Msza Święta w rycie rzymskim jest kultem katolickim. Jest rytem własnym Kościoła Katolickiego. Autorytetem prawowitego katolickiego papieża Św. Piusa V potwierdzona i dana Kościołowi Katolickiemu po wsze czasy bullą Quo primum, która „na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną”. Zakazywanie i rugowanie Mszy Świętej w rycie rzymskim z powierzchni ziemi jest procederem niecnym, antykatolickim, inspirowanym z piekła. Jest to wystąpienie przeciwko Panu Bogu. Wiążąc się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z rytem rzymskim Mszy Świętej nie czynimy niczego nadzwyczajnego. Spełniamy ni mniej, ni więcej, tylko swój katolicki obowiązek. Wtedy możemy powiedzieć – jak naucza Pan nasz Jezus Chrystus: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; cośmy winni byli uczynić, uczyniliśmy” (Łk 17, 10).
„Papież Pius V nie wprowadził NOWEJ Mszy i nie nazwał jej swoim imieniem. Gdyby w najmniejszym nawet stopniu spróbował to uczynić, żaden z jego następców na tronie Piotrowym nie ważyłby się go kanonizować i uznać oficjalnie za świętego naszego Kościoła. A tego właśnie dokonał papież Klemens XI w 1712 roku, kiedy papież Pius V został ogłoszony ŚWIĘTYM Piusem V. Przeszedł on do historii jako papież prawdziwej Mszy Świętej oraz jako papież Różańca. Msza i Różaniec. PRAWDZIWA Msza i Różaniec. Cóż za potężne zestawienie!” (Ks. Gommar De Pauw).
I dzisiaj powstają miejsca, w których codziennie odprawiana jest Msza Święta w rycie rzymskim i codziennie wspólnie odmawiany jest Różaniec. W ten sposób mamy realny wpływ na powstrzymanie zuchwale panoszącej się w świecie i w oficjalnych strukturach kościelnych, prowadzącej do piekła, rewolucji. W ten sposób mamy realny wpływ na losy świata, na losy dusz. W ten sposób mamy realny wpływ na przywracanie, w aktualnych czasach zamętu powszechnego, katolickiego porządku – katolickiej ortodoksji – w zakresie kultu, doktryny i moralności. Gromadźmy się częściej w miejscach, gdzie codziennie odprawiana jest Msza Święta w rycie rzymskim i gdzie wspólnie odmawiany jest Różaniec! I twórzmy także – w Polsce i za granicą – nowe miejsca, w których codziennie będzie odprawiana Msza Święta w rycie rzymskim i codziennie wspólnie będzie odmawiany Różaniec! I przybywajmy na modlitwę – jeśli obowiązki stanu i okoliczności nam pozwalają – codziennie! Doba ma 24 godziny. Nie żałujmy czasu Panu Bogu. Bądźmy wielkoduszni. W modlitwie – wytrwali!
Msza Święta w rycie rzymskim jest miłym Bogu, nieskazitelnym, doskonałym w każdym detalu, kultem Pana Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest walką z kultem katolickim. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest walką z kultem miłym Bogu. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest walką z kultem Pana Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest ujęciem czci Panu Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest walką z Panem Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest uderzeniem w wiarę katolicką. Walka z Mszą Świętą w rycie rzymskim jest uderzeniem w same fundamenty Kościoła Katolickiego. Konsekwencje są i będą straszliwe – w doczesności i w wieczności. „Nie błądźcie; nie da się Bóg z siebie naśmiewać” (Ga 6, 8).
Prawowity katolicki papież, Św. Pius V, w bulli Quo primum, ustanawiającej po wsze czasy ryt rzymski Mszy Świętej jako ryt własny Kościoła Katolickiego, przestrzegał: „nikomu nie wolno naruszyć lub nierozważnie zmienić tego tekstu Naszego zezwolenia, ustanowienia, nakazania, polecenia, skierowania, przyznania, indultu, deklaracji, woli, dekretu i zakazu. Ktokolwiek by ośmielił się tak uczynić, niech wie, iż naraża się na gniew Boga Wszechmogącego oraz błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła”.
Wiążemy się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z Mszą Świętą w rycie rzymskim na pierwszym miejscu nie dlatego, że jest dla naszej duszy w najwyższym stopniu pożyteczna (choć obiektywnie tak jest!), ale przede wszystkim dlatego, że jest kultem katolickim, miłym Niebu i doskonałym w każdym detalu – godnym majestatu i doskonałości Boga – i jest nakazana Kościołowi Katolickiemu przez prawowitego Papieża po wsze czasy.
Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, i później, garstka Biskupów i Kapłanów dała świadectwo wierności bulli Św. Piusa V Quo prímum témpore. Jednym z tych bohaterskich kapłanów był Ks. Gommar A. De Pauw (1918-2005). Tak kompetentnie uzasadniał swoją wierność katolickiej Mszy Świętej – wzruszające świadectwo:
(Jeśli nie pojawią się napisy polskie, możemy je włączyć, w dolnym rogu klikając na czwartą ikonkę od prawej).
„Przyjaciele, najważniejszym dniem w moim życiu był dzień, w którym zostałem wyświęcony na kapłana. «Sacerdos in aeternum» – zwykł mawiać Kościół Rzymski w tamtych czasach, w czasach Piusa XII. «Sacerdos in aeternum» – po łacinie, «Kapłan na wieki» – w jakimkolwiek języku. W dniu poprzedzającym święcenia kapłańskie otrzymałem tę oto księgę, której łaciński tytuł brzmi: «Missale Romanum», Mszał Rzymski, rzymska księga mszalna. I, jak było w przypadku każdego wyświęconego przed reformacją II Soboru Watykańskiego, każdego papieża, wszystkich kardynałów, wszystkich biskupów i większości współczesnych kapłanów, jak było w przypadku każdego z nich, biskup kazał mi położyć lewą dłoń na tej księdze, podnieść prawą rękę, i złożyć tę uroczystą przysięgę: «Dobrowolnie i bez zastrzeżeń przyjmuję w całości apostolskie i kościelne tradycje jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła Rzymskiego. Obiecuję, przyrzekam i uroczyście przysięgam, że będę zachowywał i przestrzegał tych tradycji nienaruszenie, aż do ostatniego tchu mego życia». Najważniejszą i najświętszą z tych tradycji jest ofiara Mszy Świętej – Mszy naszych przodków, tradycyjnej Mszy łacińskiej, niekiedy nazywanej Mszą trydencką papieża Piusa V, ponieważ to na prośbę ojców soborowych, którzy obradowali w latach 1545-1563 we włoskim mieście Trydent, to na prośbę ojców Soboru Trydenckiego papież Pius V dał nam tradycyjną Mszę łacińską, jak zwykliśmy ją nazywać i którą pokochaliśmy. Nie! Papież Pius V nie wprowadził NOWEJ Mszy i nie nazwał jej swoim imieniem. Gdyby w najmniejszym nawet stopniu spróbował to uczynić, żaden z jego następców na tronie Piotrowym nie ważyłby się go kanonizować i uznać oficjalnie za świętego naszego Kościoła. A tego właśnie dokonał papież Klemens XI w 1712 roku, kiedy papież Pius V został ogłoszony ŚWIĘTYM Piusem V. Przeszedł on do historii jako papież prawdziwej Mszy Świętej oraz jako papież Różańca. Msza i Różaniec. PRAWDZIWA Msza i Różaniec. Cóż za potężne zestawienie! Pozwólcie, że powtórzę: Święty Pius V nie wprowadził nowej mszy. Wyeliminował jedynie z istniejącej Mszy łacińskiej te przydługie, nabożne modlitwy, które z własnej woli i w dobrej wierze, ale i z nadmiernej gorliwości, biskupi i kapłani przez wieki DODALI do Mszy Świętej, którą odziedziczyli. Historyczna interwencja papieża Piusa V nie zaowocowała więc narzuceniem Novus Ordo Missae – nowego porządku mszy, ale PRZYWRÓCENIEM w całej swej uroczystej prostocie bardzo starej Mszy Świętej. Tak starej, że niektóre jej ceremonie i modlitwy pochodziły z czasów naszego Pana i Jego Apostołów oraz rzymskich katakumb, kiedy to odprawiano pierwsze Msze rzymskie, ponad 19 wieków temu – nie na stołach, lecz na grobach. Na kamiennych grobowcach męczenników. Męczennicy byli pierwszymi członkami naszego Kościoła. Ci piękni mężczyźni i kobiety, ci piękni chłopcy i dziewczęta, którzy woleli ŚMIERĆ od zdrady czy kompromisu w sprawach swojej i NASZEJ wiary! Apostolska konstytucja, którą Św. Pius V przywrócił pierwotną Mszę łacińską, została opublikowana 19 lipca 1570 roku. Tak, jak w przypadku wszystkich tego typu dokumentów pontyfikalnych, jej tytuł pochodzi od jej pierwszych słów, czyli Quo primum. Jej pełna treść stała się integralną częścią, stroną tytułową oficjalnego Mszału Rzymskiego, o którym ten sam papież zadecydował, że NA WIECZNOŚĆ i PO WSZE CZASY miał stanowić JEDYNY Mszał, z którego wolno było korzystać przy celebracji Mszy Świętej. Doprawdy, niezwykle rzadko zdarzało się, aby papież tak stanowczo obwieścił światu, że używa pełni swej apostolskiej władzy, jako papież Kościoła Chrystusowego, do tego, by wydać dekret wiążący wszystkich na wieczność i po wsze czasy(!), grożąc przy tym wszystkim, którzy ośmielą się go naruszyć, nie tylko ekskomuniką, ale gniewem samego Boga. Takim właśnie rzadkim dokumentem papieskim była konstytucja Św. Piusa V Quo primum, która dotyczyła tradycyjnej Mszy łacińskiej. Cytuję, tłumacząc dosłownie z tekstu łacińskiego, który mam przed oczami:
«Przez tę obecną Konstytucję, która będzie mieć moc prawną po wsze czasy, nakazujemy i polecamy, pod groźbą kary Naszego gniewu, aby nic nie było dodane do Naszego nowo wydanego Mszału, nic tam pominięte, ani cokolwiek zmienione (…). Na mocy treści niniejszego aktu i mocą Naszej Apostolskiej władzy, przyznajemy i uznajemy po wieczne czasy, że dla śpiewania bądź recytowania Mszy Świętej w jakimkolwiek kościele, bezwzględnie można posługiwać się tym Mszałem, bez jakichkolwiek skrupułów sumienia lub obawy o narażenie się na karę, sąd lub cenzurę, i że można go swobodnie i zgodnie z prawem używać. Żaden biskup, administrator, kanonik, kapelan lub inny ksiądz diecezjalny, lub zakonnik jakiegokolwiek zgromadzenia, jakkolwiek nie byłby tytułowany, nie może być zobowiązany do odprawiania Mszy Świętej w inny sposób, niż przez Nas polecono. Podobnie nakazujemy i oznajmiamy, iż nikt nie może być nakłaniany bądź zmuszany do zmieniania tego Mszału; a niniejsza Konstytucja nigdy nie może być unieważniona lub zmieniona, ale na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną (…). Ktokolwiek by ośmielił się tak uczynić, niech wie, iż naraża się na gniew Boga Wszechmogącego oraz błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła».
Przyjaciele, na mocy tego apostolskiego dekretu Quo primum, opartego na solidnym dogmatycznym, moralnym i kanonicznym fundamencie, mamy prawo – a jako były profesor seminarium, który był teologicznym i kanonicznym doradcą w Rzymie podczas II Soboru Watykańskiego, jestem w stanie poprawnie ocenić tego typu dokumenty – na mocy tej właśnie apostolskiej konstytucji danej po wsze czasy, celebruję tradycyjną Mszę łacińską również dzisiaj, i w taki sam sposób, w jaki to czyniłem po raz pierwszy niemal pięćdziesiąt lat temu, kiedy Matka Kościół obdarzyła mnie i wszystkich innych kapłanów tym unikalnym, wiążącym dla obu stron i nieodwołanym przywilejem i kontraktem, którego z Bożą łaską zamierzam dotrzymać i wedle którego pragnę żyć, zgodnie ze słowami przysięgi, do ostatniego tchu mego życia”.
Msza Święta w rycie rzymskim jest kultem katolickim. Msza posoborowa jest kultem reformowanym. Związanie się z kultem katolickim jest obowiązkiem katolika, płynącym z wiary katolickiej. Związanie się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z kultem katolickim – Mszą Świętą w rycie rzymskim – jest obowiązkiem katolika, płynącym z wiary katolickiej. Nie chodzi o subiektywną opcję, czy o „przywiązanie do starszej formy rytu”, lecz o decyzję umocowaną na obiektywnym fundamencie katolickiej wiary. Cztery teksty wystarczą nam, aby poznać powagę kwestii i podjąć decyzję, jaka jest obowiązkiem katolika:
1. Sobór Trydencki, Sesja 7, 3 marca 1547, Dekret o sakramentach, Kanony o sakramentach w ogólności, Kanon 13. – więcej
3. Kard. Alfredo Ottaviani, Kard. Antonio Bacci, Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae (poprzedzona listem z dn. 25.09.1969 r.). – więcej
4. Michał Rzepka, Najsmutniejsza z rocznic albo Złote Gody Novus Ordo, czyli Krótka analiza informacyjna rytu Pawła VI. – więcej
Czytajmy po wielekroć – przynajmniej raz na kwartał! – i polecajmy naszym bliźnim, aby zaszczytny i naglący obowiązek przywracania katolickiego kultu był podejmowany na bazie rzetelnego rozumienia obiektywnych wymogów wiary katolickiej.
Broszury z powyższymi tekstami możemy otrzymać, kontaktując się z Wydawcą, którym jest Prywatne Katolickie Stowarzyszenie Wiernych Tradycji Łacińskiej im. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus – kontakt i zamówienia –tutaj
Msza Święta w rycie rzymskim jest kultem katolickim. Msza „posoborowa” jest kultem reformowanym. Związanie się z kultem katolickim jest obowiązkiem katolika, płynącym z wiary katolickiej. Związanie się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z kultem katolickim jest obowiązkiem katolika, płynącym z wiary katolickiej. Nie chodzi o subiektywną opcję, lecz o decyzję umocowaną na obiektywnym fundamencie katolickiej wiary. Cztery teksty wystarczą nam, aby poznać powagę kwestii i podjąć decyzję, jaka jest obowiązkiem katolika.
TEKST DRUGI:
Św. Pius V, Bulla Quo primum témpore
Zawiera m.in. takie rozporządzenia:
Ponadto, na mocy treści niniejszego aktu i mocą Naszej Apostolskiej władzy, przyznajemy i uznajemy po wieczne czasy, że dla śpiewania bądź recytowania Mszy Świętej w jakimkolwiek kościele, bezwzględnie można posługiwać się tym Mszałem, bez jakichkolwiek skrupułów sumienia lub obawy o narażenie się na karę, sąd lub cenzurę, i że można go swobodnie i zgodnie z prawem używać. Żaden biskup, administrator, kanonik, kapelan lub inny ksiądz diecezjalny, lub zakonnik jakiegokolwiek zgromadzenia, jakkolwiek nie byłby tytułowany, nie może być zobowiązany do odprawiania Mszy Świętej w inny sposób, niż przez Nas polecono. Podobnie nakazujemy i oznajmiamy, iż nikt nie może być nakłaniany bądź zmuszany do zmieniania tego Mszału; a niniejsza Konstytucja nigdy nie może być unieważniona lub zmieniona, ale na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną, pomimo wcześniejszych konstytucji lub edyktów zgromadzeń prowincjalnych bądź synodalnych, i pomimo zwyczajów ww. kościołów, ustanowionych bardzo dawnym lub odwiecznym nakazem, zachowując tylko zwyczaje mające ponad 200 lat (…). …nikomu nie wolno naruszyć lub nierozważnie zmienić tego tekstu Naszego zezwolenia, ustanowienia, nakazania, polecenia, skierowania, przyznania, indultu, deklaracji, woli, dekretu i zakazu. Ktokolwiek by ośmielił się tak uczynić, niech wie, iż naraża się na gniew Boga Wszechmogącego oraz błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła.
Kwestię przedstawia m.in. Ks. Gommar de Pauw –tutaj
Znamiennym faktem jest, że wszyscy papieże, następcy św. Piusa V na Stolicy Piotrowej (do połowy XX wieku), z szacunkiem respektowali ustalenia tegoż świętego Papieża.
Broszurę możemy otrzymać, kontaktując się z Wydawcą, którym jest Prywatne Katolickie Stowarzyszenie Wiernych Tradycji Łacińskiej im. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus – kontakt i zamówienia –tutaj
Podstawy decyzji katolickiej – związania się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z Mszą Świętą w rycie rzymskim.
I. Źródła magisterialne
Św. Pius V, Bulla Quo primum
Sobór Trydencki, Sesja 7, 3 marca 1547, Dekret o sakramentach, Kanony o sakramentach w ogólności, Kanon 13
Si quis dixerit, receptos et approbatos Ecclesiæ Catholicæ ritus, in solemni Sacramentorum administratione adhiberi consuetos, aut contemni, aut sine peccato a ministris pro libito omitti, aut in novos alios per quemcumque Ecclesiarum Pastorem mutari posse: anathema sit.
Gdyby ktoś mówił, że przyjęte i uznane obrzędy Kościoła Katolickiego, zwyczajowo stosowane przy uroczystym udzielaniu Sakramentów, mogą być lekceważone lub dowolnie i bez grzechu pomijane, lub zmieniane na inne nowe przez któregokolwiek Pasterza Kościołów – niech będzie wyklęty.
Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae, podpisana przez Kard. Alfredo Ottavianiego i Kard. Antonio Bacciego
Michał Rzepka, Najsmutniejsza z rocznic albo Złote Gody Novus Ordo, czyli Krótka analiza informacyjna rytu Pawła VI
Teksty zostały wydane przez
Prywatne Katolickie Stowarzyszenie Wiernych Tradycji Łacińskiej
im. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Zamówienia można składać, pisząc na adres mailowy: stowarzyszenie@wiernitradycjilacinskiej.pl
Oby uważna i wielokrotna(!) lektura pomogła wielu duszom w kraju i za granicą podjąć quam primum decyzję miłą Niebu – związania się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z kultem katolickim: Mszą Świętą w rycie rzymskim!
Kazanie na ostatnią niedzielę Roku Pańskiego 2020 – roku 450. rocznicy bulli św. Piusa V Quo primum – wygłoszone 27.12.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim. Ks. Jacek Bałemba SDB
Miła Panu Bogu decyzja związania się wyłącznie, dożywotnio i nieodwołalnie z kultem katolickim – Mszą Świętą w rycie rzymskim – jest decyzją katolicką. Prywatne Katolickie Stowarzyszenie Wiernych Tradycji Łacińskiej im. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus z siedzibą w Warszawie, w swojej skromnej działalności, daje do dyspozycji Czytelników, wydane w formie broszury, trzy cenne teksty, które dla podjęcia wzmiankowanej decyzji mogą okazać się kluczowe.
Św. Pius V, Bulla Quo primum. Podstawa magisterialna, na poziomie papieskim, dochowania wierności katolickiemu kultowi – Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Kard. Alfredo Ottaviani i Kard. Antonio Bacci, Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae. Rzeczowa i detaliczna krytyka kultu reformowanego, której głównym autorem był o. Guérard des Lauriers OP.
Michał Rzepka, Najsmutniejsza z rocznic albo Złote Gody Novus Ordo, czyli krótka analiza informacyjna rytu Pawła VI. Warto skromnie zauważyć, że ta gruntowna i wieloaspektowa analiza pojawia się w środowisku polskim.
Trzy teksty w języku polskim. Zamawiajmy – czytajmy z uwagą – polecajmy innym. Niech rozkwita na polskiej ziemi i gdziekolwiek na świecie złoty nurt powrotu i ukochania katolickiego kultu, miłego Panu Bogu – Mszy Świętej w rycie rzymskim!
„Kościół pogrąża się we łzach, widząc tak wielu swoich synów zatraconych z powodu złych spowiedników, ponieważ głównie od ich złego lub dobrego postępowania zależy zbawienie lub upadek ludów. «Gdyby byli odpowiedni spowiednicy – powiedział św. Pius V – zobaczylibyśmy całkowitą przemianę wszystkich chrześcijan»”.
Dla dobra własnej duszy przystępujmy do spowiedzi u kapłana nieskazitelnej katolickiej ortodoksji, sprawującego tradycyjne Sakramenty Święte i dobrze spełniającego obowiązki kapłańskie, nawet jeśli trzeba dojechać 100 kilometrów lub więcej.
14 lipca Roku Pańskiego 2020 obchodziliśmy 450. rocznicę bulli św. Piusa V Quo primum. W ubiegłym roku – Roku Pańskim 2019 – obchodziliśmy 50. rocznicę powszechnego wprowadzenia novus ordo missae, mszy zreformowanej. Wobec tych okoliczności warto przypomnieć dwa referaty, które zostały wygłoszone w ubiegłym roku w Warszawie.
Krótka analiza krytyczna Novus Ordo Missae darem dla Kościoła na czasy zamętu powszechnego.
Mgr inż. Michał Rzepka, Najsmutniejsza z rocznic albo Złote Gody Novus Ordo, czyli Krótka analiza informacyjna rytu Pawła VI (wykład w dwóch częściach).
Dzisiaj – 14 lipca Roku Pańskiego 2020 – przypada 450. rocznica papieskiej bulli Św. Piusa V Quo primum, ustanawiającej po wsze czasy katolicki kanon Mszy Świętej – ryt i ceremonie. Poważne przyjęcie rozporządzeń świętego Papieża i powrót do katolickiego kultu – Mszy Świętej w rycie rzymskim – sprawi, że Pan Bóg w Trójcy Świętej Jedyny będzie godnie i doskonale czczony. Poważne przyjęcie rozporządzeń świętego Papieża i powrót do katolickiego kultu – Mszy Świętej w rycie rzymskim – sprawi, że będzie stopniowo zanikać całe spektrum profanacji, uzurpacji i aberracji, związanych z mszą reformowaną – novus ordo missae. Kardynał Alfredo Ottaviani i Kardynał Antoni Bacci pisali 25 września 1969 roku:
Novus Ordo Missae – biorąc pod uwagę elementy nowe i podatne na rozmaite interpretacje, ukryte lub zawarte w sposób domyślny – tak w całości, jak w szczegółach, wyraźnie oddala się od katolickiej teologii Mszy Świętej, sformułowanej na XX sesji Soboru Trydenckiego. Ustalając raz na zawsze kanony rytu, Sobór ten wzniósł zaporę nie do pokonania przeciw wszelkim herezjom atakującym integralność tajemnicy Eucharystii.
Dzisiaj biegnijmy z gorliwością, aby wziąć udział we Mszy Świętej w rycie rzymskim i z serca Panu Bogu za ten najdrogocenniejszy dar podziękować!
Kazanie na 6. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, wygłoszone 12.07.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim. Ks. Jacek Bałemba SDB
Słowa papieża Św. Piusa V zawarte w bulli Quo primum:
„Na mocy treści niniejszego aktu i mocą Naszej Apostolskiej władzy, przyznajemy i uznajemy po wieczne czasy, że dla śpiewania bądź recytowania Mszy Świętej w jakimkolwiek kościele, bezwzględnie można posługiwać się tym Mszałem, bez jakichkolwiek skrupułów sumienia lub obawy o narażenie się na karę, sąd lub cenzurę, i że można go swobodnie i zgodnie z prawem używać. Żaden biskup, administrator, kanonik, kapelan lub inny ksiądz diecezjalny, lub zakonnik jakiegokolwiek zgromadzenia, jakkolwiek nie byłby tytułowany, nie może być zobowiązany do odprawiania Mszy Świętej w inny sposób, niż przez Nas polecono. Podobnie nakazujemy i oznajmiamy, iż nikt nie może być nakłaniany bądź zmuszany do zmieniania tego Mszału; a niniejsza Konstytucja nigdy nie może być unieważniona lub zmieniona, ale na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną, pomimo wcześniejszych konstytucji lub edyktów zgromadzeń prowincjalnych bądź synodalnych, i pomimo zwyczajów ww. kościołów, ustanowionych bardzo dawnym lub odwiecznym nakazem, zachowując tylko zwyczaje mające ponad 200 lat (…). Nikomu nie wolno naruszyć lub nierozważnie zmienić tego tekstu Naszego zezwolenia, ustanowienia, nakazania, polecenia, skierowania, przyznania, indultu, deklaracji, woli, dekretu i zakazu. Ktokolwiek by ośmielił się tak uczynić, niech wie, iż naraża się na gniew Boga Wszechmogącego oraz błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła”.
Ks. dr Gommar A. De Pauw mówił:
„Apostolska konstytucja, którą Św. Pius V przywrócił pierwotną Mszę łacińską, została opublikowana 19 lipca 1570 roku. Tak, jak w przypadku wszystkich tego typu dokumentów pontyfikalnych, jej tytuł pochodzi od jej pierwszych słów, czyli Quo primum. Jej pełna treść stała się integralną częścią, stroną tytułową oficjalnego Mszału Rzymskiego, o którym ten sam papież zadecydował, że NA WIECZNOŚĆ i PO WSZE CZASY miał stanowić JEDYNY Mszał, z którego wolno było korzystać przy celebracji Mszy Świętej. Doprawdy, niezwykle rzadko zdarzało się, aby papież tak stanowczo obwieścił światu, że używa pełni swej apostolskiej władzy, jako papież Kościoła Chrystusowego, do tego, by wydać dekret wiążący wszystkich na wieczność i po wsze czasy(!), grożąc przy tym wszystkim, którzy ośmielą się go naruszyć, nie tylko ekskomuniką, ale gniewem samego Boga. Takim właśnie rzadkim dokumentem papieskim była konstytucja Św. Piusa V Quo primum, która dotyczyła tradycyjnej Mszy łacińskiej (…). Przyjaciele, na mocy tego apostolskiego dekretu Quo primum, opartego na solidnym dogmatycznym, moralnym i kanonicznym fundamencie, mamy prawo – a jako były profesor seminarium, który był teologicznym i kanonicznym doradcą w Rzymie podczas II Soboru Watykańskiego, jestem w stanie poprawnie ocenić tego typu dokumenty – na mocy tej właśnie apostolskiej konstytucji danej po wsze czasy, celebruję tradycyjną Mszę łacińską również dzisiaj, i w taki sam sposób, w jaki to czyniłem po raz pierwszy niemal pięćdziesiąt lat temu, kiedy Matka Kościół obdarzyła mnie i wszystkich innych kapłanów tym unikalnym, wiążącym dla obu stron i nieodwołanym przywilejem i kontraktem, którego z Bożą łaską zamierzam dotrzymać i wedle którego pragnę żyć, zgodnie ze słowami przysięgi, do ostatniego tchu mego życia”.
Dobrze uczynimy, jeżeli bullę Św. Piusa V Quo primum będziemy czytać po wielekroć. Dobrze uczynimy, jeżeli tekst bulli Św. Piusa V Quo primum będziemy czytać z uwagą, ze zrozumieniem, dokładnie, sicut scriptum est – tak, jak jest napisane.
Św. Pius wydaje bullę Quo primum „ut sacerdotes intelligant, quibus precibus uti, quos ritus, quasve caeremonias in Missarum celebratione retinere posthac debeant” – „aby kapłani wiedzieli jakich modlitw używać, oraz jakich odtąd, przy odprawianiu Mszy Świętej, rytów i ceremonii przestrzegać”. Ryty i ceremonie. Użyty spójnik nie jest przypadkowy. Ten aspekt jest prawie nieobecny w wielu opracowaniach dotyczących Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Przypomnijmy tekst doniosły teologa – pokornego wobec misterium katolickiego kultu:
„Liturgia jest nierozłącznie związana z religią; można powiedzieć, że ceremonie są kluczem do religii, bez którego nie możemy wejść do jej sanktuarium. Jej tajemnice posiadają wprawdzie święty mrok, którego nie sposób do końca zgłębić, ale ceremonie rozciągają ponad nim tyle światła, ile potrzeba nierozjaśnionemu ludzkiemu oku, które nigdy całkiem jasno na te tajemnice spojrzeć nie zdoła i tylko poprzez wiarę do oglądania dociera. Z pewnością! Nie pozna się religii, jeśli nie pozna się jej ceremonii lub pozna je tylko pobieżnie. Wrogowie religii rozpoznali dokładnie, jak ścisły jest związek ceremonii z najważniejszymi aspektami religijnymi i że legną te drugie w gruzach, jeśli się te pierwsze usunie. Dlatego atakują oni religię poprzez jej ceremonie; próbują w nich odkrywać jak najwięcej rzeczy bagatelnych, zbędnych, sprzecznych, a nawet i przesądnych, tak żeby po ich wskazaniu, ceremonie usunąć lub co najmniej sprowadzić do poziomu całkowitej prostoty. Te fałszywe zarzuty przeciwko ceremoniom przedkładają wrogowie religii w tak lśniący i doniosły sposób, że nawet najbardziej prawowierni mężowie i wierni dają się tym oczarować i nie tylko są gotowi do uznania niektórych kościelnych ceremonii za obojętne i zbędne, lecz wstydzą się brać w nich udział, a przynajmniej potajemnie życzą sobie znacznego zmniejszenia ich ilości. Nie rozpoznają oni jednak, że poprzez to działanie przykładają ich świętej religii morderczy nóż do gardła. Ten błąd wynikać może z tego, że nie pojmują oni ani ceremonii samych w sobie, ani ich znaczenia, ani też ich nierozerwalności z tym, co istotne”.
25 października 1809 r. O. Edilbert Menne, franciszkanin (tł. T. O.)
You must be logged in to post a comment.