Dwa są niebezpieczeństwa – skrajności – w życiu duchowym:
Kwietyzm – łaska Boża za mnie wszystkiego dokona.
Aktywizm – działam bez odniesienia do Pana Boga.
Współpraca z łaską.
Niektórzy święci wyrazili to tak:
Ufać Panu Bogu tak, jakby wszystko zależało od Niego.
Działać tak, jakby wszystko zależało od nas.
Ora et labora.
Maria i Marta.
Współpracujmy z łaską!
Kiedy jesteśmy związani wyłącznie ze Mszą Świętą w rycie rzymskim, przychodzi rozum, przychodzi łaska, która porządkuje kolejne segmenty naszego życia. Potrzebna jest jednak otwartość na działanie łaski Bożej, podejmowanie decyzji porządkujących i codzienna troska o wierność łasce. Potrzebna jest współpraca z łaską!
Głupio robi człowiek, który chadza na tradycyjną Mszę Świętą, a nie współpracuje z łaską, żyje w grzechu i w grzesznych przywiązaniach, nie zrywa z tym, co jest przeszkodą dla działania łaski.
Dusza katolicka, która odkryła skarb tradycyjnej Mszy Świętej, nie może żyć tak, jak do tej pory! Św. Paweł napomina: „Współpracując zaś z Nim napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej” (2 Kor 6, 1).
Istnieje tajemnica Bożej hojności. Pan Bóg daje łaski wystarczające do wiernego realizowania Bożego wezwania, obowiązków stanu.
Istnieje tajemnica ludzkiej wierności. Do wiernego realizowania Bożego wezwania potrzebna jest szczera współpraca z łaską.
Ta współpraca jest trudem. Codziennym trudem. Niespektakularnym. Żmudnym. Ta współpraca jest możliwa. Jest zaszczytnym obowiązkiem.
You must be logged in to post a comment.