Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, który przyniósł nam tylko dobro, tylko prawdę, tylko łaskę – bez cienia niedoskonałości – spotykał się i spotyka z krytyką, osądem i odrzuceniem. Sam Pan Jezus mówił na ten temat:
„Lecz z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników»” (Mt 11, 16-19).
Osoby – duchowne i świeckie – którym w czasach zamętu powszechnego Pan Bóg udzielił łaski wyjścia na prostą ku ortodoksji katolickiej – w wymiarze doktryny, kultu i moralności – powinny liczyć się z niemałymi przeciwnościami. Choćbyśmy byli najświętsi na świecie, zawsze znajdzie się ktoś, kto ochlapie nas błotem, zdezawuuje, postawi w stan podejrzenia. Pan Jezus mówi do wiernych Mu dusz, że nadejdzie czas, gdy „ludzie was znienawidzą, i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne” (Łk 6, 22).
Bronimy sprawy Bożej. Nas będzie bronił Pan Bóg.
Aby dzisiaj, w czasach zamętu powszechnego, poważnie i konsekwentnie bronić katolickiego depozytu wiary – w aspekcie doktryny, kultu i moralności – trzeba mieć grubą skórę. I ufać Panu Bogu! Odwagi!