Nawet gdybyśmy się na jakimś etapie naszego życia pogubili na meandrach błędu i grzechu, możemy być pewni, że bezpieczna przystań Bożego przebaczenia, łaski i prawdy jest dla nas otwarta.
Apostoł nalega serdecznie: „Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili” (Hbr 4, 16).
Pięknym i ze wszech miar godnym kontynuacji zwyczajem katolickim jest przygotowanie duszy na święta maryjne przez dobrą szczerą spowiedź.
„W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!” (2 Kor 5, 20).
Ks. Jacek Bałemba SDB, Kazanie o udoskonalaniu
naszego odniesienia do Mszy Świętej
Umysł ludzki jest stworzony przez Pana Boga dla prawdy, nie dla błędu.
„Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania” (Syr 15, 15).
Fakt, że diabeł biega luzem w niczym nie determinuje naszej wolnej woli. Od nas zależy czy wiarę katolicką w jej nieskazitelności będziemy poznawać i według niej postępować. Rozum i wolna wola to dary Boże – dane nam do dobrego wykorzystania.
Możemy liczyć na hojne błogosławieństwo Boże,
jeśli święte cele osiągamy świętymi metodami.
Huba, choć przyczepia się do drzewa, drzewem nie jest.
Herezja, choć przyczepia się do Kościoła, Kościołem nie jest.
Ecclesia ibi est, ubi fides vera est.
(S. Hieronymus, Ecclesiae Doctor)
Kościół jest tam, gdzie jest prawdziwa wiara.
(Św. Hieronim, Doktor Kościoła)
Czasy zamętu powszechnego. Tu i ówdzie pojawiają się stwierdzenia, że ten czy ów zmienił doktrynę katolicką. Niezmienialne elementy katolickiej doktryny zmianie nie podlegają, nie da się ich zmienić. Należy zatem kwestię formułować precyzyjnie: Kto forsuje zmianę tego, co w katolickiej doktrynie niezmienialne, sam stawia siebie poza obrębem katolickiej ortodoksji.
Ks. Jacek Bałemba SDB, Kazanie na święto Przemienienia Pańskiego
wygłoszone 6.08.2017 r.
Ks. Jacek Bałemba SDB, Kazanie o skromności
wygłoszone w XI Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, 20.08.2017 r.
„O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym, ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne. Raczej winno być wdzięczne usposobienie. O tym bowiem bądźcie przekonani, że żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chciwiec – to jest bałwochwalca – nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga. Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te grzechy nadchodzi gniew Boży na buntowników. Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!” (Ef 5, 3-7).
„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5, 8).
Już dowiedzieliśmy się, że niejeden spośród soborowych i posoborowych eksperymentatorów w zakresie doktryny, kultu i moralności okazał się człowiekiem uwikłanym w grzechy, o których wstyd nawet mówić.
Katolik powstrzymuje się od wchodzenia w sferę cudzych intencji. Wielkim grzechem jest tłumaczenie na złe dobra, które czynią inni i prawdy, którą inni głoszą. Wielkim grzechem jest przypisywać złe intencje tym, którzy czynią dobro i głoszą prawdę – chyba że sami ujawniliby swoje intencje nieprawe lub skądinąd, z wiarygodnych źródeł, byłoby o tych złych intencjach wiadomo. W każdym przypadku pozostaje aktualna uczciwa zasada prawa rzymskiego: Audiátur et áltera pars. – Powinna być wysłuchana i druga strona.
Jeśli nawiedza nas pokusa przypisywania komuś złych intencji powinniśmy być najpierw skłonni, aby tej osoby wysłuchać. Bardzo można się pomylić, uzurpując sobie prawo do wydawania werdyktów na temat intencji bliźniego. Wchodzenie w prerogatywy samego Pana Boga! Zuchwałość to wielka.
Św. Jan Bosko przestrzegał: „Czymś gorszym jeszcze od szemrania jest tłumaczenie na złe cnotliwych uczynków lub mówienie, że zostały wykonane w złej intencji” (O miłości braterskiej). Współbrzmi ta myśl z wezwaniem św. Pawła do powstrzymania się od pospiesznych ocen wobec realizowanego przez innych dobra: „Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc” (1 Kor 4, 5).
Roztropną jest rzeczą programowy dystans wobec tych, którzy wydają werdykty na temat cudzych intencji.
Ab ortu enim solis usque ad occasum, magnum est nómen meum in géntibus, et in omni loco sacrificátur, et offertur nómini meo oblatio munda, quia magnum est nómen meum in géntibus, dicit Dóminus exercituum.
„Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu
wielkie będzie imię moje między narodami,
a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany
imieniu memu i ofiara czysta” (Ml 1, 11).
Poważnie potraktowana wierność katolickiemu kultowi nie jest kwestią sezonową. Kapłańska decyzja odprawiania wyłącznie Mszy Świętej w tradycyjnym rycie rzymskim dotyka najgłębszych tajników tożsamości kapłana – aż po wieczność. Kapłańska decyzja odprawiania wyłącznie Mszy Świętej w tradycyjnym rycie rzymskim dotyka rozumienia tajemnicy Mszy Świętej – w najgłębszych wymiarach.
Katolicki kult doskonały jest miły Panu Bogu.
Racje obiektywne
Łatwe hasłowe powoływanie się na miłosierdzie Boże bywa w niejednym przypadku obroną swojego grzesznego status quo.
„Nie łudźcie się: Bóg nie dozwoli z siebie szydzić. A co człowiek sieje, to i żąć będzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciała zbierze zagładę; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne” (Ga 6, 7-8).
You must be logged in to post a comment.