– o przynajmniej jednego biskupa w Polsce, który sam regularnie odprawiałby tradycyjną Mszę Świętą i wziął w obronę Tradycję katolicką, – o powstanie przynajmniej jednego tradycyjnego wyższego seminarium duchownego, – o świętość duchowieństwa katolickiego, – o nowe święte powołania kapłańskie.
Pan Jezus mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10, 2). Jeśli rozumiemy skalę dramatu posoborowego powszechnego rozbioru wiary katolickiej, intencje potraktujemy poważnie oraz udostępnimy je i roześlemy hojnie ponad miarę! Nie próżnujmy!
W Rzymie, w kościele jezuitów delGesú, znajduje się kaplica Matki Bożej Dobrej Drogi –Cappella della Madonna della Strada, w której poczesne miejsce zajmuje łaskami słynący obraz Matki Bożej, prawdopodobnie autorstwa artysty średniowiecznej szkoły rzymskiej. Wizerunek ten był szczególnie bliski sercu św. Ignacego Loyoli. I jest taka piękna i pełna ufności modlitwa, właśnie do Maryi, Patronki Dobrej Drogi – Madonna della Strada. Oby Matka Boża na wszystkich drogach życia chroniła nas od grzechu, od błędu i od zła wszelkiego, i pomogła nam szczęśliwie dotrzeć do celu wiecznego – do Nieba:
O Maryjo słodka, Matko nasza w niebie, prowadź nasze kroki po drodze żywota, jakże często stromej i pełnej wyboi. A u kresu drogi bądź nam niebios bramą i błogosławiony Owoc twego łona ukaż nam Jezusa. Amen.
Słowo Boże poleca: „Módlcie się jeden za drugiego” (Jk 5, 16).
Modlitwa za kapłanów zawsze jest miła Panu Bogu, a dla Kościoła Katolickiego wielce pożyteczna. Przy wielu okazjach proszę o modlitwę. Wiem, że wiele osób tę prośbę traktuje poważnie i modli się. Te osoby mają swój udział w rozpowszechnianiu dobra, które dzięki łasce Bożej mogę realizować w wierności powołaniu kapłańskiemu. Niech Bóg będzie uwielbiony. Wszystkim, którzy swoją modlitwą i ofiarą wspomagają moją służbę kapłańską, serdecznie dziękuję. Bóg zapłać. Polecam się nadal i zapewniam o wzajemności codziennej.
Z traktatu św. Cypriana, biskupa i męczennika, O Modlitwie Pańskiej (nr 4-6)
Modlitwa niechaj płynie z pokornego serca
Ci, którzy się modlą, niech czynią to w sposób odpowiedni; w skupieniu i ze czcią. Pamiętajmy, że stoimy przed obliczem Boga. Trzeba zatem spodobać się Bogu zarówno postawą ciała, jak i sposobem przemawiania. Jak bowiem właściwością ludzi niesfornych jest głośne hałasowanie, tak przeciwnie ludziom przyzwoitym wypada się modlić w skupieniu i ze skromnością. Zresztą Chrystus Pan nakazywał nam modlić się w skrytości, w miejscach zamkniętych i odosobnionych, nawet we własnym mieszkaniu. Doskonale odpowiada to naszej wierze, albowiem mamy pamiętać, że Bóg jest wszędzie obecny, że widzi i słyszy wszystko, a ogromem swego majestatu przenika najskrytsze i najodleglejsze miejsca. Toteż jest napisane: „Jestem Bogiem bliskim, nie zaś Bogiem dalekim. Czyż może ukryć się człowiek, abym go nie zobaczył? Czy to nie Ja wypełniam niebo i ziemię?” I znowu: „Na każdym miejscu oczy Pana patrzą na dobrych i złych”.
Kiedy więc gromadzimy się wspólnie z braćmi i wraz z kapłanem Boga sprawujemy święte obrzędy, trzeba pamiętać o skromności i porządku. Nie wypowiadajmy naszych modlitw bezmyślnie ani też nie bądźmy gadatliwi w przedstawianiu prośby, którą należy polecić Bogu z całą skromnością i czcią. Bóg bowiem słucha serca, a nie języka. Ten, który przenika myśli, nie potrzebuje ponaglania. (…)
Bracia ukochani! Ten kto się modli, powinien pamiętać, w jaki sposób modlił się w świątyni celnik obok faryzeusza. Nie podnosił zuchwale oczu, ani nie rozkładał wyniośle rąk, ale bijąc się w piersi i wyznając swoje ukryte grzechy, wzywał na pomoc miłosierdzie Boże. A chociaż faryzeusz był w pełni zadowolony z siebie, to jednak bardziej na usprawiedliwienie zasłużył celnik, który modlił się nie pokładając nadziei w swojej niewinności, bo nikt nie jest wolny od winy. Modlił się z pokorą wyznając grzechy, i wysłuchał go Ten, który pokornym okazuje miłosierdzie.
Codziennie o wieczornej porze czynimy rachunek sumienia. Z wdzięcznością rozpamiętujemy cierpienia naszego Pana Jezusa Chrystusa podjęte z miłości do nas. W świetle Chrystusowej tajemnicy uświadamiamy sobie nasze grzechy, niedoskonałości, braki. Wzbudzamy akty skruchy i ufności. Przynosimy Zbawicielowi nasze utrudzenia i cierpienia. Z ufnością i pokorą prosimy o przebaczenie. Skarby sztuki. Skarby muzyki. To ona, środkami sobie właściwymi, wyraża subtelne odniesienia ludzkiej duszy do Stwórcy.
Charles Gounod, O Divine Redeemer
Romantyczna stylistyka głosu, linii melodycznej, bogatej harmonii, zróżnicowania dynamicznego i kolorystycznego odzwierciedlają bogactwo niuansów duszy wołającej do Boga. Mistrzowskie wykonanie Jessye Norman. Przepiękny śpiew, wyrażający ufność duszy doświadczonej cierpieniem i świadomością własnej grzeszności. Zróżnicowanie emocji i dynamiki odzwierciedla niepokój duszy, która odnosi dramat swojego życia do Boga, w szczerym akcie pokornej modlitwy, aż po wzruszającą konkluzję – ostatnie słowa i stonowane akordy – jak niezawodny akt ufności złożonej tylko w Bogu. Niespokojne serce ludzkie jedynie w Bogu znajduje pokój i ukojenie, spoczywa bezpiecznie tylko w Nim. Trzeba wysłuchać do ostatnich słów, do ostatnich wybrzmiewających akordów… Piękno duszy skruszonej i ufającej. Spełnionej.
Ah! Turn me not away, Receive me tho’ unworthy; Hear Thou my cry, Behold, Lord, my distress! Answer me from thy throne, Haste Thee, Lord to mine aid, Thy pity shew in my deep anguish! Let not the sword of vengeance smite me, Though righteous thine anger, O Lord! Shield me in danger, O regard me! On Thee, Lord, alone will I call.
O Divine Redeemer! O Divine Redeemer! I pray Thee, grant me pardon, and remember not, remember not my sins! Forgive me, O Divine Redeemer! Night gathers round my soul; Fearful, I cry to Thee; Come to mine aid, O Lord! Haste Thee, Lord, haste to help me! Hear my cry! Save me Lord in Thy mercy; Come and save me, O Lord! Save, in the day of retribution, From Death shield Thou me, O my God! O Divine Redeemer, have mercy! Help me, my Saviour!
You must be logged in to post a comment.