Nec quisquam sumit sibi honorem, sed qui vocatur a Deo, tamquam Aaron.
„I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron” (Hbr 5, 4).
W tym, co tu napisano nie ma stronniczości dezawuującej wiedzę, albowiem piszący te słowa słuchał – chętnie – wykładów na niejednym uniwersytecie. I pisze z szacunkiem dla uczciwej pracy naukowej. I postulat „Katolik kształci się chętnie” nie jest dlań zawołaniem teoretycznym. Tym bardziej, że byli w historii Kościoła prawowicie kanonizowani święci, którzy podejmowali pracę naukową.
A jednak trzeba napisać… Nawet największe osiągnięcia uczciwej pracy naukowej nie mogą iść w zawody z kapłaństwem katolickim. Teologia katolicka poucza nas o obiektywnym stanie rzeczy.
Teologia katolicka poucza nas o tym, co się dzieje, kiedy kapłan katolicki staje przy ołtarzu i wypowiada słowa konsekracji.
Teologia katolicka poucza nas o tym, co się dzieje, kiedy kapłan katolicki zasiada w konfesjonale i wypowiada słowa rozgrzeszenia.
Teologia katolicka poucza nas o tym, co się dzieje, kiedy kapłan katolicki wchodzi na ambonę i głosi ortodoksyjną doktrynę katolicką.
W kontekście powyższego jest pytanie o priorytety. Zrozumienie człowiek rozumny przełoży na praktykę.
You must be logged in to post a comment.