Św. Pius X w Katechizmie naucza o żalu doskonałym, czyli żalu wzbudzanym z miłości do Pana Boga: „żal ten pozwala nam natychmiast uzyskać odpuszczenie grzechów, pomimo że obowiązek odbycia spowiedzi nadal pozostaje do wypełnienia”. „Mocą samej tylko doskonałej skruchy można otrzymać odpuszczenie grzechów, jeżeli towarzyszy jej przynajmniej domyślne pragnienie udania się do spowiedzi”.
Różne sytuacje mogą się w naszym życiu zdarzyć.
Zapiszmy sobie w sercu do końca życia i praktykujmy:
1. W sytuacji zagrożenia życia, kiedy nie ma dostępu do kapłana, wzbudzajmy sobie akt żalu doskonałego, z postanowieniem wyspowiadania się, skoro tylko będzie to możliwe:
Ach, żałuję za me złości,
jedynie dla Twej miłości.
Bądź miłościw mnie, grzesznemu,
do poprawy dążącemu.
2. W sytuacji, kiedy popełniliśmy grzech ciężki, i kiedy nie ma dostępu do kapłana, wzbudzajmy sobie akt żalu doskonałego, z postanowieniem wyspowiadania się, skoro tylko będzie to możliwe:
Ach, żałuję za me złości,
jedynie dla Twej miłości.
Bądź miłościw mnie, grzesznemu,
do poprawy dążącemu.
3. Każdego wieczoru przed pójściem spać, odmawiając pacierz i czyniąc rachunek sumienia (zwłaszcza gdy popełniliśmy grzech ciężki), kończmy go wzbudzeniem sobie aktu żalu doskonałego, z postanowieniem wyspowiadania się, skoro tylko będzie to możliwe:
Ach, żałuję za me złości,
jedynie dla Twej miłości.
Bądź miłościw mnie, grzesznemu,
do poprawy dążącemu.
Różne sytuacje mogą się w naszym życiu zdarzyć.
Zapiszmy sobie w sercu do końca życia i praktykujmy, by ustrzec się wiecznego potępienia – piekła.
Papież Innocenty IV w Liście do kardynała-legata na Cyprze (1254) pisze: „Jeśli zaś ktoś bez pokuty umiera w grzechu śmiertelnym, to bez wątpienia cierpi na zawsze męki ognia wieczystego piekła”.