Troska o zbawienie własnej duszy:
„Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mt 16, 26).
„Jesteś duszpasterzem? Nie chciej z tego powodu zaniedbywać siebie samego i nie udzielaj się tak bardzo wokoło, aby dla ciebie już nic nie zostało. Masz bowiem pamiętać o duszach, którym przewodzisz, ale nie tak, abyś zapomniał o swojej własnej” (św. Karol Boromeusz).
Troska o zbawienie dusz bliźnich:
„Bracia moi, jeśliby ktokolwiek z was zszedł z drogi prawdy, a drugi go nawrócił, niech wie, że kto nawrócił grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje liczne grzechy” (Jk 5, 19-20).
„Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków” (Hbr 10, 24).
Ergo:
Jest świętym obowiązkiem troszczyć się o zbawienie własnej duszy, ale nie na tyle, aby zaniedbać troskę o zbawienie bliźnich.
Jest świętym obowiązkiem troszczyć się o zbawienie bliźnich, ale nie na tyle, aby zaniedbać troskę o swoją duszę.
Niech nam Pan Bóg dopomaga.