„Mówił zaś do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, a weźmie krzyż swój na każdy dzień, i niech idzie za Mną” (Łk 9, 23).
Ergo: Kto się do modlitwy przymusza, dobrze czyni.
Kto się do natychmiastowego oddalania pokus przymusza, dobrze czyni.
Kto się do wypełniania obowiązków stanu przymusza, dobrze czyni.
Codzienne wzięcie krzyża nie jest komfortem. Jest trudem wierności.
Wskutek klęsk, które w V wieku nawiedziły diecezję Vienne, św. Mamert zarządził uroczystą pokutną procesję przez trzy dni poprzedzające Wniebowstąpienie Pańskie. Dzięki postanowieniu Synodu w Orleanie (511 r.) zwyczaj ten rozszerzył się w całej Francji. W 816 roku papież Leon III zaprowadził go w Rzymie, a wkrótce przyjął się w całym Kościele.
W poniedziałek, wtorek i środę przed Wniebowstąpieniem Pańskim odbywają się błagalne procesje dla uproszenia dobrych urodzajów i o uchronienie od klęsk. W Polsce często zdążały one do przydrożnego Krzyża, stąd dni te otrzymały u nas nazwę Dni Krzyżowych.
(Opr. na podstawie: Mszał Rzymski, 1932, 1963)
Díes Rogatiónum
Kiedy zwiążemy się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z Mszą Świętą w rycie rzymskim, nie liczmy na to, że życie nasze będzie łatwiejsze. Zbliżymy się do Krzyża. Przybędzie cierpień. „Ale kto wytrwa aż do końca, ten będzie zbawiony” (Mt 10, 22).
Kazanie na 15. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, wygłoszone 13.09.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Ks. Jacek Bałemba SDB
O tajemnicy Krzyża
.
Milítia est vita hóminis super terram.
„Bojowaniem jest żywot człowieczy na ziemi” (Hi 7, 1).
Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequatur me.
„Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, a weźmie krzyż swój na każdy dzień, i niech idzie za Mną” (Łk 9, 23).
Myśląc o postępie w życiu duchowym możemy – bardziej czy mniej świadomie – mieć na uwadze oczekiwanie, że skoro osiągniemy pewien pułap świętości, będzie już tam wtedy spokojnie i komfortowo. To jest oczekiwanie błędne. Nierealistyczne.
Im bardziej postępujemy na drodze świętości, tym wyraźniej widzimy, że droga wierności Ewangelii jest drogą Krzyża. Im bliżej dusza jest Pana Boga, tym bardziej musi uwyraźniać wobec Pana Boga decyzję świętości, wytrwania w łasce – bez (choćby małych) ukłonów w kierunku grzechu i diabła.
Pan Bóg z troską czuwa nad każdą duszą i dozuje etapy życia duszy wiernej. Oprócz chwil pokoju i Bożej pociechy, są etapy intensywnej walki duchowej, walki o wierność i wytrwanie. Trud żmudny, trudny, niespektakularny. Niejednokrotnie duszy zmierzającej drogą świętości diabeł daje się we znaki bardziej wyraziście. Dopust Boży.
Ogólnie należy powiedzieć: im dusza jest bliżej Pana Boga, tym pokus coraz więcej i walka o wierność staje się bardziej wyrazista i zacięta. W związku z tym trzeba się będzie coraz więcej trudzić, by dochować Panu Bogu doskonałej wierności.
Droga świętości jest drogą Krzyża. I mogą przyjść długotrwałe i uciążliwe pokusy. Wtedy trzeba przypominać sobie, że nie ciąży na nas żadne fatum i dusza upaść nie musi. W harmonijnej jedności działania łaski w duszy i aktywnej wolnej woli rozgrywa się tajemnica wierności. Na modlitwie wypraszajmy sobie łaskę Bożą. I czyńmy dobry użytek z wolnej woli. Współpraca z łaską jest codziennym zaszczytem i trudem. Świętym obowiązkiem!
Nie oszczędzajmy się. Pan Bóg woła o wierność. O świętość. Codziennie.
Sancti eritis, quoniam ego Sanctus sum.
„Będziecie świętymi, gdyż ja Święty jestem” (1 P 1, 16).
Pod krzyżem była tylko Matka Boża, garstka dzielnych niewiast i… jeden Apostoł.
Dni nasze odmierzajmy regularnym rytmem modlitwy. Codziennie rano i wieczorem klękam do pacierza. Każdy dzień rozpoczynam i kończę czynionym starannie i z czcią znakiem Krzyża Świętego.
Lekceważenie grozy grzechu, zwłaszcza grzechu śmiertelnego,
jest naigrawaniem się z ogromu cierpień Zbawiciela.
Apostoł Narodów z troską napomina:
„Ocknijcie się naprawdę i przestańcie grzeszyć!”
(1 Kor 15, 34).
10 kwietnia 2010 pod Smoleńskiem zginęło 96 naszych Rodaków, którzy udawali się tam dla upamiętnienia Ofiar tragedii Katynia.
Kościół Katolicki poleca: Modlić się za żywych i umarłych. Dusze tych, którzy zginęli w Katyniu i pod Smoleńskiem polecajmy miłosierdziu Bożemu.
Requiem aeternam dona eis, Domine,
et lux perpetua luceat eis.
Requiescant in pace.
Po katastrofie pod Smoleńskiem wiele osób gromadziło się przed Pałacem Prezydenckim na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Od sierpnia 2010 do sierpnia 2011 dane mi było prowadzić tam codziennie wieczorne modlitwy za tych, którzy zginęli, za Kościół i za Ojczyznę. Reminiscencje tej wspólnej modlitwy zawarłem w książce W blasku Krzyża
Wieczorne wystąpienie na rynku wrocławskim, 10 kwietnia 2012,
w 2. rocznicę tragicznego wydarzenia:
Codzienna wieczorna modlitwa przed Pałacem Prezydenckim
na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie trwa nadal.
W piątki odprawiamy Drogę Krzyżową.
W niedziele śpiewamy Gorzkie Żale.
Piękne karty Kościoła Katolickiego przypominają, iż wiele katolickich dusz świętych doszło do świętości, z pokorą rozważając tajemnice Męki Pańskiej.
Adoramus te, Christe,
et benedícimus Tibi,
quía per sanctam crucem Tuam
redemisti mundum.
In propria venit, et sui eum non receperunt.
„Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli” (J 1, 11).
Ujawniają, że krzyż przeszkadza tu i tam na świecie. A kto ujawnia, że duchownym – deklaratywnie katolickim – przeszkadza krzyż na ołtarzu? Oblicza zdrady są wielorakie.
You must be logged in to post a comment.