Milítia est vita hóminis super terram.
„Bojowaniem jest żywot człowieczy na ziemi” (Hi 7, 1).
Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequatur me.
„Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, a weźmie krzyż swój na każdy dzień, i niech idzie za Mną” (Łk 9, 23).
Myśląc o postępie w życiu duchowym możemy – bardziej czy mniej świadomie – mieć na uwadze oczekiwanie, że skoro osiągniemy pewien pułap świętości, będzie już tam wtedy spokojnie i komfortowo. To jest oczekiwanie błędne. Nierealistyczne.
Im bardziej postępujemy na drodze świętości, tym wyraźniej widzimy, że droga wierności Ewangelii jest drogą Krzyża. Im bliżej dusza jest Pana Boga, tym bardziej musi uwyraźniać wobec Pana Boga decyzję świętości, wytrwania w łasce – bez (choćby małych) ukłonów w kierunku grzechu i diabła.
Pan Bóg z troską czuwa nad każdą duszą i dozuje etapy życia duszy wiernej. Oprócz chwil pokoju i Bożej pociechy, są etapy intensywnej walki duchowej, walki o wierność i wytrwanie. Trud żmudny, trudny, niespektakularny. Niejednokrotnie duszy zmierzającej drogą świętości diabeł daje się we znaki bardziej wyraziście. Dopust Boży.
Ogólnie należy powiedzieć: im dusza jest bliżej Pana Boga, tym pokus coraz więcej i walka o wierność staje się bardziej wyrazista i zacięta. W związku z tym trzeba się będzie coraz więcej trudzić, by dochować Panu Bogu doskonałej wierności.
Droga świętości jest drogą Krzyża. I mogą przyjść długotrwałe i uciążliwe pokusy. Wtedy trzeba przypominać sobie, że nie ciąży na nas żadne fatum i dusza upaść nie musi. W harmonijnej jedności działania łaski w duszy i aktywnej wolnej woli rozgrywa się tajemnica wierności. Na modlitwie wypraszajmy sobie łaskę Bożą. I czyńmy dobry użytek z wolnej woli. Współpraca z łaską jest codziennym zaszczytem i trudem. Świętym obowiązkiem!
Nie oszczędzajmy się. Pan Bóg woła o wierność. O świętość. Codziennie.
Sancti eritis, quoniam ego Sanctus sum.
„Będziecie świętymi, gdyż ja Święty jestem” (1 P 1, 16).