście podjęte postanowienia wypełnić.
Doskonałym dobrym postanowieniem będzie – zwłaszcza, jeśli jeszcze popełniamy grzechy ciężkie – dołożyć wszelkich starań, aby wytrwać w stanie łaski uświęcającej.
„A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie” (1 P 3, 16).
Dobrze jest w Wielkim Poście podejmować dobre postanowienia.
Dobrze jest w Wielkim Poście podjęte postanowienia wypełnić.
Doskonałym dobrym postanowieniem będzie – według swoich możliwości – ufundować kapłanom i życzliwie wręczyć tę cenną książkę:
Więcej o książce tutaj
Zakup tutaj
Rozpoczynamy okres Wielkiego Postu.
W Środę Popielcową zachowujemy post ścisły:
– nie spożywamy potraw mięsnych,
– spożywamy tylko jeden posiłek do syta i dwa skromniejsze.
„Także na tym polu Ks. Bosko był pionierem! Na Valdocco wprowadził nauczanie języka łacińskiego i greckiego metodami, które dzisiaj są na nowo odkrywane jako innowacyjne i skuteczne. Proszę pomyśleć, że na Valdocco i potem przez dziesiątki lat w kolegiach salezjańskich wystawiano z wielkim sukcesem komedie w języku łacińskim. Wypada przyswoić sobie to dziedzictwo. Pomoże ono młodzieży stawać się lepszymi, stawać się miłośnikami prawdy, dobra i piękna” (Ks. prof. Roberto Spataro SDB).
My tymczasem cierpliwie przyswajajmy skarby łaciny kościelnej! tutaj
Z życia św. Kazimierza opisanego przez współczesnego autora
(rozdz. 2-3; Acta Sanctorum Martii 1, 347-348)
Skarbem dlań były przykazania Boże
Niewypowiedziana i najszczersza miłość ku Wszechmogącemu Bogu w Duchu Świętym tak bardzo ogarniała serce Kazimierza, tak obfitowała i wylewała się na zewnątrz z głębi serca ku bliźnim, iż nic nie było dlań przyjemniejszym, nic bardziej upragnionym, jak wszystko swoje, a także i siebie samego oddać ubogim Chrystusa, podróżnym, chorym, więźniom i strapionym.
Dla wdów, sierot i uciśnionych był nie tyle opiekunem i dobroczyńcą, ile ojcem, synem i bratem. Wiele zapewne należałoby pisać, gdyby się chciało przedstawić po kolei jego wszystkie dzieła gorącej wobec Boga i bliźniego miłości. Trudno wypowiedzieć albo wyobrazić sobie, jak bardzo przestrzegał sprawiedliwości, ile okazywał roztropności, jak bardzo jaśniał odwagą i stałością, a wszystko w tym wieku, w którym człowiek zazwyczaj skłonny jest do złego.
Codziennie zalecał ojcu przestrzeganie sprawiedliwości w rządach królestwem i poszczególnymi ludami. A jeśli czasem przez niedopatrzenie czy ludzką ułomność zdarzały się tutaj zaniedbania, Kazimierz nie omieszkał nigdy wypomnieć tego z łagodnością i pokorą.
Sprawy biednych i uciśnionych brał jak swoje własne w obronę, toteż został przez lud nazwany obrońcą biednych. Nigdy też, chociaż był synem królewskim i najpierwszego rodu, nie okazał się przykrym w rozmowie i w spotkaniu z ludźmi prostymi i niskiego pochodzenia.
Pragnął raczej należeć do łagodnych i ubogich duchem, których jest królestwo niebieskie, niż do sławnych i potężnych na tym świecie. Nie pragnął ziemskich zaszczytów ani władzy, nie chciał też nigdy przyjąć ich od ojca, bojąc się, aby kolce bogactw, które Pan nasz Jezus Chrystus nazwał cierniami, nie zraniły ducha ani nie spowodowały zakażenia sprawami świata.
Wszyscy jego domownicy i zaufani, mężowie czcigodni i szlachetni, którzy znali go doskonale – niektórzy z nich żyją aż dotąd – zgodnie poświadczają i stwierdzają, że Kazimierz zachował dziewictwo przez całe swe życie, aż do ostatniego dnia.
„Są trzy powody, dla których rozdawnictwo Chrystusowego Ciała należy do kapłana.
Po pierwsze, jak wiemy, kapłan konsekruje Eucharystię z ramienia Chrystusa. Chrystus sam konsekrował swe Ciało na Ostatniej Wieczerzy, podobnie też sam dawał je do spożywania. Toteż zarówno konsekrowanie Ciała Chrystusa, jak i Jego rozdawnictwo należy do kapłana.
Po drugie, kapłan pełni rolę łącznika między Bogiem a ludem. Toteż jak do niego należy ofiarowanie Bogu darów ludu, tak też do niego należy przekazywanie ludowi darów uświęconych mocą Bożą.
Po trzecie, uszanowanie dla sakramentu Eucharystii wymaga, by dotykały się go tylko przedmioty konsekrowane. Toteż konsekruje się korporał i kielich a także ręce kapłana, ujmujące ten sakrament. Dlatego bez koniecznej potrzeby nie godzi się dotykać tego sakramentu innym osobom, chyba że domaga się tego podniesienie upuszczonej hostii lub jakaś inna konieczność” (Św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna, Eucharystia, Q. 82, art. 3).
Katolicki kult doskonały:
Źródło magisterialne: Św. Pius V, bulla Quo primum.
Źródło analityczne: Kard. Alfredo Ottaviani, Kard. Antonio Bacci, Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae.
„Nie tylko każdy rodzaj łaski jest nam udzielony przez Maryję, ale i każda poszczególna łaska. Czyż nie stwierdza tego wiara Kościoła w słowach Pozdrowienia anielskiego: «Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen». To «teraz» jest wymawiane w każdej minucie w Kościele przez tysiące chrześcijan, proszących w ten sposób o łaskę chwili obecnej, która jest najszczególniejszą z łask, inną dla każdego z nas i inną dla każdego w każdej minucie. Chociaż jesteśmy roztargnieni wymawiając te słowa, Maryja, która nie jest roztargniona, zna nasze potrzeby duchowe w każdej chwili, modli się za nas i wyprasza nam wszystkie łaski, które otrzymujemy” (O. Reginald Garrigou-Lagrange OP).
Jeśli pojawią się w naszym umyśle najmniejsze wątpliwości odnośnie do wiary, od razu pokornie ponawiajmy Akt wiary!
You must be logged in to post a comment.