Tu autem loquere, quae decent sanam doctrinam.
„Ty zaś głoś to, co jest zgodne ze zdrową nauką” (Tt 2, 1).
Tunc dicet et his, qui a sinistris erunt: Discedite a me, maledicti, in ignem aeternum, qui praeparatus est Diabolo et angelis eius (…).
Et ibunt hi in supplicium aeternum, iusti autem in vitam aeternam.
„Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: «Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! (…).
I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego»”
(Mt 25, 41. 46).
„Jeśli zaś ktoś bez pokuty umiera w grzechu śmiertelnym, to bez wątpienia cierpi na zawsze męki ognia wieczystego piekła” (Innocenty IV, List do kardynała-legata na Cyprze, 1254).
Piekło istnieje. Możliwość zatwardziałości w grzechu istnieje.
Kwestie dotyczące losów człowieka – po wieczność.
Są wybory człowieka.
Jest werdykt Boga.
„Bóg jest Sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze” (z Katechizmu).
Osądzanie grzechu, nie grzesznika?
Potępianie grzechu, nie grzesznika?
Cóż nam po takich rozróżnieniach, skoro:
Osądzani przez Boga są ludzie, nie grzechy.
Potępiani przez Boga są ludzie, nie grzechy.
Do piekła – werdyktem Bożym – są skazywani ludzie, nie grzechy.
Do piekła idą ludzie, nie grzechy.
Prawda o istnieniu piekła jest potężnym wezwaniem do odpowiedzialności.
Doczesne wybory człowieka rzutują na jego wieczność.
„Przeto, umiłowani moi, skoro zawsze byliście posłuszni, zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem” (Flp 2, 12).
„A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie” (1 P 3, 16).