Niech w naszych domach rozbrzmiewają żywoty świętych!
Wyborna część naszej Biblioteki ’58.
A od dzisiaj
żywot św. Jana Marii Vianneya, świętego proboszcza z Ars
Wilhelm Huenermann, Święty i diabeł
Radio Chrystusa Króla
godz. 10.00; powtórka – godz.: 15.30 i 21.30
Noli timere, sed loquere, et ne taceas.
„Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz” (Dz 18, 9).
„Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku.
Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9, 16).
Groteskowe są współczesne nurty dyrygujące kapłaństwem – jawnie i z ukrycia. To Kościół Katolicki od początku naucza tego, co należy do kapłana i jak ma on wykonywać swoją służbę. Należy do niej m.in. obowiązek nauczania Objawionej prawdy, zawartej w Piśmie Świętym i Tradycji – rozumianej tak, jak ją rozumiał przez wieki Kościół Katolicki. Objawiona prawda dotyczy rzeczywistości nadprzyrodzonych oraz doczesności – całej rzeczywistości – ujętej sub specie aeternitatis (pod kątem wieczności).
Niech nam więc nie bredzą ci, którzy głos kapłana chcieliby odmierzać kroplomierzem i wpisywać w tory poprawności różnych – zarówno jeśli chodzi o czas i przestrzenie obecności, jak i zakres merytoryczny kapłańskich wypowiedzi.
Współczesny proceder zaprzęgnięcia szerokich warstw kleru do globalnego instalowania neoreligii oraz problem przytłamszenia wolnego katolickiego głosu kapłańskiego przez czynniki niekatolickie (obecne w Kościele i poza Kościołem) wołają o przezwyciężenie. Punktem odniesienia jest stała katolicka doktryna o kapłaństwie oraz przepiękne figury świętych papieży, biskupów i kapłanów, którzy słowem jasnym i decyzją konsekwentną realizowali pasterzowanie katolickie par excellence. Trzeba czytać, poznawać żywoty świętych pasterzy! Kapłan katolicki kształci się chętnie.
Św. Grzegorz Wielki, św. Grzegorz VII, św. Atanazy, św. Ambroży, św. Stanisław, św. Tomasz Becket, św. Pius V, św. Pius X i wielu innych niech będą wyrzutem sumienia dla duchowieństwa grzęznącego w doktrynalnych błędach, rozstrajaniu kultu, laksyzmie moralnym, w potulności wobec zarządców poprawnościowych, w ignorancji i grzechach osobistych.
Czas powstać! Pięknie jest być kapłanem katolickim, wiernym!
Wtedy Pan Bóg jest godnie w majestacie uczczony, Kościół Katolicki w autorytecie podwyższony, dusze odnoszą pożytek, a kapłan – święty. Perspektywy – z łaską Bożą – dosiężne!
Wyborną częścią Biblioteki ’58 są żywoty świętych pasterzy – papieży, biskupów i kapłanów.
Biblioteka ’58 otwarta całą dobę przez wszystkie dni tygodnia.
O jakim świętowaniu fatimskiej rocznicy moglibyśmy mówić, gdybyśmy pominęli:
– troskę o czystą katolicką doktrynę, jakiej Kościół Katolicki pouczony Bożym Objawieniem uczył przez wieki,
– troskę o czystą katolicką liturgię, przez którą Kościół Katolicki przez wieki oddawał godny kult Bogu,
– troskę o czyste katolickie życie, jakie jaśniało przez wieki w historii życia prawowicie kanonizowanych Świętych.
Kazanie na 100. rocznicę objawień fatimskich, wygłoszone 13.05.2017.
Roztropne jest zachować umiar a nawet niekiedy wstrzymać się z nagłaśnianiem tych czy owych nazwisk – choćby były powszechnie nagłaśniane. Historia – także ta całkiem niedawna – poucza nas, że niejedna osoba, której w sferze publicznej przyprawiono nimby, okazywała się człowiekiem o żenujących umocowaniach – nazwijmy to – moralno-ideologicznych.
Umiar w reklamowaniu osób żyjących jest przejawem ostrożności roztropnej.
Natomiast bezpieczne jest przywoływanie duchownych katolickich, którzy wiernie w każdym detalu przekazują nieskazitelny depozyt wiary – spełniają ni mniej, nie więcej, tylko swój apostolski obowiązek. I bezpieczne jest przywoływanie prawowicie kanonizowanych Świętych, to znaczy tych, którzy prowadzili święte życie i objawionego depozytu wiary nie odkształcili i nie zdradzili w żadnym najmniejszym szczególe.
Warto przypomnieć naukę katolicką, by się ustrzec ewentualnych zawrotów głowy.
Stałą nauką katolicką jest, że aby ktoś mógł zostać prawowicie ogłoszony świętym, musi przede wszystkim wyznawać katolicką wiarę, cały depozyt wiary – nieuszczuplony i niezdeformowany – dokładnie taki, jaki Kościół Katolicki niezmiennie i nieomylnie przez wieki przekazywał, w każdym detalu.
W tym zawiera się niezłomne przekonanie świętych, że jedynie wiara katolicka jest wiarą prawdziwą, jedyną wiarą dającą zbawienie duszy. Św. Teresa z Avili, jak sama pisze, była gotowa umrzeć za każdy artykuł wiary (por. Księga życia 25, 12).
Cena, jaką zapłacił św. Jan Chrzciciel i rzesze katolickich męczenników za nieanonimową wierność Prawdzie, powinna zawstydzić współczesne rzesze przyznających się do wiary katolickiej, które upodobały sobie w kulcie anonimowości i plastelinowego kompromisu.
Dzisiaj:
S. Ludovici Confessoris
Przepiękny list katolickiego króla!
Z Testamentu duchowego św. Ludwika do syna
(Acta Sanctorum Augusti 5 [1868] 546)
Król sprawiedliwy przynosi pomyślność krajowi
Synu drogi, nade wszystko polecam ci miłować Pana Boga twego, z całego serca twego i ze wszystkich sił twoich. Bez tego nie ma zbawienia.
Synu, powinieneś unikać wszystkiego, o czym wiesz, że nie jest miłe Bogu, a zatem wystrzegać się wszelkiego grzechu śmiertelnego, tak dalece, iżbyś wolał raczej ponieść cierpienie męczeństwa, niż jakikolwiek grzech popełnić.
Poza tym, jeśliby Pan zesłał na ciebie jakiekolwiek utrapienie, znoś je spokojnie i z dziękczynieniem, wiedząc, że służy ono twojemu dobru i że prawdopodobnie w pełni na nie zasłużyłeś. Jeśli natomiast Pan ześle ci pomyślność, powinieneś dziękować z pokorą, czuwając, aby poprzez chełpliwość czy w jakikolwiek inny sposób nie stać się z tego powodu gorszym. Nie wolno ci walczyć przeciw Bogu lub obrażać Go posługując się Jego darami.
Chętnie i pobożnie słuchaj nabożeństw w kościele; nie bądź wówczas rozproszony w spojrzeniach. Nie mów niepotrzebnych rzeczy, dopóki znajdujesz się w kościele, ale módl się do Boga ustami albo sercem.
Miej współczujące serce względem ubogich, nieszczęśliwych i strapionych, a w miarę swych możliwości pomagaj im i pocieszaj. Dziękuj Bogu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, abyś stał się godnym większych darów.
Względem swych poddanych bądź sprawiedliwy, nie zbaczając ani na prawo, ani na lewo. W razie sporu pomiędzy biednym i bogatym, dopóki się nie przekonasz o prawdzie, bądź raczej po stronie ubogiego niż bogatego. Staraj się, aby wszyscy twoi poddani zachowywali sprawiedliwość i pokój, w szczególności zaś osoby duchowne i zakonne.
Bądź oddany i posłuszny Matce naszej, Kościołowi rzymskiemu i Najwyższemu Kapłanowi jako duchowemu ojcu. Z twego państwa staraj się usunąć wszelkie zło, w szczególności zaś bluźnierstwa i herezje.
Synu drogi, na koniec udzielam ci wszelkich błogosławieństw, jakich pobożny ojciec może udzielić synowi. Trójca Święta i wszyscy święci niech cię strzegą od złego. Niech Pan da ci łaskę spełniania Jego woli tak, aby doznawał od ciebie czci i uwielbienia. W ten sposób po tym życiu będziemy mogli spotkać się razem, aby na Niego patrzeć, miłować Go i chwalić na wieki. Amen.
ILG
Z dzieła Życie i cuda świętego Jacka, spisane przez Stanisława z Krakowa, lektora Zakonu Kaznodziejskiego (Wyd. L. Ćwikliński, MHP, IV, 1961, s. 841-894).
Oświecił serca Polaków światłem wiary
„Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką”. Stwórca wszechświata na początku tworząc niebo i ziemię, pozostawił ciemności nad bezmiarem wód. I rzekł: „Niechaj się stanie światłość. I stała się światłość”. I w ten sposób Bóg oświecił świat. A to, co uczynił u początku, dokonał też i przez błogosławionego Jacka. On, niby promień nowego słońca, rozproszył w Polsce ciemności grzechu, a serca Polaków oświecił światłem wiary. Światło dzienne przynosi ulgę w cierpieniach, budzi śpiących, każe śpiewać ptakom, a dzikie zwierzęta zapędza do ich kryjówek. Tak i święty Jacek, wysłany do Polski przez błogosławionego Dominika, wyzwolił Polaków z występków, obudził ich z uśpienia, skierował ku niebu i oswobodził z władzy szatana.
Imię Jacek wywodzi się ze słowa hiacynt, które oznacza zarówno kwiat, jak i szlachetny kamień. Oba te znaczenia dobrze się odnoszą do błogosławionego Jacka. Hiacynt bowiem jest rośliną o purpurowym kwiecie, Jacek zaś był w pokorze serca jak roślinka, co nie wystrzela wysoko w górę, był jak kwiat czysty i zdobny dobrowolnym ubóstwem. A szlachetny kamień tej samej nazwy, o blasku czerwieni, jest podobny do złota i jak złoto trwały. Tak i błogosławiony Jacek jaśniał światłością życia i głoszeniem Ewangelii, niezłomny w szerzeniu katolickiej wiary. Tak więc się tłumaczy znaczenie tego imienia.
Błogosławiony Jacek surowość życia przejął jak ze źródła od świętego Dominika. Odznaczał się bowiem pokorą serca, dziewiczą czystością, gorącą miłością Boga i bliźnich; była ona tak wielka, że widok strapionych i płaczących wyciskał z jego oczu strumienie łez i z płaczem błagał dla nich o zmiłowanie Boże. Miał zwyczaj spędzać noce w kościele i rzadko kiedy udawał się na spoczynek, a zmęczony czuwaniem, kładł się na kamieniu przed ołtarzem lub na ziemi i tak odpoczywał, a ciało swoje co noc aż do krwi chłostał. W piątki oraz w wigilie błogosławionej Dziewicy i Apostołów pościł o chlebie i wodzie, a wszystkie chwile swojego życia Bogu poświęcał. Zawsze bowiem oddawał się czy to nauce, czy głoszeniu słowa Bożego, czy słuchaniu spowiedzi, czy modlitwie lub też nawiedzaniu chorych i tak słowem i przykładem budował bliźnich.
W przeddzień uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny święty Jacek modlił się przed Jej ołtarzem w kościele swojego zakonu w Krakowie i gdy tak we łzach i modlitewnym uniesieniu rozważał Jej radosne i cudowne Wniebowzięcie, ujrzał wielkie światło spływające na ołtarz. Zbliżyła się do niego błogosławiona Dziewica i rzekła: „Synu mój, Jacku, raduj się, albowiem twoje modlitwy miłe są mojemu Synowi i Zbawicielowi i o cokolwiek będziesz prosił za moją przyczyną, to otrzymasz”. To rzekłszy, wśród świateł i chórów anielskich odeszła do nieba. A święty mąż Jacek, pocieszony tym objawieniem, z ufnością wypraszał u Boga to, czego pragnął.
N.B. Hagiograf pisze: „serca Polaków oświecił światłem wiary”. W czasach zamętu powszechnego należy sprecyzować, co następuje. Była to wiara katolicka – taka, jaką Kościół Katolicki wiernie przekazywał przez wieki. Nie były to odkształcone, zmutowane wersje doktryny katolickiej, które jawnie szerzy się od ponad pięćdziesięciu lat.
A tym, którzy – zaślepieni – ubóstwili posłuszeństwo, bez względu na aspekt merytoryczny (czego dotyczy), należy łopatologicznie kłaść do głowy wymowę faktów oraz tradycyjnych katolickich kryteriów: żaden katolicki święty, prawowicie kanonizowany, nie przystał na odkształcanie nienaruszalnego depozytu wiary katolickiej. Przez wieki advocátus diáboli wykonywał swoją pracę solidnie.
W Liście do Hebrajczyków czytamy: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki. Nie dajcie się uwieść różnym i obcym naukom” (Hbr 13, 8-9).
A w 2. Liście do Tesaloniczan św. Paweł tak oto woła głosem gorliwym i roztropnym: „Poza tym, bracia, módlcie się za nas, aby słowo Pańskie rozszerzało się i rozsławiało, podobnie jak jest pośród was, abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych, albowiem nie wszyscy mają wiarę” (2 Tes 3, 1-2).
Przez pamięć na rzesze Świętych Męczenników, trwajmy mocno w wyznawaniu katolickiej wiary – dokładnie takiej, jakiej Kościół Katolicki uczył przez dwadzieścia wieków→.
Czego nas uczą święci męczennicy? Między innymi tego, że stawianie w jednym rzędzie, na zasadzie równouprawnienia, wiary katolickiej – jedynej prawdziwej wiary, jedynej wiary dającej zbawienie duszy – i innych wierzeń jest zdradą Chrystusa. Zdradą.
Matka Boża uczy nas cnót wszelakich. Matka Boża uczy nas pięknej umiejętności – umiejscawiania siebie na drugim planie.
To się u Świętych wyczuwa. Święci nie są protagonistyczni ani egocentryczni. To, co mówią, piszą, czynią, wskazuje na kogoś innego, większego – na Pana Boga, Jego prawdę, Jego majestat, Jego chwałę.
Matka Boża uczy nas pięknej umiejętności – umiejscawiania siebie na drugim planie.
You must be logged in to post a comment.