Ujawniają się w ostatnich latach informacje o takich czy innych grzechach soborowych konstruktorów. Ale my badajmy siebie samych: Czy niemrawość w jednoznacznym powrocie do katolickiej ortodoksyjnej doktryny i do tradycyjnego katolickiego kultu nie ma przyczyny w naszym przywiązaniu do grzechu – takiego czy innego?
Duszo katolicka! Nie czyń sobie autorytetów w sprawach wiary u ludzi innych wyznań, „kościołów” i religii. Ucz się wiary katolickiej z tradycyjnych katolickich katechizmów i od katolickich duchownych – wiernych odwiecznej katolickiej ortodoksji.
Roztropnie będzie uważać na apologetów zreformowanej Mszy, których niemało jest w środowiskach „tradycjonalistycznych”.
Nasze źródła:
Źródło magisterialne: tutaj.
Źródło analityczne: tutaj.
John Vennari we wstępie do książki Priest, where is thy Mass? Mass, where is thy Priest?, poruszając kwestię prawnych podstaw wyrugowania Mszy Świętej w rycie rzymskim, pisał m.in.:
Kard. Stickler powiedział dalej: „Papież Jan Paweł II zadał w 1986 roku komisji złożonej z dziewięciu kardynałów dwa pytania. Pierwsze brzmiało: «Czy papież Paweł VI albo inna kompetentna władza zakazała urzędowo powszechnego odprawiania Mszy trydenckiej?»”. Kardynał powiedział: „Mogę to powiedzieć, ponieważ byłem jednym z tych dziewięciu kardynałów. (…) Nie, Msza św. Piusa V nigdy nie została zakazana”. Drugie pytanie brzmiało: „Czy jakikolwiek biskup może zakazać cieszącemu się dobrą reputacją kapłanowi odprawiania Mszy trydenckiej?”. I kardynał Stickler odpowiedział: „Dziewięciu kardynałów jednogłośnie zgodziło się, że żaden biskup nie może zakazać katolickiemu kapłanowi odprawiania Mszy trydenckiej”.
Cóż powiedzieć? Stawia to wszystkie dotyczące tej kwestii posoborowe zakazy, restrykcje, regulacje, indulty i koncesje w wątpliwym świetle.
W tradycyjnym katolickim kalendarzu 25 lipca, obok św. Jakuba, widnieje św. Krzysztof. Kapłan odprawiający katolicką Mszę Świętą w rycie rzymskim w tym dniu czyni odpowiednią komemorację.
Św. Krzysztof jest patronem podróżujących. Prośmy kapłana o poświęcenie naszego pojazdu!
Wskazówki kapłańskie dla kierowców – dla bezpiecznej podróży:
Modlitwa może być krótka, ale niech będzie przed każdą jazdą – przynajmniej znak Krzyża, dowolna modlitwa (np. Pod Twoją obronę) oraz wezwanie: Święty Krzysztofie, módl się za nami!
Dobrze jest mieć w pojeździe bezpiecznie przytwierdzony znak, świadczący o naszej wierze – na przykład poświęcony przez kapłana Krzyż, wizerunek Matki Bożej, św. Józefa bądź św. Krzysztofa.
Każda podróż na swój cel, do którego chcemy dotrzeć bezpiecznie.
Wszystkich Kierowców niech chroni niezawodna opieka Matki Bożej i Św. Krzysztofa, i pomoże bezpiecznie dotrzeć do celu każdej podróży – a zwłaszcza do Celu Najważniejszego!
Jedną z przyczyn mało gorliwego przywracania katolickiej Mszy Świętej w rycie rzymskim jest fakt przywiązania głowy do fałszywych objawień ze strony tych, którzy już się o Mszy Świętej dowiedzieli i pierwsze kroki ku niej poczynili.
Trudno, aby przywracaniu katolickiej Mszy Świętej poświęciła się gorliwie dusza, która ma głowę zajętą rzekomymi objawieniami, a nauczanie Św. Piusa V i tradycyjne katolickie katechizmy odkłada na półkę.
„Wszędzie i w każdym czasie należy swe myśli kierować ku Bogu, tak jakby się było przed Jego obliczem (…). Nie jest rzeczą możliwą stale o Nim myśleć, ale przecież pozostaje On w pamięci serca i w odpowiedniej chwili ta pamięć rozkwita w modlitwie” (Św. Bonawentura).
Msza Święta w odwiecznym rycie rzymskim jest kultem katolickim, nieskazitelnym, niewątpliwie MIŁYM BOGU.
Ciekawe, że wiele osób stawiających pierwsze kroki ku tejże katolickiej Mszy Świętej bardzo rozgląda się na innych – co powiedzą, jak ocenią, jak mnie potraktują.
Lepiej będzie częściej pomyśleć trzeźwo: Msza Święta w odwiecznym rycie rzymskim jest kultem katolickim, nieskazitelnym, niewątpliwie MIŁYM BOGU.
„Temu też się dziwią, że wy nie płyniecie razem z nimi w tym samym prądzie rozpusty, i źle o was mówią. Oni zdadzą sprawę Temu, który gotów jest sądzić żywych i umarłych” (1 P 4, 4-5).
Z uznaniem należy zauważyć zdrowe przejawy przezwyciężania dość powszechnej inercji i postawienia tamy coraz bardziej nachalnym procesom pomylonego równouprawnienia prawdy i błędu, cnoty i grzechu.
Szokujące są próby dezawuowania osób zaangażowanych w ograniczenie grzechu i zgorszenia w sferze publicznej. Dzieje się to przynajmniej na dwa sposoby: przez „umoralnianie” ich wyrwanymi z kontekstu cytatami biblijnymi oraz przez wzbudzanie w nich poczucia winy. To jest niegodne.
W postawieniu uprawnionego i należnego oporu nurtom demoralizującym i gorszącym, dusza katolicka zachowa w pamięci dwie reguły katolickie:
Stańmy na wysokości zadania!
Scimus autem, quoniam diligéntibus Deum omnia cooperántur in bonum, iis, qui secundum propósitum vocati sunt sancti.
„Wiemy zaś, że miłującym Boga wszystko dopomaga do dobrego, tym, którzy są powołani, według postanowienia, święci” (Rz 8, 28).
Czasy zamętu powszechnego. Odkształcenia katolickiego depozytu wiary są powszechne. Co robić? Przede wszystkim pamiętać, że jakiekolwiek okoliczności – choćby przyszło wiosłować pod prąd – są optymalną sposobnością, aby Panu Bogu okazać swoją wierność i miłość.
Św. Wincenty z Lerynu w swoim znamienitym dziele Commonitorium wyjaśnia, dlaczego Pan Bóg dopuszcza głoszenie błędu: „Bo (…) doświadcza was Pan Bóg wasz, aby jawne było, czy Go miłujecie czy nie, ze wszystkiego serca i ze wszystkiej duszy waszej”.
Przełóżmy to na konkret okoliczności naszego życia, odrzućmy wszystkie krzewione powszechnie od kilkudziesięciu lat błędy i dochowajmy wierności nieskazitelnej, odwiecznej, katolickiej doktrynie. Tak się wyrazi jawnie nasza miłość do Pana Boga – ze wszystkiego serca i ze wszystkiej duszy naszej.
Czasy zamętu powszechnego. Jednym z pilnych zadań duszy katolickiej jest przywracanie katolickiego kultu. Jako fundament naszych starań miejmy:
Źródło magisterialne: tutaj.
Źródło analityczne: tutaj.
Nie ma nic zdrożnego w odwiedzeniu kapłana celem rozmowy, konsultacji, zasięgnięcia rady.
Korzystniej dla duszy jest odwiedzić kapłana, aby wziąć udział w odprawianej przez kapłana Mszy Świętej w rycie rzymskim, aby się u kapłana szczerze i ze skruchą wyspowiadać, aby poprosić kapłana o błogosławieństwo.
Dzisiaj przypada 31 rocznica śmierci śp. Ks. Prof. Juliana Michalca.
Ciekawe, co powiedzieliby kapłani, którzy swego czasu zaznaczyli się w historii Wrocławia, na dzisiejszą sytuację Kościoła.
„W roku 1964 po raz pierwszy po przeprowadzce z St. Louis pojechaliśmy na Mszę niedzielną do Houston – Msza już się zmieniła. Używano na przemian łaciny i angielskiego, a kapłan był już zwrócony w kierunku zgromadzenia. Byliśmy zaszokowani. Moja matka zapytała: «Czy to zbór protestancki?»” (Ks. Stephen Zigrang).
Qui autem scandalizáverit unum de pusíllis istis, qui in me credunt, expédit ei, ut suspendátur mola asinária in collo eius, et demergátur in profúndum maris.
„Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza” (Mt 18, 6).
I nigdy nie wiemy czy stając się dla bliźniego powodem jednego grzechu, nie uruchomimy w nim lawiny grzechów, a w konsekwencji nie przyczynimy się do potępienia jego duszy w piekle. Nawet jeden grzech śmiertelny, za który dusza nie żałuje i z którego się nie wyspowiada, skutkuje wiecznym potępieniem w piekle.
Klękamy codziennie do pacierza. W codziennym wieczornym rachunku sumienia stawiajmy sobie pytania:
– Co po mnie zostanie po śmierci?
– Czy zostaną po mnie dobre słowa, dobre czyny, dobre publikacje, które były przymnażaniem dobra na świecie?
– Czy zostaną po mnie złe słowa, złe czyny, złe publikacje, który były zgorszeniem dla bliźnich i prowadzeniem ich na drogę grzechu?
Czuwajmy!
12 czerwca 1990 roku w kościele św. Stanisława Kostki przy ul. Konfederackiej w Krakowie przyjąłem święcenia kapłańskie z rąk Biskupa Albina Małysiaka CM.
Biskup Albin Małysiak CM, ur. 12 czerwca 1917, Kocoń; zm. 16 lipca 2011, Kraków.
Święcenia kapłańskie przyjął 1 maja 1941 z rąk Bp. Stanisława Rosponda.
Konsekracja biskupia: 5 kwietnia 1970. Konsekrator: Kard. Karol Wojtyła, współkonsekratorzy: Bp Bronisław Dąbrowski, Bp Julian Groblicki.
4 maja 2008 jako pierwszy polski biskup od czasów reformy liturgicznej udzielił grupie wiernych Sakramentu Bierzmowania i odprawił Mszę pontyfikalną (jako pierwszy na terenie Polski) w tradycyjnym rycie rzymskim.
Z lektury żywotów Świętych odniesiemy i taki pożytek:
Umocnimy się w wierze, że Pan Bóg WIDZI każdy detal historii naszego życia.
Prawda wielce pocieszająca. I wielce mobilizująca.
W cennej poznawczo książce Gdzie jest Twoja Msza, kapłanie? znajdujemy świadectwa kilkunastu kapłanów, którzy nigdy nie odprawiali nowej Mszy oraz kapłanów, którzy po jakimś czasie odprawiania zreformowanej Mszy, podjęli decyzję wyłącznego odprawiania Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Ks. Paul Wickens (1930-2004) przyjął święcenia kapłańskie w 1955 roku. Wspominając swój powrót do tradycyjnej Mszy Świętej w początkach lat osiemdziesiątych, mówił:
„Ponieważ nie mogłem korzystać z kościoła, odprawiałem tradycyjną Mszę w moim pokoju. Skoro tylko odprawiłem ją po raz pierwszy, rozjaśniło mi się w głowie. Zrozumiałem, że nowa Msza była naprawdę sednem problemów w Kościele. Usunięcie Mszy Wszechczasów było wielkim zwycięstwem modernistów. I nigdy już potem do Novus Ordo nie wróciłem”.
Klaskać religii odkształconej, podającej się za katolicką, jest znakiem upadku intelektualnego i duchowego.
„O mój ty [ludu] wymłócony
i wytłuczony na klepisku!”
(Iz 21, 10).
Kto kontentuje się tylko bieżącą publicystyką, ryzykuje fragmentaryczność i powierzchowność myślenia, diagnoz, rozumienia.
Czas zyskany dzięki porzuceniu zbędnych mediów, zagospodarujmy na przedłużoną ortodoksyjną lekturę katolicką i słuchanie ortodoksyjnych katolickich głosów. Korzyści przyjdą szybko!
You must be logged in to post a comment.