Rozum jest wielkim darem Bożym. Są nieskończone przestrzenie tajemnicy Boga, których rozum zgłębić nie zdoła.
Człowiek uczciwy, kochający prawdę, potrafi – i chce! – skłonić swoją głowę w pokorze przed niezgłębioną tajemnicą wyroków Boskich.
Człowiek uczciwy, kochający prawdę, skłania swoją głowę w pokorze przed niezgłębioną tajemnicą wyroków Boskich.
Pisze św. Paweł:
O altitudo divitiarum sapientiae, et scientiae Dei: quam incomprehensibilia sunt iudicia eius, et investigabiles viae eius! Quis enim cognovit sensum Domini? aut quis consiliarius eius fuit?
„O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi!
Kto bowiem poznał myśl Pana, albo kto był Jego doradcą?” (Rz 11, 33-34).
Rozumne jest uznać granice rozumu.
Akt pokory jest aktem rozumnym. Uczciwym intelektualnie.