„Mówił zaś do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, a weźmie krzyż swój na każdy dzień, i niech idzie za Mną” (Łk 9, 23).
Ergo: Kto się do modlitwy przymusza, dobrze czyni.
Kto się do natychmiastowego oddalania pokus przymusza, dobrze czyni.
Kto się do wypełniania obowiązków stanu przymusza, dobrze czyni.
Codzienne wzięcie krzyża nie jest komfortem. Jest trudem wierności.
Oczekiwanie życia wygodnego jest pokusą, która czyha na nas na drodze wiary.
Można i należy się umartwiać z własnej woli, podejmując ascetyczne praktyki – modlitwę, pokutę, wyrzeczenia, post.
Ale można i należy także przyjmować wszelkie niewygody i trudy, które na nas przychodzą bez naszej woli, i których byśmy sobie nie życzyli. Jeśli je przyjmujemy i znosimy je, ofiarując je Panu Bogu w danych – dobrych – intencjach, są to niewygody dobrze spożytkowane.
Wszelkie niewygody i trudy, które na nas przychodzą bez naszej woli, ofiarujmy zatem Panu Bogu w intencjach miłych Niebu – przede wszystkim o nawrócenie grzeszników i świętość duchowieństwa, o powszechny powrót ortodoksji katolickiej w zakresie kultu, doktryny i moralności.
Jest jednak jedna intencja, która – jeśli nie utraciliśmy realizmu w spojrzeniu na historię swojego życia (zasłużyłem na piekło!) – narzuca się nam od razu i bezpośrednio: intencja wynagradzająca, czyli ekspiacyjna, za wszystkie grzechy przeze mnie popełnione w ciągu całego mojego życia.
Doświadczeń i mniejszych czy większych krzyży, jakie na nas przychodzą, nie marnujmy bezowocnie. Ofiarujmy je Panu Bogu aktem woli – w intencjach stosownych!
Natura ludzka jest zraniona grzechem pierworodnym. Do zranienia natury przyczyniają się także grzechy osobiste – cała historia danej duszy widziana w aspekcie grzechu.
Jesteśmy więc materiałem trudnym, opornym, zbuntowanym przeciw Bogu i zranionym.
Byli Święci, którzy przez wiele lat praktykowali bardzo surowe umartwienie wzroku. Zraniona natura, w której odzywają się pożądliwości, wymaga wielkiego nakładu sił, opanowania i dyscypliny, aby pokusom nie ulec i wierności Bogu dochować.
Nie łudźmy się, że bez wysokich wymagań postawionych sobie osiągniemy świętość. Łaskę Bożą otrzymujemy w Sakramentach Świętych i dzięki ufnej modlitwie. Z łaską Bożą należy współpracować, nie pobłażając sobie. Dusza katolicka powinna stawiać sobie wymagania wysokie. Nie oszczędzajmy się na drodze ku świętości!
Modlitwa jest trudem i wymaga wierności codziennej. Codzienna wierność modlitwie wymaga przezwyciężania wielu trudności.
Modlitwa jest także działaniem łaski Bożej w duszy. Do jakich stopni zjednoczenia z Bogiem może zostać doprowadzona dusza już tutaj, na ziemi, ukazuje nam lektura duchowych tekstów katolickich świętych mistyków. Lektura wielce pouczająca i mobilizująca!
Kazanie na 14. Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego, wygłoszone 6.09.2020 r. w kościele pw. Św. Józefa Rzemieślnika w Międzyborzu, podczas Mszy Świętej w rycie rzymskim.
Ks. Jacek Bałemba SDB
Lekcja: Ga 5, 16-24
Ewangelia święta: Mt 6, 24-33
O ascezie
.
Sine me nihil potéstis fácere.
„Beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 5).
Dochowanie wierności ewangelicznym wymogom moralnym i duchowym jest rzeczą bardzo trudną. Stwierdzić to mogą naocznie ci, którzy na poważnie wydali walkę swojemu grzechowi – także grzechom powszednim. Pierwszy prawowity Papież, wskazując na trudy związane z kroczeniem drogą zbawienia, naucza: „A jeżeli sprawiedliwy z trudem dojdzie do zbawienia, gdzie znajdzie się bezbożny i grzesznik?” (1 P 4, 18).
Trzeba zatem codzienny – niemały! – trud dochowania wierności łączyć z codzienną, pokorną i wytrwałą modlitwą o Bożą pomoc, o łaskę Bożą. Komu więc brakuje łaski Bożej, „niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma. Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym!” (Jk 1, 5-6).
Apostoł Narodów – utrudzony! – usłyszał od Pana Jezusa słowa: „Wystarczy ci mojej łaski” (2 Kor 12, 9). Dlatego mógł zaświadczyć: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4, 13).
Sam Pan Jezus mówi o bardzo trudnej drodze zbawienia, i o utrudzeniu codziennym z nią związanym, i zagrzewa nas do wierności: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje!” (Łk 9, 23). I mówi Pan Jezus: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). I nalega, i zapewnia nas: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam” (Mt 7, 7).
Starajmy się codziennie o wierność, która zakłada między innymi eliminowanie grzechu – także grzechów powszednich. I o pomoc w tej świętej sprawie prośmy codziennie Pana Boga.
Łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna!
Starania o zachowanie serca otwartego dla Boga powinny zejść do niespektakularnych i żmudnych detali codziennych.
Jeśli ta czy inna treść jest zagrożeniem dla czystości mojej duszy, będę jej unikał.
Jeśli ten czy inny obraz jest zagrożeniem dla czystości mojej duszy, będę go unikał.
Jeśli ta czy inna okoliczność jest zagrożeniem dla czystości mojej duszy, będę jej unikał.
Najgorszym nieszczęściem świata jest grzech.
Starania o zachowanie serca otwartego dla Boga powinny zejść do niespektakularnych i żmudnych detali codziennych.
„A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie” (1 P 3, 16).
Częsty kontakt z wiadomościami ze świata może nas doprowadzić do przeświadczenia, że nurt życia płynie obok nas. Wielu wyznawców religii posoborowej w ogóle nie jest świadomych, że codziennym obowiązkiem duszy katolickiej jest przede wszystkim praca nad sobą, walka o dochowanie wierności codziennej modlitwie, żywa troska o stabilne życie w łasce uświęcającej, unikanie grzechów (także powszednich), wykorzenianie wad, rozwijanie cnót, przygotowanie duszy do wiecznego życia z Bogiem – szczególnie przez rozwijanie cnót teologicznych wiary, nadziei i miłości.
Bez systematycznej pracy nad sobą możemy zostać co najwyżej zbieraczami wiadomości i opisywaczami świata. Za mało!
„«Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza». A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” (J 7, 37-39).
„Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła” (1 Tes 5, 22).
Także w czasach zamętu powszechnego nie wolno nam zaniedbywać modlitwy, pracy nad sobą, życia duchowego, ascezy.
Asceza, którą podejmuje dusza (nie bez udziału łaski) jest – ogólnie rzecz ujmując – usuwaniem przeszkód, aby nurt Ducha Świętego mógł w duszy płynąć wartko.
Oczyszczanie rzeki z przeszkód, konarów, chropowatości.
Oczyszczanie duszy z grzechów, wad, grzesznych przywiązań.
Ut abundetis magis.
„Stawajcie się coraz doskonalszymi!”
(1 Tes 4, 1).
Pierwszy prawowity Papież przestrzega: Sobrii estote, vigiláte. Adversárius vester diábolus támquam leo rúgiens círcuit quaerens quem dévoret. Cui resístite fortes in fide. „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu!” (1 P 5, 8-9).
Porzucając codzienny trud pracy nad sobą, szybko stajemy się bezbronni i odsłaniamy diabłu nasz rozum i wolę. Nieroztropność!
Elementy pracy nad sobą codzienne to między innymi:
– Oko. Opanowanie i umartwienie wzroku.
– Modlitwa. Wierność codziennej modlitwie aż do ostatniego Zdrowaś Maryjo.
W czasach zamętu powszechnego – zagmatwanie coraz większe – dbajmy o dobro swojej duszy, ściślej: o zbawienie własnej duszy. Cierpliwie kontynuujmy naszą pracę nad sobą.
U podstaw: Zachowanie nieskazitelnego depozytu wiary, ze względu na autorytet Boga samego.
Przypomnienie istotne: Dla prowadzenia życia duchowego warunkiem podstawowym jest stabilne życie w łasce uświęcającej. Dbajmy o serce czyste codziennie!
Jednym z istotnych elementów naszej codziennej pracy nad sobą i walki duchowej jest opanowanie wzroku i umartwienie wzroku – nasz trud codzienny, by dochować wierności Chrystusowi.
„Uciekaj od grzechu jak od węża,
jeśli się bowiem zbliżysz, ukąsi cię:
jego zęby to zęby lwa,
co porywają życie ludzkie” (Syr 21, 2).
O wiele mniej mielibyśmy zamętu w duszy, gdybyśmy pokusy odrzucali z determinacją i natychmiast. Z pokusą się nie pertraktuje. Pokusę się odrzuca. Żmudna praca nad sobą, niespektakularna, codzienna.
Katolik nie bawi się w świętych (aspekt ludyczny – nie!).
Katolik poznaje świętych (aspekt kognitywny – hagiografia).
Katolik modli się do świętych (aspekt kultyczny – cultus duliae).
Katolik stara się świętych naśladować (aspekt egzemplaryczny – obowiązki
stanu, mistyka, asceza).
Do niejednego domu, do niejednej rodziny, do niejednej duszy diabeł znalazł dogodny dostęp przez monitor.
W niejednej rodzinie wyrzucono telewizor. Decyzja zbawienna.
Niejedna dusza uczyniła wobec Boga postanowienie, aby komputera używać tylko do dobrych celów. Decyzja zbawienna.
Życie godne, wygodne? A walka duchowa?
Pomyślmy, jeśli dzielnie walczymy z dręczącymi nas pokusami, to poranieni i umęczeni, ale z czystą radością w sercu staniemy przed Panem Bogiem. Tak, trzeba się niejednokrotnie niemało umęczyć, aby zachować wierność.
W życiu duchowym trzeba być szczerym przed Panem Bogiem i jasno w sercu zakreślać granice wierności: wola Boża precyzyjnie odgrodzona od grzechu.
Udręczona wierność ma za swoją perspektywę pewną nieskończone radości odpoczynku w Niebie. Nic ponad to!
A pokusy należy oddalać starannie.
W życiu duchowym nie chodzi o to, aby było nam łatwiej. Ale też nie chodzi o to, aby sobie życie duchowe utrudniać.
Jednym z przejawów życia duchowego jest unikanie grzechu. I tutaj można zauważyć pewien aspekt łatwości. Mianowicie odważamy się powiedzieć tak:
Łatwiej jest unikać grzechu, jeśli starannie – w zakresie naszych możliwości – staramy się unikać okazji do grzechu. Bliskich i dalszych okazji.
I łatwiej jest unikać grzechu, jeśli pokusy odsuwamy natychmiast.
„Uciekaj od grzechu jak od węża,
jeśli się bowiem zbliżysz, ukąsi cię:
jego zęby to zęby lwa,
co porywają życie ludzkie” (Syr 21, 2).
You must be logged in to post a comment.